Zaterdag wordt de Vlaams-Brusselse dichter Hubert van Herreweghen begraven in Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek: ‘Die ‘t langst leven, gaan ‘t eerst dood’. Al woonde hij sinds 1953 in de wijk Paloke, de Franstalige hoofdstad kreeg hij nooit te vriend.
Afscheid van VRT-coryfee en dichter Hubert van Herreweghen (1920-2016)
Wie filmles krijgt over de kracht van Vlaamse tv-series, kan niet voorbij de pioniersjaren, met ‘Wij, Heren van Zichem’ en ‘Schipper naast Mathilde’. Van de eerste serie was Van Herreweghen producer, bij de tweede was hij al hoofd van de Dienst Drama van de BRT, die het luistertheater en tv-drama als volksverheffing stimuleerde. Eerst was de jonge dichter, die tot de ‘bezettingsgeneratie’ behoort, en sterk getekend werd door de dood om hem heen, nog journalist bij De Standaard en radiocommentator (vanaf 1950). Maar de pen liet hij nooit los, als redacteur van literaire tijdschriften als Podium (1943-1944) en vanaf 1947 van Dietsche Warande & Belfort. Ook was hij schatbewaker van de Nederlandse poëzie, als samensteller van talloze bloemlezingen van gedichten.
Sinds zijn eerste gedichten als soldaat (1942-1943), behekst door de dualiteit liefde en dood, heeft hij zijn herkomst, Pamel, nooit verloochend. ‘Waar paarden gaan en ploegen blinken (...) daar kom ik vandaan’ (uit ‘De bulleman’). Verwondering om de natuur tekende het oeuvre van de taalslijper, tevens behoeder van een alaambak aan oude Vlaamse woorden. Behalve het rijm en de cadans, vormden die voorvaderwoorden het zuurdesem van zijn poëzie.
Lees meer over: Sint-Jans-Molenbeek , Samenleving
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.