BDW Opinie : Buiten spelen

In onze verkenning van het oeuvre van Astrid Lindgren zijn mijn zoon en ik bij een minder bekend werk aanbeland, Samen op het eiland Zeekraai. Elke avond vertel ik over een groep kinderen die de vakanties samen doorbrengen op een paradijselijk eiland voor de kust van Zweden. Hele zomers lang ravotten ze langs de kusten en dwalen ze over het eiland. 's Avonds merken hun ouders dan op dat ze die dag toch wel erg lang zijn weggebleven. Maar so what?

door Anne Brumagne, hoofdredacteur van Brussel Deze Week

De Vlaamse Gemeenschapscommissie deed vorige week voor het eerst mee aan de Buitenspeeldag. Die wordt mee georganiseerd door de televisiezender Nickelodeon, die zich wellicht wil verdedigen tegen de aantijgingen dat hij van kinderen couch potatoes maakt die niet meer voor tv weg te krijgen zijn. Nu kun je over de kwaliteit van de programma's van Nickelodeon veel negatiefs zeggen, maar je kunt zo'n zender moeilijk verwijten er de oorzaak van te zijn dat de kinderen nog maar weinig buiten spelen.

En als ze buiten spelen, is dat heel vaak in georganiseerd verband en onder begeleiding, zoals op de Buitenspeeldag. Zomaar wat ronddwalen is er voor de meeste kinderen niet meer bij, niet in de stad en al evenmin buiten de steden. Marc Dutroux zit er voor veel tussen dat we onze kinderen niet meer alleen durven te laten gaan, maar ik vrees dat het autoverkeer net zo'n belangrijke factor is.

Soms is de inrichting van de wegen en de organisatie van het verkeer de grote boosdoener: lees de brief hiernaast van Marc Pirard over de Generaal Jacqueslaan. En soms worden inspanningen door overheden om leuke speelplekken in de stad te creëren, gedeeltelijk tenietgedaan door te snelle of onoplettende automobilisten.

Neem Flagey, het plein hier voor onze redactielokalen. Op zonnige dagen is het fantastisch op dat plein: volwassenen luieren, kinderen spelen of rijden met hun fietsjes. Maar houd je kinderen maar bij de hand als je de straten eromheen wilt oversteken om het plein te bereiken: laatst nog zagen we hoe twee kinderen bijna verongelukten omdat een automobiliste het zebrapad negeerde en van achter een andere auto, die wel voor de kinderen was gestopt, kwam uit gereden. De kinderen konden maar op het nippertje weer op de stoep springen. Ander voorbeeld: de nieuwe speeltuin aan de Hallepoort, aangekleed als een burcht voor kleine ridders en jonkvrouwen. Die wel eerst het verkeer anno 2009 moeten trotseren om hun vesting te bereiken.

Ach, waarom voelen wij volwassenen ons altijd zo druk-druk? Op Zeekraai hadden ze daar geen last van.