Zahava Seewald: 'Blij om tussen mensen met een andere afkomst te wonen'

BRUZZ wil weten hoe het is om in Schaarbeek te wonen. Wij belden aan bij een opmerkelijke bewoonster: Zahava Seewald, zangeres en conservatrice van het Joods Museum.

Na omzwervingen in Sint-Gillis, Elsene en Etterbeek belandde ze dertien jaar geleden in een “heel gewone, tamelijk lelijke en slecht ingerichte straat” in Schaarbeek. “Omdat we er een huis voor een betaalbare prijs gevonden hadden, dat is de enige reden. Bij onze verhuizing zei onze Turkse buurman, die zelf naar de Rand vertrok: ‘Je zult zien, je zult het hier niet lang uithouden.’”

Dertien jaar later woont Seewald er nog altijd. “Schaarbeek is niet hip zoals in Sint-Gillis, waar alle Belgo-Belgen uit hetzelfde jonge, artistieke milieu lijken te komen. Er is ook niet één alternatieve school waar iedereen zijn kinderen naartoe stuurt.”

“Ik ben blij dat ik tussen mensen van vreemde afkomst woon. Ik voel me ook een vreemdeling in België, dus voel ik me beter op mijn gemak tussen mensen met diezelfde gespletenheid. Al ben ik dan niet meteen vrienden met de Congolese buurman of de Marokkaanse buurvrouw, ik vind de atmosfeer veel warmer hier. In sommige straten zetten ze soms een stoel buiten om koffie te drinken en om te babbelen met de buren. En ik vind het fantastisch om te zien hoe mannen op andere straathoeken een barbecue aansteken.”

Of ze zich intussen Schaarbeekse voelt? “Definitely. We zijn een vat vol tegenstrijdigheden.”(lacht)

Maison des Arts
Of ze nu Joodse gezangen vertolkt of collecties van het museum bestudeert, Seewald denkt en ademt cultuur, altijd en overal. “Schaarbeek, dat zijn de Hallen van Schaarbeek. Of het fantastische Maison des Arts op de Haachtsesteenweg. Ze hebben er heel goede tentoonstellingen van hedendaagse kunst en soms ook concerten, een mooie binnentuin en een oud café.”

Als kriek op de taart zijn er natuurlijk de majestueuze Schaarbeekse lanen, met architecturale pareltjes uit de gloriejaren van de gemeente. “Die vind je nergens anders in het gewest, behalve dan misschien in Sint-Gillis rond het park."

“Alleen jammer dat ik zelf niet in die mooie straten woon. Mijn straat is slecht ingericht, met een breed wegdek en nauwe trottoirs. Iedereen heeft een auto en het is dichtbevolkt. Er was ooit een plan om de voetpaden te verbreden, maar dat is nooit doorgegaan. Gevolg: dubbel parkeren is de standaard. Soms zijn het mannen die hun wagen gebruiken als een tweede salon, om te roken en te babbelen. Thuis hebben ze waarschijnlijk niet genoeg plaats. Of anders laten de chauffeurs van de tweede rij wel een telefoonnummer achter.”

Charmante soepelheid
Het is een zekere soepelheid die charmant kan zijn en ook zijn voordelen heeft, erkent Seewald. "Maar de gemeente zou strenger moeten handhaven. Ze hebben bijvoorbeeld de Josaphatstraat heraangelegd, en het is nu al half kapot. Sommige palen of hekjes zijn weggehaald omdat mensen geërgerd zijn dat ze daar niet kunnen parkeren.”

Eigenlijk zou er ook constant een netheidscampagne gevoerd moeten worden, vindt ze. "Uit frustratie heb ik zelf al eens meertalige flyers laten drukken om de buren op te roepen de straat net te houden. Al durfde ik die uiteindelijk toch niet in de brievenbussen te gooien, uit angst dat ze allemaal hun vuilnis bij mij voor de deur zouden dumpen (lacht). Ik heb er maar een paar gepost.”