Van Den Brandt: 'Wie droomt van Nederlandstalig Brussel leeft eeuwen te laat'

Zolang we Brussel als een kind onder hoederecht behandelen, kan de stad niet goed bestuurd worden. Dat zegt Brussels parlementslid en kersvers Groen-ondvervoorzitter Elke Van Den Brandt in een reactie op eerdere opiniestukken van CD&V en N-VA.

Het debat over de toekomst van Brussel woedt opnieuw in alle hevigheid. Eerder pleitten PS en FDF voor meer samenwerking met Wallonië. Dat lokte felle reacties uit van CD&V en N-VA. Op hun beurt pleiten de groenen nu voor een sterk Brussel dat zichzelf kan besturen, los van Vlaanderen en Wallonië.

"Een sterk Brussel is geen bedreiging voor Vlaanderen, maar een opportuniteit", schrijft Van Den Brandt in De Tijd. "In een sterk Brussel is het aangenamer wonen, werken, wandelen en winkelen. Zolang we Brussel als een kind onder hoederecht behandelen, kan het die rol niet opnemen. We moeten Brussel en zijn meer dan een miljoen Brusselaars de ruimte bieden om volwassen te worden en voor zichzelf te zorgen."

Voor CD&V en N-VA is een sterke rol van de gemeenschappen de beste garantie om de band met Vlaanderen te behouden. Van Den Brandt is echter niet akkoord: "Als het echt de bezorgdheid is van De Wever en van CD&V om Brussel bij Vlaanderen te houden, dan moeten ze juist tegen dat gemeenschapsmodel pleiten. Zolang je Brussel bestuurt vanuit twee gemeenschappen zal de Franse groter zijn. Brussel telt nu eenmaal een pak meer Franstaligen dan Nederlandstaligen. En de grootste groep heeft vaak het meest te zeggen."

Gewest versterken
De eerste stap richting een sterk Brussel is volgens Groen een efficiëntere bestuursvorm, met veel meer bevoegdheden voor het Gewest. Die bevoegdheden moeten van de gemeenten komen maar ook van de gemeenschappen, meent Van Den Brandt. "Die eerste beweging is inmiddels in gang gezet, maar wat die tweede beweging betreft, wordt het tijd dat de traditionele partijen CD&V, Open VLD, de sp.a en de N-VA hun eigen belangen op de achtergrond schuiven ten voordele van de reële Brusselse noden."

Volgens Van Den Brandt lopen de verschillende overheden mekaar nu in de weg in Brussel. Ze verwijst daarbij naar het onderwijs. "Groen pleit al drie jaar voor een masterplan waarbij de Franse en de Vlaamse Gemeenschap samen afspreken hoe de tekorten weg te werken. Tot dusver is er amper overleg geweest. Wanneer het gewest moegetergd dan zelf het heft in handen neemt en scholen bouwt, trekt de Vlaamse overheid naar het Grondwettelijk Hof om dat aan te klagen."

Conclusie van Groen: veel overheden, maar geen scholen. "De oplossing kan onmogelijk die zijn die De Wever voorstelt: nog meer de gemeenschappen betrekken. Brussel verdient beter dan de speelbal te zijn van buitenstaanders die het over zowat alles oneens zijn."

Nostalgie
Van Den Brandt beseft dat pleiten voor een sterk Gewest weerstand oproept vanwege de verfransing die de stad heeft meegemaakt. Maar: "Brussel is niet meer de stad die het ooit was. [...] Sommige nostalgici dromen nog van een Nederlandstalig Brussel. Ze leven een paar eeuwen te laat. De tijd dat je de Brusselaars kon opdelen in twee gemeenschappen, de Vlaamse en de Waalse, is intussen lang vervlogen. In Brussel leven Franstaligen, Nederlandstaligen, anderstaligen, tweetaligen, Belgen, Turken, Japanners en nog 178 andere nationaliteiten. Een politiek gebaseerd op twee gemeenschappen staat haaks op de realiteit van een veeltalige, multiculturele hoofdstad van Europa."