Alisa Ajdini draagt Oriëntaalse dans in haar ziel

"Specifiek aan de Oriëntaalse dans, ook de buikdans geheten, is het openstaan voor allerlei invloeden. Er kan veel, er mag veel, zolang je de muziek maar begrijpt. Je kan er funk in mixen, flamenco, volksdansinvloeden... Er zijn zelfs danseressen die Oriëntaalse dans oefenen op balletschoenen! Die vrijheid, zonder de discipline uit het oog te verliezen, daar kan ik me volledig in vinden." Alisa Ajdini over haar passie: de Oriëntaalse dans.

De oorsprong van de Oriëntaalse dans ligt in het oude Egypte. Hoewel de dansvorm door de meeste Westerlingen met de Arabische wereld wordt geassocieerd, heeft Alisa Ajdini, net als zoveel andere buikdanseressen, geen spatje Arabisch bloed door haar aders stromen.

"Ik ben geboren in Kosovo. Mijn moeder, in Brussel opgegroeid, was teruggekeerd en had daar mijn papa leren kennen. Toen ik amper zeven maanden oud was, hebben ze wijselijk besloten om veiligere oorden op te zoeken. Door de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van Slovenië nam de onrust in het nu voormalige Joegoslavië steeds meer toe. Steeds meer speelden de Serviërs dwingeland in Kosovo. Onverantwoord om een kind te laten opgroeien in dergelijke onveilige omgeving, vonden mijn ouders. Ze hebben ook geluk gehad. Niet lang na onze vlucht werden de grenzen gesloten."

"Aanvankelijk hadden ze hun zinnen gezet op Zwitserland, omdat vader er familie had wonen, maar mijn moeder kon er maar moeilijk aarden. België en het Brusselse leken al snel een betere optie. Het was moeders vorige thuis, ze had hier vrienden en kennissen, voor haar was het veel makkelijker om hier werk te vinden dan in Zwitserland. De goede keuze, zo bleek, temeer daar mijn vader zich wonderwel wist aan te passen. Hij is dan ook iemand die nooit bij de pakken blijft zitten: het Frans had hij al snel onder de knie. Tweeëntwintig jaar lang heeft hij een pizzeria opengehouden. Dat heb ik van hem, stilzitten op mijn stoeltje en wachten tot de dingen op mij afkomen, ligt niet in mijn aard. Het moet bewegen, ik moet kunnen bewegen."

"Mijn ouders hebben hun weg gevonden in Brussel. Ook voor mij en mijn broer, die anderhalf jaar jonger is dan ik, is het onze thuis, waar we ons goed voelen. Toen we nog jonger waren, zijn we enkele keren naar Kosovo gereisd, maar het bleek niet onze wereld te zijn. Al was het mooi om kennis te kunnen maken met de familie van mijn vader. De omgeving was minder mooi. De sporen van de oorlog waren nog alom aanwezig. Kraters van bominslagen, afgebrande huizen, gevels met sporen van vuurgevechten. Ook het huis van mijn oom heeft er grotendeels moeten aan geloven. Maar gelukkig hebben hij en de rest van de familie de oorlog heelhuids overleefd."

Eigen willetje
Als charmante spraakwaterval Alisa zegt dat het moet bewegen, dat zij moet kunnen bewegen, dan zet ze haar intentie ook letterlijk in daden om. "Reeds op mijn achtste ben ik beginnen te dansen. Klassieke dans, wat ik vijf jaar heb gedaan. Ook jazzdans heb ik vijf jaar beoefend. Daarna heb ik nog een beetje funk verkend, tot ik op mijn zeventiende de Oriëntaalse dans heb ontdekt door een videoclip. Ik besloot het voor mezelf eens uit te proberen en ben prompt verliefd geworden. Het leek me wel op het lijf geschreven, instinctief begon ik te bewegen op de muziek. Aanvankelijk waren mijn ouders er, zacht uitgedrukt, niet bepaald mee opgezet. Het was wat anders dan dochterlief in een tutu te zien dansen. Gelukkig hebben ze zich er geleidelijk aan toch bij kunnen neerleggen. Ze hadden ook weinig keuze: ik ben iemand die zijn instinct volgt. Braafjes luisteren naar wat me gezegd wordt, is er nooit bij geweest."

"Wat me juist aansprak in de Oriëntaalse dans? Ik ben al van kleins af geboeid door geschiedenis, die van Egypte in het bijzonder. Ik ben weliswaar nog nooit ter plekke geweest, maar dat het er ooit van zal komen, daar kan je gif op innemen. Fenomenaal, de elegantie die het land uitstraalt in zoveel facetten. De kledij, de beschavingsgeschiedenis, de farao's, de goden en godinnen van de oudheid."

