Beanatta Zen: van Europees ambtenaar tot levenslerares-genezer

Na een carrière van tien jaar als Europees ambtenaar is de Deense Beatrice Ornstedt aan een tweede leven begonnen als levenslerares en genezer. Daarom noemt ze zich voortaan Beanatta Zen. "Het leven is een pakket met ervaringen, negatieve en positieve. Zelfs in de negatieve zit er een geschenk dat je moet leren zien. Want uit elke situatie valt er iets te leren."

Een bevrijding was het toen ze als twintiger het Deense eiland Funen, waar ze was opgegroeid, verliet om te gaan studeren in Kopenhagen.

"Ik besloot om Frans te volgen, omdat alles wat Frankrijk betrof me enorm boeide. Als kind was ik zelfs kwaad op mijn ouders omdat we geen Fransen waren. Op vakantie gaan naar Frankrijk was dan ook een droom die uitkwam. De taal is in mijn oren de mooiste ter wereld. Dus ik moest en zou die prachtige taal opslorpen als een spons, ik zou al de grote auteurs lezen en alles te weten komen over de Franse cultuur. Met mijn diploma kon ik linguïst worden, of voor de klas staan in een of ander college. Maar dat interesseerde me niet. Dus ben ik een studie politieke wetenschappen begonnen. Zodat ik ook de Franse maatschappij en geschiedenis beter kon begrijpen."

"Tijdens mijn studies kreeg ik de kans om naar Toulouse te gaan, waar ik drie jaar ben gebleven. Zo ben ik uiteindelijk bij de Europese Gemeenschap terechtgekomen om mijn doctoraat rond de politieke en administratieve cultuur in de Europese Commissie te maken. Ik moest Europese functionarissen interviewen om hun achtergrond, en hun manier van werken, te begrijpen. Het was de bedoeling om hier zes maanden te blijven. Maar negentien jaar later ben ik hier nog steeds. Iets willen is één ding, wat het leven voor jou wil kan iets helemaal anders zijn. Ik wilde terug, maar in Toulouse waren er geen mogelijkheden en hier kreeg ik een tijdelijk contract bij de Europese Commissie aangeboden. Het gaf me de gelegenheid om in comfortabele omstandigheden langer aan mijn doctoraat te werken. Omdat ik geen heil zag in een academische carrière ben ik lobbyist geworden. En heb ik deelgenomen aan een wervingsexamen, waarbij mijn kennis van het Europese politieke bestel een heel grote troef was. Het vormde het begin van een carrière van tien jaar: eerst zes jaar bij de Commissie, daarna vier bij het Minsterrraad."

Van de roze naar de grijze stad
Ze is in Brussel gebleven, maar van liefde op het eerste gezicht was geen sprake. "Integendeel. Ik kwam van een stad waar het licht prachtig was, en kleuren als rood en oranje de toon zetten. Van de roze stad in het zuiden van Frankrijk naar de grijze stad in het noorden. In februari dan nog. Het was donker, en regende de godganse tijd. Ik dacht: wat doe ik hier in 's hemelsnaam? Bij de Commissie kreeg ik geen begeleiding. Ik werd aan mijn lot overgelaten bij de research voor mijn studie. Slechts één raad kreeg ik: 'Ga op de deuren kloppen tot iemand je helpt'. Die deuren gingen in het beste geval open met de melding: 'niet geïnteresseerd' of 'geen tijd'. Ik voelde me erg alleen, tot ik uiteindelijk toch een vriendelijke ziel heb ontmoet."

"Het heeft dus wel degelijk enkele maanden geduurd voor ik gewend raakte aan Brussel. Maar vanaf dat moment begon ik me er steeds meer thuis te voelen. Na drie jaar ben ik een tijdje naar Denemarken teruggekeerd. Mijn vader was erg ziek, dus ik wilde de weinige dagen die hem restten samen doorbrengen. Toen hij uiteindelijk gestorven was, voelde ik overduidelijk dat ik terug naar Brussel moest. Ik was zo gewend geraakt aan het multinationale, dat ik onmogelijk in het homogene Denemarken kon blijven."

"Als vreemdeling staat het je ook vrij in de Belgische samenleving te integreren of niet. Toch heb ik ondervonden dat het moeilijk is om Belgische vrienden te maken. De Belgen zijn weliswaar vriendelijk en hoffelijk, maar zeer gereserveerd als het over hun privéleven gaat. Ik mocht dan wel niet het prototype van de Europese functionaris zijn, toch kon ik me niet in het hart van de Belgen werken. Nu heb ik wel enkele Belgische vrienden, maar die heb ik vooral de afgelopen twee jaar - grotendeels door wat ik nu doe - gemaakt."

