Iedereen schiet op iedereen bij beleidsverklaring VGC

Ook in de kleinste assemblee van het land liepen de spanningen bijwijlen hoog op tijdens de beleidsverklaring. Collegevoorzitter Guy Vanhengel (Open VLD) riep de Vlaams-Brusselse partijen op om aan één zeel te trekken. “Elke partij hier is wel ergens aan de macht. We zijn met weinig. Laten we samenwerken.”

Het was voor iedereen even wennen tijdens de beleidsverklaring in de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie. Partijen die vroeger in meerderheden zaten zitten nu in de oppositie, en vice versa. Dat is meestal zo na verkiezingen, maar het valt in Vlaams-Brussel extra op door de band die de VGC als ondergeschikt bestuur onderhoudt met Vlaanderen, waar het politieke landschap aardig door elkaar is geschud en waardoor de asymmetrie in dit land compleet is.

En zo schoot Groen op SP.A, SP.A op Open VLD, Open VLD op N-VA, CD&V op Groen, etc. en werd veelvuldig verwezen naar de voorbije regeerperiode waar er vaak andere bondgenootschappen en gedeelde belangen golden. Voor een buitenstaander moet het een onbegrijpelijk vertoon geweest zijn.

De beleidsverklaring van collegevoorzitter Vanhengel (Open VLD) was niet meteen een toonvoorbeeld van concrete actie en het was dan ook niet te verwonderen dat de oppositiepartijen (N-VA, Groen en Vlaams Belang) teruggrepen naar het (concretere) regeerakkoord van juli jongstleden.

De beleidsverklaring heeft het vooral over onderwijs (bouw van nieuwe basis- en secundaire scholen), het stedenfonds (een stadsvernieuwingsproject aan het slachthuis van Anderlecht) en cultuur (bijsturing van Paspartoe, heroriëntering Muntpunt). Bij welzijn valt Educare op, een project voor een vlotte overgang van crèche naar school.

Oppositiepartij Groen, en deels ook de SP.A (meerderheid), verwees naar de besparingen die Brussel treffen vanuit de Vlaamse Gemeenschap. Voor Annemie Maes (Groen) is dat een teken dat Vlaanderen Brussel loslaat. “De VGC gedraagt zich als het kneusje dat wil spelen terwijl de grote kinderen het allang lachend de rug hebben gekeerd.”

Khadija Zamouri (Open VLD, meerderheid) wees er fijntjes op dat de Vlaamse besparingen voor Brussel 5,2 procent bedragen en dat Brussel dus niet meer moet besparen dan de rest van Vlaanderen. De Vlaamse dotatie voor de VGC blijft zelfs haast volledig buiten schot in de besparingen.

Voor N-VA is de Vlaamse vertegenwoordiging in de gemeentebesturen het zwakke punt van het Vlaams-Brussels beleid. Veel Vlaamse schepenen hebben nauwelijks iets in de pap te brokken. “Kan die situatie niet in kaart worden gebracht?” vroeg N-VA-raadslid Johan Van den Driessche.

Stockholm
Collegevoorzitter Vanhengel repliceerde dat hij zopas nog de Vlaamse schepenen in Brussel samenbracht om hen met cijfers uit te leggen dat de bouw van Nederlandstalige gemeentelijke scholen geen onoverkomelijk probleem hoeft te zijn.

Hij probeerde ook raadslid Liesbet Dhaene (N-VA) te overtuigen van het belang van tweetalig onderwijs, die daar, om juridische en wetenschappelijke redenen, niet erg voor te vinden is. “Ik zei tien jaar geleden net hetzelfde als u,” zei Vanhengel, “maar er is het voortschrijdend inzicht. Er zijn vandaag veel meertalige Nederlandskundige Brusselaars die vragende partij zijn voor tweetalig onderwijs.”

Raadslid Dominiek Lootens-Stael (Vlaams Belang) zag daarin een vorm van het Stockholmsyndroom. Door te lang in een regering met Franstaligen te zitten, is Vanhengel zijn Vlaamse reflex kwijtgespeeld.

Na het debat werd de beleidsverklaring meerderheid tegen oppositie goedgekeurd. Toch blijven nog veel vragen over: wat met het ontoereikende aanbod in de kinderopvang, het tekort aan plaatsen in scholen, de toekomst van de gemeenschapscentra, de toepassing van de zorgverzekering en de oriëntatie van Muntpunt, waar de directrice zopas is opgestapt. Dat is ongetwijfeld voer voor de komende weken en maanden als de beleidsnota’s worden voorgesteld en de bijhorende begroting.