André D'Anjou, muziekuitgever: 'Met de ziel van een artiest'

"Fier en met dankbaarheid. Zo kijk ik op mijn periode bij de scouts terug. Het heeft me geholpen om mijn aangeboren schuchterheid te overwinnen, om het leven positief te benaderen, door te bijten wanneer het nodig is. Het heeft me bovendien het belang doen inzien van behulpzaamheid en respect. Behulpzaamheid, al is het maar met een positief woordje, respect in het samenleven met anderen, respect in het zakendoen." Het heeft André D'Anjou, geboren en getogen Brusselaar, geen windeieren gelegd. Als een van de weinige kleine muziekuitgevers heeft hij de crisis het hoofd weten te bieden. Zijn Adasong Productions blaast dit jaar dertig kaarsjes uit.

Z ijn opleiding in de Economische Wetenschappen heeft onze gastheer ongetwijfeld geholpen om het hoofd boven water te houden. Het feit dat hij zelf maar al te best weet wat het betekent artiest te zijn, eveneens. Als uitvoerder, schrijver en componist heeft hij in de jaren 1980 heel wat ervaring opgedaan.

"Het ontstaan van mijn liefde voor muziek gaat lang terug in de tijd. Ik was vijf, zat op pensionaat in Zwitserland en zag George Brassens op tv. Een man met een gitaar die zong over Le Petit Cheval Blanc. Ik was verkocht. Maar op een podium zag ik mezelf niet onmiddellijk staan, schuchter van aard als ik was. Bedeesdheid die ik bij de scouts heb afgeworpen. Mogen zingen op de planken tijdens het grote jaarlijkse scoutsfeest, het heeft er toe bijgedragen dat ik de smaak te pakken kreeg: na verloop van tijd ben ik op eigen houtje folksongs beginnen te zingen, begon ik ook met het schrijven en componeren van liedjes."

Het ging D'Anjou goed af, succes werd zijn deel. Tot over de landsgrenzen. Zo heeft hij twee keer de Castlebar International Song Contest in Ierland gewonnen, was hij finalist van The Isle of Wight International Song Festival. En ook Frankrijk, Roemenië, Spanje en Engeland hebben kennis mogen maken met zijn songs.

"In totaal heb ik toch zo'n duizend optredens op de teller staan. Neen, seks, drugs en rock-'n-roll was het niet, ik bevond me aan de rustige kant van het muziekspectrum. Een heel mooie herinnering hield ik over aan de muzikale komedie Et si on chantait... Brel, die we ongeveer veertig keer hebben mogen brengen in Luxemburg en Frankrijk. Ik heb Jacques Brel twee keer in levenden lijve ontmoet, maar hem nooit durven aanspreken. De eerste keer in het begin van de jaren 1970 in een Bar Tabac in Parijs. Hij was een koffie aan het drinken en de krant aan het lezen. Achter hem hing een grote affiche van L'Aventure, c'est l'Aventure, de filmhit van Claude Lelouch waarin hij meespeelde. De tweede keer dat ik hem zag, zat hij in een hoekje te slapen. En plots, plots kwam er dan dat telefoontje met de vraag om Brel te zingen, het voelde een beetje aan als een teken van hierboven. De staande ovatie die ik in het Théâtre des Capucins in Luxemburg kreeg voor mijn uitvoering van Le Moribond, zal ik nooit vergeten."

"Had ik succes, op een bepaald moment werd het me allemaal toch een beetje te veel. Er was niet alleen de muziek, ik behartigde ook de rest van mijn zaken. Bovendien was ik ondertussen getrouwd, had ik kinderen voor wie zorg moest gedragen worden. Ik voelde ook dat ik het wel had gezien, echt geloven in wat ik deed was er niet meer bij. Dus ben ik gestopt en heb ik Adasong Productions opgericht."
Wat naast mooie herinneringen rest uit zijn periode als artiest, is de naam D'Anjou.

"Vraag me naar mijn geboortenaam, ik blijf u het antwoord schuldig. Hij is Vlaams, dat kan ik u wel zeggen - mijn vader was een rasechte Vlomse Brusseleir, mijn moeder is van Franse origine. Maar eigenlijk maakt hij geen deel meer uit van wie ik ben, van wie ik geworden ben. Ik heb het met de notaris zelfs zo geregeld dat ik alle officiële zaken onder de naam D'Anjou mag afhandelen. Natuurlijk zal ik mijn echte naam nooit helemaal verloochenen - daarvoor zag ik mijn ouders te graag, maar D'Anjou is wie ik ben. Ik denk zelfs dat mijn huisdokter zowat de enige is die mijn echte familienaam nog kent."

