Bij Juana Kelsey zijn kinderen koning: 'Als een kind, altijd in het hier en nu'

"Gaandeweg begon ik het contact met mijn neefjes te missen. Uiteindelijk heeft dat gemis Espace Bamboo voortgebracht, een vzw waarin ik mijn liefde voor kinderen kwijtkan." Bij Juana Kelsey zijn kinderen van nul tot acht koning. Maar ook jonge en aanstaande moeders en andere volwassenen komen aan hun trekken in haar Espace Bamboo.

S oms lijkt het hier bij Espace Bamboo wel de Toren van Babel. "Zoveel verschillen in etniciteit, zoveel verschillende talen. Maar dat is geen sta-in-de-weg als mensen hetzelfde willen: zich geestelijk ontplooien en ontspannen. Ik heb hier al heel wat vriendschappen zien ontstaan. Vriendschappen tussen jonge ouders die hun leven opbouwen ver van hun roots, en steun vinden bij elkaar in het trotseren van de dagdagelijkse beslommeringen."

Juana Kelsey weet waarover ze spreekt. Tien jaar geleden volgde ze Gregory Marlier, de liefde van haar leven, naar België. Zes jaar eerder was ze de jonge man uit de Henegouwse gemeente Opzullik/Silly tegen het lijf gelopen tijdens een rugzakreis door Mexico. "We zijn er vrienden geworden, en vervolgens hebben we contact gehouden. Zo is de liefde langzamerhand opgebloeid. Om dichter bij elkaar te zijn is Greg na verloop van tijd naar Buenos Aires verhuisd. Maar vrijheid-blijheid was het niet. Samenwonen was er niet bij, hij moest eerst het vertrouwen van mijn familie verdienen. Twee jaar later hebben we uiteindelijk toch voor België gekozen. In Argentinië was het volop crisis, mede door de loskoppeling van de peso van de dollar; de inflatie was er opgelopen tot tachtig procent en de werkloosheid was torenhoog. Ik heb veel achtergelaten, maar ook veel gewonnen. Vanaf de eerste dag zijn hier in België deuren voor mij opengegaan; geen moment heb ik om werk verlegen gezeten. Dat was een geruststelling voor mijn ouders. Ze zijn gelukkig als ze zien dat ik me hier uitstekend in mijn vel voel. Goed is ook dat ik niet de enige ben die Argentinië heeft achtergelaten: ik heb een nicht in Schotland, een neef in Londen. En de band is gebleven. We gaan nog elk jaar terug, en mijn ouders komen ons elk jaar bezoeken. Dat weerzien is telkens weer een intense ervaring, waarvan ik met volle teugen geniet. Veel intenser dan als ik in mijn thuisland gebleven zou zijn. Het gemis blijft natuurlijk, maar gelukkig zijn er nog de moderne communicatiemiddelen: drie keer per week skypen, elke dag een beetje chatten."

"Mijn ouders komen graag naar België, ze voelen zich hier best goed. Toch kan mijn moeder er na al die jaren nog steeds niet bij dat de vrouwen hier niet altijd even koket voor de dag komen. Een Argentijnse vrouw is altijd om door een ringetje te halen als ze buitenkomt."

Stilte
De transcontinentale liefde is ondertussen bezegeld met een huwelijk. "Twéé huwelijken zelfs. Voor de kerk in Argentinië, voor de wet in België. Twee keer genieten. Voor het huwelijk in Buenos Aires zijn een twintigtal vrienden meegevlogen, en ons huwelijk in Opzullik wilde mijn familie voor geen geld ter wereld missen. Mooi."

