Chou de Bruxelles: Nathalie De Boelpaep

Nathalie De Boelpaep werkt in Antwerpen bij het muziektheatergezelschap Transparant. Elke avond is ze blij dat ze terug naar '1000 Brussel' mag, de stad waar ze al sinds haar zeventiende woont, na zes jaar Antwerpen, en daarna Strombeek-Bever, Schaarbeek en Evere.

Eerste herinnering
In de cinema van de City 2, die nu niet meer bestaat, gingen we naar de Disney-films kijken. Dan zat je daar, helemaal ingekapseld in de film, te huilen omdat Bambi dood was, en dan kwam je buiten, en iedereen was gewoon aan het shoppen, of zat vrolijk koffie te drinken. Heel ontluisterend. In die tijd woonden we nog in Strombeek-Bever, en dan gingen we vaak te voet naar het centrum. Een heel eind, inderdaad, maar als kind van zes of zeven ga je mee, hé.

Brusselaar aller tijden
Ik kies niet één iemand, maar hele groepen van mensen: 'de' inwijkelingen. Van de Soedanees die zijn land ontvlucht voor de oorlog, tot de jonge Vlaming uit een beklemmend dorpje die daar zichzelf niet kan zijn, omdat hij bijvoorbeeld kunstenaar is, of andere gevoelens heeft dan de dorpelingen. Dat is het mooie aan Brussel: je kunt hier jezelf zijn en tot rust komen, maar je vindt ook makkelijk zielsgenoten. Al die inwijkelingen máken Brussel.

Geheim plekje
Als tiener woonde ik in Evere, in een heel klein appartementje. Best benauwend; ik ging dan ook vaak naar buiten. Bijvoorbeeld naar het kerkhof van Evere, daar kon ik tot rust komen. Met mijn Kodakske maakte ik er foto's, vooral in de herfst. En ik ging ook vaak naar mijn favoriete graven, levens verzinnen bij de mensen die daar lagen.

Lekkerste restaurant
In de Jules Van Praetstraat, waar ik gewoond heb, heb je de Shamrock, een Indiër - of is het nu een Pakistaan? Je hebt er in elk geval veel affiches van Pakistaanse muzikanten hangen, van Nusrat Fateh Ali Khan en zo, en er klinkt raga en tablamuziek. Op mijn twintigste heb ik rondgereisd in India; ik was op slag zot van dat land. Terug in Brussel werd Shamrock mijn favoriete adres - al is het eten er vijf keer duurder dan in India, en als student had ik niet genoeg geld om er vaak langs te gaan. De schotels zijn er mild, 'medium' of hot, en medium vind ik goed te doen. Mijn absolute favoriet is de Chicken Sagwala, ook wel Chicken Sag genoemd: kip gekookt in spinazie, en dan naan, van dat platte India­se brood, en komkommeryoghurt erbij.

Favoriete winkel
Als ik iets nodig heb, dan weet ik dat ik in de Brabantstraat zeker zal slagen. Het is er goedkoop - je vindt er dingen die in de Dansaert-winkels vijftig euro kosten -, en ze doen hun best om Nederlands te praten. Vaak staat er ook een Vlaamse radiozender op, à la Radio Contact. Voor mijn kerstinkopen ga ik er heel vaak.

Tofste café
Als ik heel zwaar uit ben geweest, dan spring ik met vrienden graag de Péniche op de vismarkt binnen voor een koffie met een cognacje. Die is vanaf zes, zeven uur 's ochtends open. Vroeger had je ook de Astral, een Afrikaans café met een jukebox, waar Afrikaanse prostituees zij aan zij zaten met echte Brusseleirs.

Waarvan krijg je een kick?
Ik werk in Antwerpen, en als ik 's avonds met de trein Brussel weer binnenrij, heb je aan het Noord een prachtig tafereel: aan de ene kant de hoogbouw bij zonsondergang, met de zon en de wolken die voor hun plekje vechten met die hoge gebouwen, en aan de andere kant de Aarschotstraat, waar bijna geen gordijnen hangen. Dan reconstrueer ik de levens van de mensen die boven de vitrines wonen. Voor dat schouwspel leg ik bijna elke avond mijn boek even opzij.

Grootste ergernis
Als pendelaar word ik er vaak mee geconfronteerd: de stations zijn toch zo vuil! Terwijl ze toch net de toegangspoorten van de stad zijn.

Markant moment
Door mijn werk, in Antwerpen en vaak ook in het buitenland, ben ik niet zo vaak in Brussel als ik wel zou willen. Vandaar, mijn markante momenten: gewoon midden op de dag op een bankje bij de vismarkt zitten. Pure luxe.