Aziatische markt
Was het aanvankelijk nog wat zoeken als muziekuitgever, door de samenwerking met zanger Alain Tomasi kwam alles in een stroomversnelling terecht. Het ontsluiten van de Aziatische markt achteraf, bleek een meesterzet.

"Mijn eerste contacten met Azië dateren van de Midem van 1997. Ik had toen net Jean-François Maljean leren kennen, een pianist die nog gewerkt had met wijlen Pierre Rapsat. Ikzelf kwam weliswaar van het variété, maar wat hij bracht, een soort van new age jazz, sprak me aan. Met Maljeans muziek onder de arm heb ik toen mijn eerste contract met een Aziatische muziekuitgever kunnen afsluiten, Jingo Records in Taiwan. Nog tot op de dag van vandaag werk ik met die mensen samen. Na Taiwan zijn nog Singapore, Japan, China, Hong Kong gevolgd. Negentig procent van mijn verkoop draagt de stempel Azië. Zo heeft de harpspeelster Maria Palatine net getekend voor Taiwain en Mister Dumont, die Nu jazz brengt, voor Indonesië en Korea. Dat ik in het Verre Oosten een stevige voet aan de grond heb gekregen, is hier goed geweten, waardoor ik heel wat Belgische artiesten onder de vleugels heb kunnen nemen. Want Azië is een interessante markt, zowat de enige ook waar je nog cd's kan slijten."

"De ene maatschappij na de andere is de voorbije jaren over de kop gegaan, bijna enkel de groten staan er nog en zelfs daar is het vet al een hele tijd van de soep. Ik ben er dan ook fier op en prijs me gelukkig dat ik als klein label de storm heb weten te doorstaan. En dat is dankzij mijn kennis van de Aziatische markt, de uitstekende contacten. Zo heb ik een dertigtal partners in Azië met wie ik op min of meer geregelde basis samenwerk. Ik moet maar enkele woorden van Alfred in Singapore of nog Steve in Taiwan horen en ik weet perfect waar ze naartoe willen. Een enorm voordeel is dat."

"Met Azië werken, het vraagt ook het in acht nemen van bepaalde specifieke regels. Wanneer een Aziaat je zijn visitekaartje geeft, mag je het niet maar zomaar op zak steken. Je moet het aandachtig bekijken, vervolgens voor je op tafel leggen en laten liggen gedurende de hele duur van het gesprek. Soms zit je met verschillende mensen aan tafel en brengen ze iets te drinken of te eten. Zelfs al lust je het niet, je mag het onder geen beding laten merken. Wat ik eveneens heb gemerkt op vergaderingen in China is dat de kans groot is dat de slechts geklede man, de grote baas is. Kleine dingen misschien, maar wel dingen die tellen."

Auteursrechten
Een stevige voet aan de grond hebben in Azië is niet het enige recept tot succes. "Ik probeer steeds loyaal te zijn tegenover de mensen met wie ik samenwerk. Ik heb ook het voordeel dat ik zelf artiest ben geweest, dat ik hou van de artiesten met wie ik samenwerk en hen begrijp. Dat ik automatisch aanvoel wanneer ik rekening moet houden met hun fragiele kant, die er steeds is. Ik doe ook alles zelf. Soms werk ik met iemand samen zoals nu met Hans Kusters. En ik heb blijkbaar aanleg voor organisatie want anders zou het niet lukken. Ik heb me bovendien sterk gediversifieerd door de jaren. Telkens geen grote sommen, maar alle beetjes helpen."

Wat D'Anjou ook heeft overgehouden aan die 30 jaar Adasong Productions, zijn enkele mooie vriendschappen. "Met Pierre Rapsat onder meer, voor mij de grootste Belgische artiest van zijn generatie. Drie weken voor zijn dood hebben we geluncht in het restaurant van SABAM. Een dag die me altijd zal bijblijven, hij droeg toen al het doodsmasker. Met Hans Kusters ook, een crack die al 40 jaar standhoudt in de business en met wie ik af en toe samenwerk. Hij is tevens een medestander in de verdediging van auteursrechten, wat me na aan het hart ligt. Zo ben ik bij SABAM beheerder geweest, heb ik deel uitgemaakt van verschillende verenigingen en organisaties die opkomen voor de rechten van auteurs. Het is een strijd die nog lang niet gestreden is: bedroevend is het hoe weinig artiesten van eigen bodem op de radio gedraaid worden. In Vlaanderen valt het allemaal nog best mee, maar op de Franstalige zenders als RTBF en RTL is het ronduit huilen met de pet op."