"Ik denk ook dat het zo moeilijk is om contact te hebben met Belgen, omdat je als Europees ambtenaar als het ware een stempel op het voorhoofd gedrukt krijgt. Als ik hier in het appartementsgebouw tijdens vergaderingen aan de andere eigenaars bijvoorbeeld voorstelde om iets te verbeteren, dan was de reactie steevast: 'U hebt makkelijk praten met uw vet salaris'. Nooit kwam de vraag of het misschien inderdaad geen goed idee zou zijn. Terwijl ik in Toulouse van in het begin goede contacten had met iedereen. Ik ben er ook zeker van dat ik daar ooit terug ga wonen, want ik heb mijn hart verpand aan Toulouse. Terug naar de kleuren, de zon, het prachtig heldere licht. In afwachting is mijn appartement, met al zijn kleuren, mijn mini-Toulouse. En is Brussel een goede plek voor mijn dochters Mira (7) en Silja (16) om op te groeien. Het zijn echte stadskinderen, ze kunnen hier enorm veel doen en zien."

Gouden kooi
En vanwaar de stap van het dikbetalende Europa naar het onzekere bestaan van levenslerares en genezer? "Een maand nadat ik naar de Commissie was gekomen, had ik er al spijt van. Maar ik zag geen uitweg of alternatief, de deuren naar de uitgang waren gesloten. Verschillende keren heb ik geprobeerd ermee te kappen, maar telkens krabbelde ik terug omdat ik het 'niet het juiste moment' vond. Het was een beetje als een gouden kooi, waarvan ik de sleutel kwijt was. Tot de dag kwam dat ik voelde dat ik er klaar voor was. Zonder voorbehoud, zonder angst om te beginnen als genezer en levenslerares. Omdat ik wist dat ik mensen kan helpen om het leven te begrijpen, en ermee om te gaan. Op basis van wat ik zelf heb meegemaakt tijdens mijn kindertijd kan ik mensen helpen die lijden onder psychologisch en ander geweld, die in de knoop liggen met hun verleden. Omdat ik hen begrijp."

"Het is een lang proces geweest, dat ingezet is na de dood van mijn vader. Ik had tal van dingen uit mijn jeugd onderdrukt. Maar ik heb het onder ogen gezien, en besloten om er iets aan te doen. Ik heb me tot alternatieve therapieën gericht, en ben naar een genezer gestapt, die met de hand mijn chakra's en energiekanalen aftastte. Zij vertelde me dat ze in mij dezelfde gave voelde. Ik wist al dat ik anders was dan de anderen, omdat ik bijvoorbeeld als kind al heel goed kon aanvoelen wanneer iemand zou sterven. En aan wat ze zouden sterven. Het was geen cadeau, want elke keer opnieuw dacht ik dat ik het die mensen had aangedaan. Daarom heb ik dat gevoel onderdrukt, en gekozen voor academische studies in plaats van het alternatieve en het spirituele te verkennen. Al bleef ik spiritueel en wilde ik het leven begrijpen door vragen te stellen naar de essentie en de reden van ons bestaan."

Boeddhisme
"Na het bezoek aan de genezer heb ik mijn gave uitgeprobeerd, en stelde ik vast dat de vrouw gelijk had. Maar ik deed er aanvankelijk weinig of niets mee. Slechts beetje bij beetje ben ik het beginnen omarmen, en erover beginnen spreken met vrienden, familie en collega's. Gedurende dat proces ben ik me ook in het boeddhisme beginnen verdiepen, nadat ik een boek had gelezen over de Dalai Lama. Het was een openbaring, want ik ben het boeddhisme. Dat is hoe ik denk, en waarin ik steeds heb geloofd. Dat is waar ik voor sta, en wat ik gedaan heb. Het geeft me het gevoel dat ik een deel ben van iets veel groter dan mezelf, van het universum. En dat er geen echte onveranderlijke essentie, een zelf of ziel, is waarvan je kunt zeggen: dat ben ik."

"De mensen die naar mij komen, zijn dikwijls mensen van de Europese Gemeenschap. Veel van de ambtenaren willen anders leven dan ze tot dusver hebben gedaan. Ik heb daar heel veel geobserveerd, op de werkvloer zeiden collega's toen ik de grote stap ging zetten: wat moeten we doen nu je weggaat? Jij bent de liefde."