De Sukkelstraat (4): De bibliotheek van Sint-Pieters-Woluwe

De gemeente Sint-Pieters-Woluwe beschikt over een eigen Nederlandstalige bibliotheek. Een goede zelfs. Maar de paviljoentjes waarin ze zit, staan zowat op instorten.

Bibliothecaresse Linda Teirlinck laat ons de funderingen zien: doorgeroeste stalen balken. Ze toont ons de bordkartonnen binnenwanden, de doorgezakte vloeren, het golfplaten dak en de gecorrodeerde afvoerpijpen. "Onlangs was een gat in de muur ontstaan," zegt ze. "We konden van in de bib zo naar buiten kijken." Bij streng vriesweer is het acht graden in de bib, tijdens een hete zomer wordt het er veertig graden. Al is daar met airco nu wel wat aan gedaan.

De paviljoentjes, tussen het gemeenschapscentrum Kontakt en een koetshuis in een mooie residentiële buurt, dateren van de jaren 1960. Het zijn typische schoolgebouwtjes, "bedoeld om twintig jaar te staan, maar ze staan er al vijftig jaar!" zegt Teirlinck.

Niet dat de gemeente zich niet bewust is van het huisvestingsprobleem, maar de zoektocht naar een nieuw onderkomen is een ware lijdensweg.

De bibliotheek begint bescheiden in 1987. Ze neemt paviljoentjes van het ministerie van Onderwijs in gebruik. Die lokalen worden in 1989, samen met tientallen andere gebouwen van Vlaanderen, naar de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) overgeheveld. Die overdracht zit juridisch niet goed in elkaar. Het zal jaren onduidelijk blijven wie eigenaar is: de VGC of het gemeenschapsonderwijs. Tot de Raad van State na tien jaar de knoop doorhakt. We schrijven 2000.

De gemeente vat het plan op om de aftandse gebouwtjes af te breken en te vervangen door een nieuw gebouw. Maar er duikt nog een probleem op: de gebouwtjes blijken zonevreemd. Ze hebben nooit een vergunning gekregen. Ze staan er illegaal. Tot overmaat van ramp zijn nieuwe collectieve voorzieningen op die plek volgens het gewestplan niet mogelijk. "We gingen toen op zoek naar een ander gebouw," zegt Teirlinck, "maar in Sint-Pieters-Woluwe kost elk gebouw handenvol geld."

Uiteindelijk vindt de gemeente een café met feestzaal in Stokkel dat te koop staat. De gemeente maakt het nodige bedrag vrij. "Maar toen werden we geconfronteerd met het Brusselse kluwen." Het Comité van Aankoop moest zijn fiat geven, de VGC, de Vlaamse Gemeenschap. "En toen dat allemaal in orde was, waren we negen maanden verder en was het gebouw verkocht," zegt Teirlinck. We schrijven 2002.

De gemeente begint in 2004 te onderhandelen over een erfpacht met het gemeenschapsonderwijs, dat een terrein ter beschikking heeft aan het atheneum. Dat ligt naast Mater Dei, een andere grote school - een perfecte ligging, dus.

Er gaat een jaar verloren om een bodemattest te bekomen door een in onbruik geraakte stookolietank op een totaal ander deel van het perceel, maar vijf jaar later is dan eindelijk alles klaar: de plannen voor een gloednieuw passiefgebouw, state of the art, een bouwvergunning, het fiat van de gemeente en van de Brusselse voogdij. De aannemers zijn aangezocht en het budget (2,5 miljoen euro) is goedgekeurd in de gemeenteraad. Vlaams schepen Carla Dejonghe (Open VLD), die het dossier al zeven jaar meesleept, kan dus opgelucht ademhalen.

Een eerste spadesteek dit jaar? Niets is zeker in Vlaams Brussel. De VGC cofinanciert, en VGC-collegelid Bruno De Lille (Groen) moet nog formeel akkoord gaan met de subsidiëring. Dejonghe vraagt zestig procent subsidie. In het VGC-investeringsplan is slechts 900.000 euro uitgetrokken. Dat wordt nog bikkelen. En zolang er geen akkoord is, zal de bibliotheek het nog even moeten uitzingen in haar zonevreemde paviljoentjes.