De Zuidertoren, voor u bezocht

In een mum van tijd waren ze weg, de 1.000 plaatsen voor de rondleidingen in 's lands hoogste. We gingen mee met de eerste groep. En ja, het uitzicht van de bovenste verdiepingen is adembenemend. [+ foto's]

Dat de Zuidertoren of Pensioentoren met zijn 150 meter het hoogste bewoonde gebouw van België is, wist u al. Hoe het gebouw er van buiten uitziet ook: koel, glanzend en hoekig. Een groter contrast met de levendige wijk er direct rond is moeilijk denkbaar.

Hoe het gebouw er van binnen uitziet en aanvoelt, dat kunnen de komende dagen 1.000 mensen aan den lijve ondervinden.

Bij de eerste rondleiding blijkt het publiek alvast divers. We maken kennis met een 80-jarige dame in een fleurig kleedje – laten we ze Charlotte noemen. Maar er zijn ook mannen in maatpak, outdoorjassen en twee dames met hoofddoek.

Aardbeving
De rondleiding en de inleiding ervoor focussen vooral op het technische aspect van de toren, die begin de jaren 1960 een staaltje van vooruitstrevende architectuur was. We leren bijvoorbeeld dat onder de toren ruimtes voorzien zijn om het gebouw in geval van een aardbeving weer recht te krikken. Nog nooit gebruikt, maar geruststellend natuurlijk.

In de toren en het nevengebouw werken in totaal 1.669 mensen. Van het ronduit schitterende uitzicht lijken die zich nauwelijks bewust. De bezoekers des te meer. “Hier zou ik ook wel willen werken”, zucht Charlotte als we op de 35ste verdieping uitstappen. Op haar leeftijd zit dat er ook onder de nieuwe regering echter niet in.

Het uitzicht is er precies zo indrukwekkend als u het op de begane grond had gehoopt. Binnen in zekere zin nog meer dan op de dakverdieping waar we straks naartoe gaan. Hier kan je immers tot aan de voet van de toren kijken. Naar speelgoedtreintjes die het Zuidstation binnenrijden, naar een wisselend lichtspel boven de Slachthuizen en het Pajottenland.

'Kijk eens, zo klein!'
Het dak is weer een heel andere belevenis. In de wind gaan staan op het hoogste gebouw, het heeft wat. Het zicht is enigszins begrensd door de gevel, die enkele meters boven het dak doorloopt. Maar al wat niet meteen rond de toren ligt is zichtbaar. De bezoekers verdiepen zich meteen in de panoramapuzzle die zich openbaart. “Is dat de Anspachlaan daar?” “Kijk, eens de Hallepoort, zo klein!” De ambities worden na enkele minuten verlegd. “Dat daar, dat moet gewoon de Sint-Romboutstoren zijn van Mechelen." En helemaal aan de einder ontwaren we zelfs de haven van Antwerpen.

Het uitzicht is zonder meer wat de bezoekers het meest bijblijft, de techniek – we passeren langs de grootste verwarmingsketels die we ooit zagen, langs bluswatercontainers en andere koelinstallaties – maakt wat minder begeestering los.

Ook Charlotte is vooral aangedaan van het dakbezoek. “Hier wou ik in mijn leven nog eens staan. En nu is het gelukt.”