"Ik ken weliswaar geen Arabisch, maar ik zoek wel de vertaling van de tekst op. Om de betekenis van de muziek helemaal tot zijn recht te laten komen in mijn interpretatie, een boodschap over te brengen die het publiek kan ontroeren. Voor mij ben je pas echt een Oriëntaalse danseres als je de toeschouwer kan laten reizen, lachen, een traan ontlokken... Mijn lerares is dé referentie in Brussel als het over Oriëntaalse dans gaat. Ze heeft naam gemaakt in de Arabische landen, ze heeft naam gemaakt in Parijs. Al de grote danseressen in Brussel zijn opgeleid in haar school. Ze is ook een tijdje mijn impressario geweest, heeft me geïntroduceerd bij potentiële opdrachtgevers. Tevens heb ik veel opgestoken van leraars die hier stages kwamen geven. Amerikaanse, Egyptische. Het liet me toe om andere technieken te leren dan diegene die ik al onder de knie had, om op een andere manier naar de muziek te luisteren."

"Van bij mijn eerste les was mijn lerares onder de indruk, ondanks het feit dat ik nog veel te leren had. Heel veel te leren zelfs, maar bloed, zweet en tranen heeft het me nooit gekost. Het buikdansen heeft in mij wakker gemaakt wie ik ben, past bij mijn temparement, mijn ziel. Het is een gevoel dat ik bij de klassieke dans nooit had: ik houd sowieso meer van solodansen dan van groepschoreografieën, door de gestrengheid voelde ik me beperkt in mijn vrijheid. In de Oriëntaalse dans speelt discipline weliswaar eveneens een rol, maar is er een grotere vrijheid binnen dat omlijnd kader. Daardoor kan ik me uitdrukken zoals ik ben: sensueel, vurig, vrouwelijk."

"Bijna acht jaar ben ik bezig en ik leer nog altijd bij, zoals je in het leven steeds blijft bijleren. Mijn manier van dansen noem ik graag fusion, het is niet Raks Sharki, de pure klassieke Egyptische dans. Zo heb ik bijvoorbeeld Bollywoodinvloeden in mijn manier van dansen ingewerkt, salsa, jazzdans en ballet. Met ontblote buik dansen is ook een keuze. Oorspronkelijk werd er gedanst dansen in klederdracht die de buik bedekte. Ik doe het dus anders, ben nog jong en moet ervan profiteren. En als mijn dans fusion is, dan kan hetzelfde gezegd worden over mijn kostuums. Ik teken bijna alle ontwerpen zelf, ze worden op maat gemaakt in Istanboel door Costume Bella dat ook een filiaal in Gent heeft en voor mij de Chanel van de buikdanskostuums is".

Dromen van het buitenland
Alisa Ajdini is ondertussen al drie jaar professioneel actief. Elk weekeinde, op vrijdagavond en zaterdagavond, danst ze en publique.
"Dansen, optreden, voor mij is het ontspannen. Iedere maandag kijk ik reikhalzend uit naar vrijdag, de dag waarop ik weer kan optreden. Ik ben gelukkig als ik dans, als ik in de ogen van de mensen zie dat ze genieten."

"Optreden doe ik vooral in restaurants en op privé-feesten. Zo heb ik zelfs al eens mijn kunst gebracht ter gelegenheid van de besnijdenis van een jongetje van twaalf. Ik heb ook een tijd veel in cabarets gedanst, maar daar ben ik bijna volledig mee gestopt. Het is er wel prettig werken - omdat je danst voor een kennerspubliek, begeleid door een orkest en niet door cd's zoals in restaurants, maar het is nu eenmaal het nachtleven en dat heeft zijn gevaren. Af en toe dans ik er nog eens als men mij er expliciet om vraag en het me uitkomt. Soms heb ik ook weinig keuze, want de crisis laat zich overal voelen, zeker in de horeca. En de concurrentie is er wel degelijk, ik ben zeker niet de enige buikdanseres in Brussel".

"Van mijn dans alleen kan ik niet leven, neen. Het leven is duur, zeker als je op eigen benen moet staan. Daarom houd ik er nog een fulltime job op na, als directieassistente. Toch hoop ik dat er een dag zal komen dat ik er volledig van kan leven, van het buikdansen. Dat ik me echt artieste kan noemen. Spijtig vind ik dan ook dat er in Brussel niet echt zoveel mogelijkheden zijn om te groeien als artieste. Een droom is het om een impressario te vinden die me opdrachten zou kunnen bezorgen in het Oosten. Libanon, Egypte en andere Arabische landen. Misschien dat het zou het helpen als ik aan wedstrijden zou deelnemen, maar daar ben ik niet zo'n liefhebber van."