Uit dat huwelijk zijn twee dotten van dochters gesproten: Maia (2,5) en Keyla (5,5). "Mijn schatjes zien opgroeien in een stad als Brussel schrikt me niet af, neen. Voor mij is het een rustige en veilige plek - iets waar veel Belgen uit de provincie het niet mee eens zijn, heb ik ondertussen geleerd. Als je uit Buenos Aires komt, is Brussel echt wel een oase van rust, met op de koop toe ook nog eens een flinke portie groen. Toen ik hier voor het eerst voet aan de grond zette, was mijn eerste reactie: 'Er hangt hier iets speciaals in de lucht, maar wat toch?' En dan: 'Het is de stilte!' Stilte heb ik in Buenos Aires nooit gekend. Niet alleen omdat Brussel kleiner is dan Buenos Aires en minder zielen telt, maar ook omdat de meeste mensen hier kalmer en gereserveerder zijn dan wat ik thuis gewend was. Een Zuid-Amerikaan is luidruchtig en praat met iedereen. Op straat, aan de bushalte, in winkels, overal. Daar leven de mensen bovendien meer van dag tot dag, hier leven ze meer met toekomstprojecten. Het een heeft zijn kwaliteiten, het andere heeft zijn kwaliteiten..."

"Dat gereserveerde was voor mij een ware cultuurschok, het moeilijkste om me aan aan te passen. Soms zei ik mama's van kinderen aan wie ik lesgaf goeiedag en kreeg ik een goeiedag terug zonder dat ze me in de ogen keken. Ik ging denken dat de mensen hier niets van me moesten hebben. 'Ze appreciëren niet wat ik met hun kinderen doe!?' Gaandeweg heb ik beter geleerd. Geleerd dat het niet persoonlijk bedoeld is, dat de gedragscodes hier gewoon verschillend zijn van wat ik gewend was. Vanaf het moment dat je die knop weet om te draaien, merk je dat Brusselaars warme, open mensen zijn. Van elkaar leren vraagt tijd, dat is een universele waarheid. Iedereen heeft zijn gewoontes, zijn codes, zijn cultuur. En dat maakt Brussel nu net zo boeiend, omdat mensen uit de vier windstreken hier een manier moeten vinden om samen te leven. Gemeenschappelijke grond zoeken, op een plek die in feite niet veel groter is dan een zakdoek."

Hier en nu
En op dat plekje ter grootte van een zakdoek brengen Kelsey en haar man kleur. Hij letterlijk, als manager van The Pantone Hotel; zij figuurlijk in het leven van kinderen, aanstaande en jonge moeders. Kinderen van drie tot acht kunnen in haar Espace Bamboo onder meer terecht voor artistieke ateliers en yoga, jonge moeders onder meer voor yoga, prenataal en postnataal.

"Het is beetje bij beetje tot stand gekomen. Eerst ben ik aan de slag gegaan bij Tutti Frutti, een vereniging die gespecialiseerd is in talenonderricht aan kleuters, bij de vzw La Chaise Musicale, die muzikale workshops voor kinderen organiseert, en bij C.ramic, waar het kleine geweld terechtkan voor ludieke artistieke stages. Zo zijn gaandeweg de plannen gegroeid om zelf iets uit de grond te stampen. Bij Tutti Frutti ben ik nog steeds actief - ik geef er yoga -, maar het zwaartepunt ligt nu toch bij Espace Bamboo."

Yoga voor kinderen?!? Juana Kelsey lacht, voor de zoveelste keer: "Yoga met kinderen is natuurlijk heel anders dan yoga met volwassenen, waar alles draait rond stilte en langzame bewegingen. Bij kinderen zit er een heel speelse kant aan. Kinderen zijn dankbaar om mee te werken: ze zijn heel receptief, hebben het veel makkelijker dan volwassenen om in het hier en nu te zijn. Volwassenen hebben zoveel aan hun hoofd. Wat heb ik gedaan? Wat moet ik nog doen? Wat had ik moeten doen? Ze dragen ballast met zich mee, het kost moeite om daar voor enkele uren afstand van te nemen en uitsluitend bezig te zijn met het moment."

"Bij kinderen ligt dat heel anders. Kinderen zijn altijd in het hier en nu. En komen ze hier al eens met stress binnen, dan is dat stress die ze hebben opgedaan door volwassenen bezig te zien, door dingen die de volwassenen hen opdringen. Tien minuutjes, meer heb ik niet nodig om hen in het hier en nu te brengen, in hun belevingswereld, los van die van de volwassenen om hen heen. Als je kinderen zo geregeld in het hier en nu brengt, merk je ook dat ze het daarna makkelijker hebben om zich te concentreren, bijvoorbeeld op een schooltaak. Daarom praat ik nu ook met andere scholen over samenwerking."