'Vervoort laat opnieuw de echte macht bij de burgemeesters'

Zouden mensen van mijn generatie (eind-twintigers) er één kunnen opnoemen: een echte politieke staatsman of -vrouw? Iemand die de teugels in handen neemt bij een grote crisis, het onbetwiste leiderschap opeist en het volk toespreekt in duidelijke, dwingende en inspirerende taal. ‘Jean-Luc Dehaene!’ zal u roepen, maar voor wie zijn tienerjaren pas beleefde in het nieuwe millennium liggen de verwezenlijkingen van de man al te ver in het verleden om in aanmerking te komen. Elio Di Rupo nam met een zekere waardigheid de honneurs waar, al moet Bart De Wever toch dé politicus van de nog zeer jonge eeuw zijn. Maar iets in mij zegt mij dat ook hij het etiket van staatsman niet zou claimen. Daarvoor ligt het eerste programmapunt van zijn partij wat in de weg.

Oké, geen staatsmannen of -vrouwen dus. Het is misschien ook niet verwonderlijk dat we het met wat minder moeten doen, in tijden van minderheidsregeringen, volmachten van het parlement en de steeds toenemende macht van de gewesten. Voor dat laatste komen we dus uit bij de minister-president van dit Gewest, Brussel. Dat is Rudi Vervoort (PS), voor als u het zich zou afvragen. Onze minister-president is bevoegd voor alles wat belangrijk is in deze crisis: het veiligheidsbeleid, het implementeren van de federale crisismaatregelen, de coördinatie tussen de negentien gemeenten en zo meer. Hij zit ook overal aan de juiste tafels: in de Gewestelijke Veiligheidsraad met de negentien burgemeesters en de politiediensten en in de Nationale Veiligheidsraad met de virologen, experten, de andere minister-presidenten Di Rupo en Jan Jambon, en de premier.

Oud zeer

Maar wat zien we: de negentien burgemeesters voeren opnieuw ongecoördineerd en naar eigen believen maatregelen uit in deze coronacrisis. Sint-Joost-ten-Node schrapte op eigen houtje al alle evenementen tot 30 juni. Vijf burgemeesters raden op eigen initiatief en tegen de federale richtlijnen in het gebruik van mondmaskers aan. De politie in het centrum van de stad zwierde, totaal ongevraagd, mensen op de bon die buiten de grenzen van hun gemeente wandelden.

En dan waren er nog de rellen in Anderlecht. Terwijl zowat iederéén al een mening had geformuleerd, de ene al wat ongelukkiger dan de andere, bleef het angstvallig stil bij Vervoort. Dat de PS thema’s als veiligheid liever uit de weg gaat, is een oud zeer. En Vervoort heeft er nooit een probleem mee gehad om de echte macht in Brussel bij de burgemeesters te laten. Zelfs na de aanslagen in 2016 bleef de minister-president op de vlakte.

Het is ook niet allemaal kommer en kwel binnen de Brusselse regering. Brussel koos er onmiddellijk voor om de zwakkeren van deze stad niet uit het oog te verliezen in deze crisis: er werden miljoenen vrijgemaakt voor extra opvang van daklozen en migranten, die intussen ook in tien hotels terechtkunnen. Dat is lovenswaardig, maar het valt niet te ontkennen dat Brussel intussen wel achterloopt op andere vlakken, zeker als je kijkt hoe traag de economische steunmaatregelen van de grond kwamen. Brussel heeft het geld niet dat Vlaanderen heeft, dat klopt, maar het zou voor een keer wel gebaat zijn bij wat meer profileringsdrang.