'Brussel met kinderen? Super!'

"Rotsvast zijn we ervan overtuigd dat we hier onze kinderen willen grootbrengen. De rijkdom en de levenservaring die ze kunnen opdoen in de multiculturele lappendeken Brussel, zijn onbetaalbaar." Jonathan Fronhoffs, een energieauditeur, en de kinesitherapeute Dominique Barrat, allebei in Brussel geboren, zijn zelf een exponent van die multiculturele lappendeken. Hij als zoon van een Duitse vader en een Deense moeder, zij als dochter van een Franse vader en een Belgische moeder.

D e kinderen, dat zijn Miro (5) en zijn zusjes Smilla (2,5) en Nisse, zes maanden. Het gebeurt niet elke dag dat een vreemde snuiter hun mama en papa vragen komt stellen, maar ze laten het niet aan hun hart komen. Nisse - wat in het Deens 'kerstkabouter' betekent - ligt gelukzalig aan mama's boezem, Miro is braaf in de weer met pen en papier, en Smilla is haar luidruchtige zelve. En zeggen dat haar naam in de taal van de Inuit 'neuriën' betekent.

Mama spreekt Nederlands met de kinderen, papa Engels, hoewel Jonathan Fronhoffs het Nederlands perfect onder de knie heeft.

Dominique: "Ik ben tweetalig opgevoed. Wij spraken thuis Nederlands en Frans. Voor ons was het bijna vanzelfsprekend dat we onze kinderen tweetalig zouden laten opgroeien. Nederlands en Engels dus. Frans horen ze genoeg. We hebben veel Franstalige vrienden, we hebben familie die Franstalig is. Dat zal dus wel loslopen met die talen. En hoe meer talen je hier spreekt, hoe beter."

Brusselse Waal
Jonathan: "Smilla pikt het goed op, zij gebruikt zowel Nederlandse als Engelse woordjes. Miro doet dat om de een of andere reden veel minder. Hij verstaat wat ik zeg, maar hij praat wel altijd Nederlands tegen mij."

Dominique: "Wij spreken Nederlands met elkaar, op school wordt Nederlands gesproken: ik denk dat hij er lange tijd van uitging dat iedereen Nederlands praat. Maar dat komt wel goed. Ik vind het geweldig dat ze dat allemaal opvangen, die verschillende talen, en ergens wordt het wel opgeslagen, denk ik. Ik ben dan ook een fervent voorstander van tweetalig onderwijs. Het systeem van de Europese school - een vak in de ene taal, een vak de andere taal -, dat werkt, hé. Ik zeg niet dat het verplicht moet worden, maar de mogelijkheid zou toch geboden moeten worden. Ik denk dat het een rijkdom is die we aan het verknoeien zijn."

Dat ze ervoor gekozen hebben hun kinderen in Brussel groot te brengen, hebben Jonathan Fronhoffs en Dominique Barrat zich nog geen seconde beklaagd. Jonathan: "Je hoort inderdaad veel vaker van jonge mensen met kinderen die de stad ontvluchten. Ook omdat het financiële plaatje moet kloppen: huren of kopen in Brussel blijft relatief duur. We hebben daar lang over nagedacht, omdat we zelf tussen de velden zijn opgegroeid. Uiteindelijk hebben de voordelen van de stad het gehaald, en de ervaring van elke dag leert ons dat het de juiste beslissing is geweest."

"Onveiligheid is bij ons nooit een item geweest, nee. Dat er mensen zijn van buiten de stad die schrikken bij het horen van het woord Brussel alleen, daar moet ik eens goed om lachen. Voor we kinderen hadden, gingen we geregeld naar de cinema in het centrum. In het terugkomen wandelden we met ons tweetjes door Molenbeek, om middernacht, één uur. So what? Geen seconde hebben we ons onveilig gevoeld. Het is dan ook zo jammer dat zowat alles wat over Brussel in de media komt, zo'n negatieve connotatie heeft. En waarom steeds die uitdrukking Brusselse Vlamingen ? Wij spreken Nederlands met elkaar, oké, maar we voelen ons geen Vlaming, wel Brusselaar. Je hebt het toch ook niet over Brusselse Walen ?"

Dominique: "We zijn ervaringsdeskundigen: Jonathan en ik hebben in onze jeugd in de Rand gewoond, we kunnen dus goed vergelijken. In de Rand is het dan misschien wel rustiger, maar het sociaal contact is er doorgaans zoveel armer. In de zomer zit hier iedereen in het park, het krioelt er van de kinderen. In Meise, waar mijn moeder woont, zit iedereen in zijn tuin, afgesloten van de rest. Er is daar in de buurt een speeltuintje, en daar zie je geen kat. Indertijd kenden wij er onze naaste buren en een paar mensen verderop. Dat was het zowat. Terwijl hier de sociale cohesie veel groter is. Elke straat is zo'n beetje een dorp op zich. Geweldig vind ik dat."

