Brusselaars in de frontlinie (9): postbode Patricia Luyten

Elke avond weerklinkt in de straten applaus voor het medisch personeel. Terecht. Maar naast ziekenhuispersoneel staan nog tal van minder belichte beroepen vandaag in de frontlijn. Of het nu kassiersters, welzijns­werkers, apothekers of agenten zijn, allemaal zorgen ze ervoor dat de stad ook in tijden van pandemie niet stilvalt. Vandaag: postbode Patricia Luyten.

Patricia Luyten is, met twee Brusselse ouders en een schoolcarrière op Léon Lepage, een echte bruxelloise. Ze zocht en vond een stabiele job bij de post, en doet het werk al 27 jaar. Het meerendeel van die jaren bezorgt ze post in dezelfde wijk in de Marollen, in de straten rond de Grote Zavel en de Keizerslaan.

Maar de mooiste elementen van haar werk zijn door de coronacrisis weggenomen. "Postbode is een contactberoep," zegt Luyten. "Normaal wissel ik kussen uit met iedereen die ik tegenkom. Nu ben ik helemaal alleen op straat. De mensen bekijken me met argwaan. Een pakje nemen ze niet aan, maar ik leg het achter de deur zodat ze het zelf kunnen pakken."

Dat valt moeilijk bij iemand als Luyten, die zich het liefst onder de mensen begeeft en graag tijd doorbrengt in grote vriendengroepen. "Ook in het kantoor van Bpost is de grond afgezet met tape, net als in de supermarkten. Mijn werkgever probeert zo de sociale afstand te bewaren. Nee, mijn werk is niet hetzelfde meer. Toch zou ik niet willen ruilen met de mensen die thuis zitten. Eén week is het leuk, maar wat doe je daarna?"

"Ik heb in 'mijn' wijk kinderen groot zien worden. Ik ben er al langer dan sommige winkels. Ik ben al eens uitgenodigd voor een trouwfeest. Mensen vroegen aan het koppel 'nodigen jullie de postbode uit?' (lacht). Ik ben er al zo lang dat ik een soort familie ben geworden. Nu is er op de Keizerlaan helemaal niemand, het is triest. De bedrijven zijn gesloten, en zelfs als er particulieren zijn die post of een pakketje ontvangen, dan blijven ze altijd binnen."

Toch ziet Luyten dat de post nu, meer nog dan anders, hard nodig is. "De RVA ligt bijvoorbeeld op mijn route, namelijk op Keizerslaan nummer 7. Heel veel mensen versturen nu post over hun technische werkloosheid. Het is belangrijk dat die aankomt. Maar ik denk ook aan een aantal oudjes die ik hun pensioen nog breng in een envelop. Aan het Sint-Pietersziekenhuis bezorg ik soms pakketjes, ik weet niet wat erin zit, misschien medicijnen? En voor het bejaardentehuis in mijn wijk ben ik de enige levenslijn met de familie, die niet op bezoek mag komen en daarom kaartjes stuurt."

Ook haar rol als postbode is een beetje veranderd. "Sommige kantoren zijn maar één of twee keer per week open, zoals de VDAB. Toch ontvangen ze wel af en toe aangetekende post. Van heel wat bedrijven kreeg ik dus al de telefoonnummers om zo beter te kunnen afspreken wanneer ze hun post aannemen. Niet alle postbodes doen dat."

Bang om buiten te werken is Luyten niet. "In het begin was ik meer gestresst over de situatie dan nu. Toen droeg ik een mondmasker, nu doe ik dat niet meer. Mensen komen soms wel naar me toe om er één te geven. Maar ik heb moeite met ademen als ik die dingen draag. Ook mijn man maakt zich geen zorgen dat ik besmet zou raken, die werkt zelf bij de MIVB en is ook constant buiten."

"Ik hoop dat het zo snel mogelijk eindigt. Ik doe mijn ronde in de ochtend, en daarna ga ik boodschappen doen voor mijn ouders. Ik laat het voor de deur achter. Het gebrek aan echt contact mis ik wel."