Chou de Bruxelles: Jeroen Marckelbach

Jeroen Marckelbach is stadgids bij Brukselbinnenstebuiten, en ook binnen de fietsersvereniging Pro Velo speelt hij een actieve rol. Zijn kijk op de stad is even origineel als eigenzinnig.

Eerste herinnering
Ik woon hier al wel een aantal jaar, maar het eerste wat mij aantrok in Brussel, was dat onbekende, dat wat gevaarlijke en mysterieuze. Dat was in de tijd dat ik hier aan de KUB kwam studeren en dat ik me ook in Brussel gevestigd heb. Na mijn eerste jaren was ik direct verkocht. Elk jaar ben ik trouwens ook van 'kot' veranderd, verhuisd naar een andere buurt. Van Laken naar Sint-Jans-Molenbeek en Schaarbeek. En ook in de Marollen heb ik gewoond. Zeg maar dat mijn eerste herinnering, en die daarna ook, te maken hebben met het binnenstebuitenkeren van de stad.

Geheim plekje
De geheime plekjes kunnen in Brussel achter elke hoek van de straat liggen. Dat is een van de sterke punten van onze stad. Om Brussel echt te ontdekken, moet je er goed in kunnen verdwalen. Ik weet nog dat ik jarenlang vanaf het Koningsplein de Kunstberg af liep, net voor het Museum voor Schone Kunsten en vlak achter de Koninklijke Bibliotheek. En steeds weer liep ik het Museumplein voorbij zonder er echt te komen. Maar ook het kerkhof van Laken en het Groentheater, waar onlangs nog het Brosella-festival plaatsvond, zijn zeker een ommetje waard.

Brusselaar aller tijden
Een moeilijke vraag, omdat er zoveel antwoorden op zijn. Zowel op architecturaal als op alle andere gebieden hebben heel wat Brusselaars hun steentje bijgedragen aan de uitstraling van deze stad. Maar eigenlijk denk ik bij die 'Brusselaars aller tijden' aan alle mensen die er elke dag weer opnieuw, door de eeuwen heen, het beste van proberen te maken en werken aan een leefbaar Brussel. De mensen die hier rondlopen met een open geest, een grote instelling en vooral veel tolerantie.

Lekkerste restaurant
Twee restaurantjes in Sint-Jans-Molenbeek dragen mijn voorkeur weg. Het eerste is Chez Bouzian in de Verhuizersstraat 21. Een restaurant waar je zowel voor lekkere vis als voor pasta terechtkunt. En dan kom ik ook wel graag in L'Atlantique in de Piersstraat, met een Marokkaans getinte Italiaanse keuken.

Favoriete winkel
Winkelen is niet bepaald mijn ding. Wat ik wel graag doe, is markten bezoeken. Buiten de markt op het Vossenplein en die van Sint-Jans-Molenbeek op donderdagvoormiddag draagt de markt vlak bij de slachthuizen van Anderlecht mijn voorkeur weg. Ik zou haast zeggen dat de economie er opnieuw concreet wordt. Vraag, aanbod, een beetje onderhandelen... Alles draagt op zo'n markt bij tot de sfeer.

Tofste café
Ik ben tegen de cafés, afschaffen gewoon! Neen, even ernstig. Ik ga op café naargelang van mijn gemoedstoestand. Ik ga ervan uit dat er voor elke gemoedstoestand wel een café bestaat. Als ik wil zwanzen en zin heb in contact met de echte Brusselaars, dan begeef ik me naar de Franco-Belge vlak bij Manneken Pis. Maar ook bij Den Bich in de Marollen kom ik graag. Er heerst een goeie sfeer en altijd open. Maar voor een lekker biertje is La Porte Noire in de Cellebroersstraat zeker ook een aanrader.

Waarvan krijg je een kick?
Die krijg ik in Brussel dus wél van de Zinneke Parade. Op dat ogenblik blijkt heel duidelijk welke dynamiek, wat een crea­tiviteit en enthousiasme er in Brussel verscholen zitten. Het belangrijkste daarbij is dat alles groeit en ontstaat in de wijken zelf en samensmelt tot één geheel. Voor mij is het een surrealistische, schilderachtige en sprookjesachtige stoet die een beeld geeft van hoe Brussel ooit geweest is en zich vandaag, dankzij een aantal van de bewoners, als stad kan tonen en waarmaken.

Grootste ergernis
Nu en dan erger ik me wel aan het autoverkeer in de stad. De manier waarop sommige automobilisten beslag leggen op de openbare ruimte, vind ik soms onaanvaardbaar en ergerlijk. Iedereen is natuurlijk vrij om met een auto rond te bollen, maar niemand mag vergeten dat sommige mensen liever te voet of met de fiets op pad gaan.

Markant moment
De Andalusische Feesten EuroFeria vind ik wel markant. Op een bepaald ogenblik kwam ik er met een paar vrienden op een vrijdagnacht aangewaaid, mede omdat ons toenmalige stamcafé Het Groot Gevaar de deuren had gesloten. Alle standjes op EuroFeria waren ook al gesloten. Behalve eentje. De Spaanse uitbater zei tegen ons: "Ik ben kapotgewerkt vandaag. Maar er staat in de koelkast nog een grote fles sangria en het biervat is nog bijna vol. Schenk jullie zelf maar in, maar laat iets over voor de kuisploeg morgen."