Acht uur lang wist Marie niet in welk ziekenhuis haar moeder lag

Een Brussels rusthuis wist acht uur lang niet naar welk ziekenhuis een bewoonster voor verzorging was overgebracht. “Hoe kan ik zeker zijn dat dit nooit meer gebeurt?”, vraagt Marie, dochter van de patiënte, zich af. “Dit is echt een hoogst uitzonderlijke situatie”, reageert Myriam Boudart, coördinatrice van het meldpunt voor ouderenmishandeling (SEPAM).

Drie weken geleden beleefde Marie de schrik van haar leven. Het rusthuis waar haar moeder Marguerite verblijft liet via telefoon weten dat de 90-jarige immobiele vrouw betere zorgen nodig had en daarom zou worden overgebracht naar het Sint-Michielziekenhuis in Etterbeek.

Toen Marie daar aankwam bleek Marguerite evenwel spoorloos te zijn, waarop Marie naar het rusthuis belde met de vraag of ze wel degelijk naar het juiste ziekenhuis was gereden. Dat werd telefonisch bevestigd, maar drie kwartier later wist nog steeds niemand in het ziekenhuis waar de oude dame zich bevond.

‘Waar is je moeder dan wel?’
Een uur later komt Marie te weten dat Marguerite nooit in het ziekenhuis is ingeschreven. Angstig neemt ze opnieuw contact op met het rusthuis van haar moeder. “Waar is je moeder dan wel?”, vraagt de persoon aan de andere kant van de lijn, waarna Marie duidelijk maakt dat dat nu precies de reden is waarom ze belt. Niemand lijkt te weten waar de mama van Marie naartoe is gebracht. Ook de huisarts van Marguerite en de hoofdverpleegkundige van het rusthuis hebben er het raden naar.

Marie begint vervolgens systematisch de Brusselse ziekenhuizen af te bellen, maar tevergeefs. Omstreeks 20u30 krijgt ze dan toch het verlossende bericht dat haar moeder verzorgd is geweest in een naburig ziekenhuis in Elsene. Acht uur lang was Marguerite niet te lokaliseren. “Beeld je maar eens in hoe eenzaam ze zich moet gevoeld hebben”, vertelt Marie aan La Libre Belgique.

“Ik hoop dat het rusthuis beseft in wat voor een beangstigende situatie het ons heeft gebracht. Waarom moest het zo lang duren alvorens iemand van het personeel mij kon vertellen in welk ziekenhuis mijn moeder lag? Hoe kan ik zeker zijn dat dit nooit meer gebeurt?”, vraagt Marie zich af.

‘Dit gebeurt zelden’
Myriam Boudart, coördinatrice bij het meldpunt voor ouderenmishandeling (SEPAM), betreurt de gebeurtenissen, maar zegt dat dit hoogst uitzonderlijk is. “Het gebeurt soms dat de personeelsleden in het heetst van de strijd om een leven de nabestaanden wat later inlichten, maar wat zich hier heeft afgespeeld gebeurt zelden.”