Overheid wuift vonnis weg: Fedasil neemt opvang kraakpand Wetstraat niet in handen

De Belgische overheid wuift de uitspraak weg waarin de Brusselse arbeidsrechtbank had bevolen om de asielzoekers in het kraakpand in de Wetstraat van betere leefomstandigheden te voorzien.

Het kraakpand in de Wetstraat, pal naast het CD&V-hoofdkwartier, gaat intussen al bijna drie maanden mee. Om en bij de 90 asielzoekers die geen onderdak krijgen in het reguliere opvangnetwerk, leven er samen.

Eind juni gaf de Brusselse arbeidsrechtbank de Belgische regering de opdracht om de bewoners van het kraakpand van betere leefomstandigheden te voorzien. Concreet: drie maaltijden per dag, dekens, mobiele douches en medische bijstand.

‘Kafka’

Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor (CD&V) tekende niet veel later beroep aan tegen het vonnis.

"Ik vind het absurd dat de rechtbank ons nu verplicht om opvang te organiseren in een kraakpand, terwijl diezelfde rechtbank eerder besliste om een goed werkend opvangcentrum te sluiten (het veelbesproken opvangcentrum in Molenbeek, red.). Dat is pure Kafka”, zegt ze.

Nochtans “neemt dat beroep niets weg aan haar verplichting om de uitspraak na te leven zolang er geen beslissing is in beroep”, reageert advocate Marie Doutrepont aan BRUZZ.

Volgorde wachtlijst

Maar in het parlement gaf de Moor donderdag aan dat er sowieso geen gehoor gegeven zal worden aan de uitspraak van de arbeidsrechtbank.

“Het zou volstrekt onwenselijk zijn om het kraken van gebouwen te gaan institutionaliseren”, aldus de staatssecretaris.

“Een opvangcentrum organiseer je niet zomaar ergens: een gebouw moet een vergunning hebben voor een residentiële functie, moet brandveilig zijn, er moet personeel werken…”, vervolgt de Moor.

“Net zoals bij vorige, soortgelijke zaken zal de volgorde van de wachtlijst worden aangehouden om in te stromen in het opvangnetwerk van Fedasil en wordt er geen specifieke actie voorzien om hen op een of andere manier voorrang te geven.”

Volgens Doutrepont is die keuze “het bewijs, voor zover bewijs nog nodig was, dat het niet door een gebrek aan opvangplaatsen is dat de Belgische staat al bijna twee jaar lang het recht van asielzoekers op menselijke waardigheid schendt, maar door een doelbewuste wil om hen om politieke redenen te onderwerpen aan onmenselijke of vernederende behandelingen”.