Agent Brussel-West schrijft boek: 'Hoop op meer respect voor politie'

In 2000 werd Dennis Sutherland politieman. Sindsdien maakte hij heel wat miserie mee in de politiezone Brussel-West (Molenbeek, Jette, Koekelberg, Sint-Agatha-Berchem, Ganshoren), maar ook goede momenten. Op 28 mei publiceert hij een eerste boek, waarmee hij vooral het mindere imago van de politie wil bestrijden. BRUZZ sprak met hem.

Flik zijn in Brussel en een boek schrijven, hoe komt u er bij?
Dennis Sutherland: Als politieman, of dat nu in Brussel is of een andere stad, word je geconfronteerd met situaties die 95 procent van de bevolking nooit ziet. Al een aantal jaar dacht ik eraan om daar een boek over te schrijven. Nu er is een verschil tussen dat denken en het ook doen. Uiteindelijk kreeg ik de vraag van uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts om over mijn verhaal binnen de politiezone Brussel-West te schrijven. Ze dachten dat daar een mooie achterban voor was, om dat boek te kopen. Ik besliste vrij snel dat ik dat wel wilde doen, omdat wij als politie nogal vaak in een negatief daglicht komen.

Het is dus wel een persoonlijk verhaal?
Sutherland: Het gaat inderdaad over hoe ik politieman geworden ben en hoe mijn carrière verlopen is. Het was de bedoeling om in het boek te beschrijven wat het betekent voor mij, hoe ik het zie en wat onze politiezone zoal doet.

U geeft aan dat flik zijn een roeping was. Mogen we de keuze voor Brussel opvallend noemen voor iemand afkomstig uit Ledeberg?
Sutherland: Een keuze zou ik het niet onmiddellijk noemen. Je rolt daarin. Vroeger was er eigenlijk maar één rijkswachtschool, die was in Brussel. Op school weet je dan totaal niet waar je terecht zal komen. Er komt dan plots een lijst waar je voorkeuren moet aangeven, alleen maar opties in Brussel. En waarom kies je dan voor Molenbeek? Ik ben afkomstig uit Oost-Vlaanderen en dat was nu eenmaal het makkelijkste bereikbaar. Anderlecht en Laken kwamen op twee en drie. Pas twee dagen voor mijn afstuderen wist ik effectief dat het Molenbeek zou worden en daar ben ik nog geen seconde treurig om geweest.

Wat hoopt u te bereiken met dit boek?
Sutherland: Dit boek zal de wereld uiteraard niet veranderen. Maar als het ertoe leidt dat er een heel klein beetje meer begrip en respect is voor de agenten die elke dag hun leven riskeren om in Brussel de samenleving veilig te houden, dan is het opzet al geslaagd. Dat zeg ik ook in het boek. Als mijn relaas ook mensen aanzet om zelf de stap te wagen en bij de politie te komen werken: nog beter.

Toen Eric Goens (documentairemaker, red.) bij ons meeliep voor Niveau 4, zei hij persoonlijk tegen mij: "Dennis, ik dacht dat ik bij F.C. De Kampioenen van het politielandschap zou toekomen, maar ik moet mijn stelling daarover herzien." Als zelfs Eric Goens dacht "die flikken in Brussel zijn een bende sukkelaars," dan is hij zeker niet de enige.

Er worden wel wat straffe verhalen verteld in het boek. Kan u die allemaal een plaats geven en helpt het om dat neer te pennen in een boek?
Sutherland: Op een of andere manier heeft het boek mijzelf ook verrast, door al die interviews dat ik gedaan heb met Wim Degrave, die uiteindelijk het boek geschreven heeft. Dat is een enorme ventilatie geweest. Als je ergens toekomt waar zware feiten zijn gepleegd, bijvoorbeeld dat familiedrama in mijn boek, dat zijn zaken die een grote impact hebben, ook op je moraal. Als je als politieman alles meeneemt naar huis, dan ga je het niet lang volhouden. Je moet erover kunnen babbelen.

Nu, hoe meer je bepaalde zaken meemaakt, hoe dikker je vel wordt en hoe meer je iets kan plaatsen. Mijn eerste lijk zal mij bijvoorbeeld altijd bijblijven, maar ik kan nu niet vertellen hoeveel ik er in totaal gezien heb. Het boek heeft mij wel geholpen om bepaalde dingen te ventileren die ergens diep in mijn onderbewust zijn nog verscholen zaten.

U geeft in het boek aan dat de periode rond de aanslagen heel zwaar was, is dat het allemaal wel waard?
Sutherland: Op een bepaald moment word je door die aanslagen meegetrokken in een adrenalinerush. Sinds het begin van mijn carrière zijn er altijd aanslagen geweest. In New York, Madrid, Parijs, enzovoort. En ergens leeft het besef wel dat Brussel vroeg of laat aan de beurt zal zijn. Hopende dat we het zo lang mogelijk kunnen uitstellen natuurlijk, maar dat is een illusie. Iedereen die een beetje rationeel kan nadenken wist dat er op een dag wel een keer een aanslag zou plaatsvinden in Brussel. Alleen is dat nog een verschil met weten dat die aanslag gebeurt door mensen van Brussel zelf.

Als ik het goed begrijp, was het moeilijkste om te vatten voor u dat het om gasten van om de hoek ging?
Sutherland: Ja, absoluut. Dat is een schok, een absolute schok. Dat is alsof drie van je vrienden opgepakt worden voor gewelddadige diefstallen. Je hebt dat nooit gezien, niet zien aankomen en plots zijn zij die hoofddaders. Dat was een beetje hetzelfde bij ons. Wij kenden die gasten, maar die pleegden feiten zoals er honderden gepleegd worden. Daar was nooit gebleken dat het om terroristen ging. Nooit. Als je dan plots ziet "het zijn die drie" (Abdeslam, Abrini en Abaaoud, red.) die ervoor zorgen dat er zoveel mensen gestorven zijn, dan val je van je stoel.

Had u überhaupt een boek kunnen schrijven als u niet zou werken in Brussel?
Sutherland: Ik denk dat elke politieman uit een grootstad wel een boek kan schrijven. Laten we daar eerlijk in zijn. In Luik zijn collega’s gestorven door terroristen, ook de verhalen in Antwerpen zijn niet mals. Als wij een onderonsje doen met collega’s van verschillende steden komen dezelfde verhalen wel overal terug. Ik had geen boek kunnen schrijven als ik in één of andere kleine Vlaamse gemeente had gewerkt, dat is waar.

En wat brengt de toekomst nu, volwaardig schrijver of flik tot het einde van uw dagen?
Sutherland: Het zal flik zijn tot het einde van mijn dagen. Mijn roeping is politieman zijn en niet auteur worden. Nu, wie weet. Ik ben tevreden over dit boek, maar ik denk dat ik er nog drie of vier kan schrijven met wat ik allemaal heb meegemaakt. Dus we zullen wel zien wat de toekomst brengt.