Doet uw hond het thuis ook op het tapijt?

Door de acties tegen hondenpoep op te drijven, halveerde de gemeente Schaarbeek in vier jaar tijd het aantal taksen tegen baasjes die hun hond de publieke ruimte lieten vervuilen. Reageren buurtbewoners positief, dan laten overtreders de controlerende gemeente-ambtenaren een ander geluid horen. “Ik ken de burgemeester persoonlijk.”

Z e zou de hondenpoep nog oprapen. De kleine vrouw, die op een koude donderdagochtend om 7.28 uur haar wit hondje aan de Paul Deschanellaan zijn ding liet doen, toont het lege opruimzakje aan de Schaarbeekse netheidsdienst. Maar de controlerende gemeenteambtenaar is onverbiddelijk: aangezien de buurtbewoonster de plaats van het delict verlaten heeft, gelooft de ambtenaar niet dat ze het vuil alsnog zou verwijderen. Wanneer de op heterdaad betrapte vrouw verneemt dat de gemeentetaks 89 euro bedraagt, zegt ze liberale steun in de gemeente te genieten. "Dat moet u vooral proberen, mevrouw," antwoordt Geert Pierre, adjunct-directeur van de dienst Netheid en Groene Ruimten, op zachte toon. Hoezo, liberale steun? Laat de waarnemende burgemeester Cécile Jodogne (FDF) sommige taksen blauwblauw? Geert Pierre: "In andere gemeenten kan dat naar het schijnt. In Schaarbeek echter is er geen politieke inmenging."

Ter informatie: de Paul Deschanellaan, een brede laan met groen in het midden, telt vijf hondentoiletten en dertig vuilnisbakken.

Twintig minuten later zien wijkagenten Luc en Selma, die deelnemen aan de ruim twee uur durende netheidsactie, een Bulgaar die een drankblik op de stoep achterlaat. Selma vertelt in het Turks aan de donkerharige dertiger, die geen officieel adres in België heeft, dat hij onmiddellijk 89 euro moet betalen. Dat doet hij zonder aarzelen. "Vroeger stuurden we de taks naar bijvoorbeeld Sofia, maar dat had weinig zin," zegt Geert Pierre. "En ja, dat is veel geld. Maar waarschijnlijk zal hij het nooit meer doen."

Tamtam doet zijn werk
Volgens de statistieken van de federale overheidsdienst Economie leefden er in het Brussels Gewest twee jaar geleden 46.000 honden. Dat komt neer op vier honden per honderd Brusselaars. Als de gemeente Schaarbeek volgens dezelfde statistische dienst op dat moment ruwweg 118.000 geregistreerde inwoners telt, dan zouden in de ezelsgemeente omgerekend iets meer dan 5.000 honden rondlopen. Reken daarbij dat één hond jaarlijks gemiddeld 80 kilogram poep zou voortbrengen. Dat warme zomerdagen dan al eens geurhinder meebrengen, hoeft niet te verwonderen.
Voor tuiniers komt daar nog een ander probleem bij: als ze de grasmaaier gebruiken, krijgen ze soms een deel van de uitwerpselen op hun kledij en aangezicht. Snel een douche nemen is zelden mogelijk, zo getuigt een ervaringsdeskundige.

Maar welke resultaten kan Schaarbeek voorleggen in haar achtjarige strijd tegen hondenpoep? Betrapten de dienst Netheid en de politie in 2006 180 hondenbaasjes, dan waren er dat vorig jaar 84. Dat komt omdat er steeds meer acties plaatsvinden, waardoor de tamtam onder hondeneigenaars zijn werk doet. Schepen Michel De Herde (MR) stelt dat de gemeente niet enkel moet opruimen, maar ook de oorzaken aanpakken. "Naast educatie is er bestraffing. Zeventig procent van de taksen wordt betaald. De overige 30 procent zijn onder meer mensen die het land verlaten of niet kredietwaardig zijn."

Isnif Asanov, die in 2002 als straatveger aan de slag ging, neemt sinds enkele jaren deel aan deze netheidsacties. Volgens hem is er veel vooruitgang in acht jaar tijd. "Toen ik begon, waren de straten bezaaid met frigo's en vuiligheid. Dat is sterk verminderd. De mensen spreken over deze acties waardoor de overlast vermindert."

'Kakzak' vergeten
Minuten nadat een Italiaan betrapt werd tijdens het storten van een vuilniszakje in het gras, botst iemand van het achtkoppige controleteam op een roze zetel, die op de stoep staat aan een Turks café. In het café treft de politie exact dezelfde zetels aan. Geert Pierre: "Zelfs dan geven mensen het moeilijk toe. Vaak zeggen ze: 'Ik zet het hier voor de armen, of voor de Bulgaren'." Bij hondenpoep krijgen Pierre en zijn collega's vaak excuses te horen: ze hebben het toevallig voor één keer niet opgeraapt, of zijn de kakzak vergeten. Evengoed had de hond zijn behoefte al gedaan en beschikt het baasje maar over één zakje.

Wanneer een grijzende vijftiger een taks krijgt omdat hij de uitwerpselen van zijn zwarte hond laat liggen, voelt hij zich onheus behandeld. Omdat hij zijn identiteitskaart niet op zak heeft, begeleidt Pierre hem tot een huis verderop. Vanop de eerste verdieping gooit een vrouw een handtas met zijn documenten naar beneden. Kwaad scheldt ze Pierre de huid vol. Dat ze al eens een belasting gekregen heeft hiervoor. En dat er geen verbodsborden staan. Pierre legt uit dat die er staan, maar verplaatst worden omdat de borden op den duur deel uitmaken van de omgeving en mensen er dan niet meer op letten. "Maar eigenlijk hoeven er geen borden te staan, want een hond mag niet poepen in het park." Nu schiet ook de man in een colère. Zowel hij als de vrouw beroepen zich op het feit dat ze de burgemeester persoonlijk kennen. Pierre toont zijn legitimatiekaart en legt rustig uit dat hij bij de geschillencommissie klacht kan neerleggen.
Dat was bij het ter perse gaan nog niet gebeurd.