"De rijkdom die onze kinderen hier kunnen ervaren, is in onze ogen van onschatbare waarde. Neem nu alleen al het buurtschooltje, Sint-Albert, dat heel gemengd is. Wij zijn ervan overtuigd dat een kind in zo'n omgeving een andere levenservaring opdoet dan bijvoorbeeld in een uitsluitend Vlaamse omgeving buiten de stad. In een stad moet je leren omgaan met iedereen, en volgens ons is dat een correctere weerspiegeling van de maatschappij waarin we leven."

"Onze verplaatsingen doen we te voet, met de fiets of het openbaar vervoer. De school is vijf minuten lopen hiervandaan, en als we de kinderen gaan halen, kunnen we met hen nog even langs het park. Filestress kennen we niet, willen we ook niet kennen, en dat is een enorme luxe. Ik ben nu aan het bijstuderen in Leuven, seksuologie. Ik rij met mijn plooifiets naar het station en neem daar de trein. Makkelijk."

Sint-Albert
Nu wonen ze nog even in Koekelberg, binnenkort wordt het Molenbeek. Van een huis met een terras naar een huis met een tuin. Jonathan: "Echt vertrekken is het niet: we gaan wonen aan de grens met Laken, nog geen kilometer hiervandaan. We hebben gezocht in functie van drie criteria. Eén: een huis met een tuin, want daar waren we toch wel echt aan toe. Twee: dicht genoeg bij het Sint-Albertschooltje en de crèche. Drie: een garage of een andere plek om al onze fietsen te stallen. Een auto kun je min of meer met een gerust gemoed op straat laten staan, een fiets niet."

Dominique: "Niet alleen zijn we uiterst tevreden over de school, een belangrijk deel van ons sociaal netwerk is er door Sint-Albert gekomen. Het is een klein schooltje, er zitten om en bij de honderd kinderen, de ouders wonen zonder uitzondering niet veraf en dat bevordert het onderlinge contact. De kinderen worden te voet afgezet, de ouders blijven al eens staan om een babbeltje te slaan, en van het een komt het ander. Er zijn daar nogal wat mensen van wie we weten dat we op hen kunnen rekenen, en dat geeft een heel fijn gevoel. Via de buurt, via de buren, via de school hebben we een heel rijk sociaal leven. We zijn geen grote feestgangers, op café gaan is niet echt ons ding. Het is dus niet zo dat we door de kinderen het gevoel hebben iets te missen."

Huiswerk
Sociaal is een woord dat heel vaak terugkomt in ons gesprek. En die betrokkenheid was er al voor Barrat en Fronhoffs kinderen kregen.

Dominique: "Zowat drie jaar lang hebben we in oud-Molenbeek aan huistaakbegeleiding gedaan. Voor leerlingen van het middelbaar onderwijs, een initiatief van een Franstalige vzw. Ik gaf Nederlands, Jonathan Engels. Dat was een heel leerrijke ervaring. Het heeft me doen beseffen dat je - het mag dan onbewust zijn - vooroordelen hebt tegenover zulke jongeren als je ze niet echt kent."

"Zij kennen ons nog heel goed als we hen nu nog eens op straat tegenkomen. Een warm gevoel geeft dat. Ik ben echt blij dat we dat hebben kunnen doen. Niet alleen omdat we op een bescheiden manier hebben kunnen helpen, maar ook omdat we er zelf veel uit hebben gehaald."

Jonathan: "Zelfs de 'moeilijksten' van die jongeren waren stuk voor stuk toffe ketten . Aanvankelijk hadden ze enigszins moeite om ons niet als leerkracht te zien, maar er is toch een band gegroeid. Ook omdat we de huiswerkbegeleiding koppelden aan sportactiviteiten: we gingen regelmatig voetballen of volleyballen met hen - het aangename aan het nuttige paren. Dat gaf een heel andere dynamiek in de verhoudingen."

"Ik ben er als eerste mee gestopt, omdat het niet meer te doen was. Ik werkte toen nog in het Antwerpse, het was elke keer haasten om op tijd thuis te zijn. Dominique heeft nog
een jaar voortgedaan, maar zodra Miro ge­boren was, heeft ze ook moeten afhaken.
Maar een mooie herinnering zal het altijd blijven."