Enfant terrible: Achraf El Imrani, student autotechnieken

Op mijn twaalfde verhuisde ik van Marokko naar Brussel. Waarom we juist naar België gekomen zijn, weet ik niet goed. Ik was nog heel klein en herinner me alleen dat ik heel blij was dat we hierheen kwamen, omdat ik dacht dat ons leven beter zou zijn in Europa. Dat gevoel heb ik niet meer. Ik denk nog altijd dat ik meer kansen heb in België dan in Marokko, maar soms wil ik teruggaan.

De sfeer in Marokko is anders dan in Brussel, leuker. Mensen wonen daar echt samen en hebben goede banden met elkaar. Niet zoals in Brussel, waar je zelfs je buurman niet kent.

Ik vind België wat saai, omdat ik hier niet zoveel dingen ken. Als ik thuiskom van school, ga ik fietsen, omdat ik anders niets te doen heb. Ik doe veel vrijwilligerswerk, maar dat is niet voldoende. Ik wil nog veel meer doen: reizen, nieuwe plaatsen ontdekken en nieuwe mensen ontmoeten - maar geen slechte. Alleen mensen die me het goede pad opsturen en iets bijleren, zodat ik later iets voor hen kan terugdoen. Zoals de mensen van OKAN (onthaalklas voor anderstalige nieuwkomers, red.) die me geholpen hebben om een school te vinden en mijn studies af te maken. Of de mensen bij JES (stadslabo voor kinderen en jongeren, red.) die me de kans bieden om bij te leren.

Drie jaar geleden ben ik via een vriend bij de Gentse afdeling van JES terechtgekomen. Daar nam ik deel aan fiets- en klimactiviteiten tot Jelle (een medewerker van JES Brussel, red.), die op een dag kwam helpen, me vertelde over de Brusselse afdeling. Sindsdien kom ik naar hier – het is veel dichter bij huis. Eerst hield ik me vooral bezig met fietsactiviteiten en fietsen herstellen, maar ondertussen begeleid ik samen met een vriend ook activiteiten zoals de ‘slackline’ (balanceren op een koord die tussen twee bomen wordt gespannen, red.) en ‘pannakooi’ (kleine voetbalkooi, red.).

Dat we zoveel sportactiviteiten doen, is een belangrijke motivatie voor mij om te komen helpen. Ik heb altijd graag gefietst. Vroeger had ik een BMX waarmee ik trucjes deed. Ondertussen rijd ik met een normale fiets rond, waarmee ik ook lange afstanden afleg. Als ik echt zin heb om te fietsen dan ga ik naar Drogenbos of fiets ik langs het kanaal naar Halle, daar zijn bossen. Voor korte toertjes blijf ik binnen Brussel. Het Brusselse verkeer maakt me niet bang. Integendeel, ik vind het juist leuk om tussen de auto’s te rijden. Ik hou van de kick.

Ik leer graag nieuwe dingen. Als ik vragen heb, zal ik ze altijd stellen. Ik wil niet alleen nog meer sporten uitproberen, maar ook zoveel mogelijk te weten komen. Daarom wil ik nog veel reizen maken, omdat je dan veel ziet en leert.

Momenteel volg ik een opleiding touwtechnieken. Daarin leer ik andere mensen te beveiligen bij het muurklimmen. Na mijn opleiding kan ik groepen begeleiden op de klimmuur. Niet alleen op het hoogteparcours bij JES, maar ook op de publieke klimmuur die ik mee heb helpen bouwen.

Later wil ik een garage openen waarin ik zowel auto’s als fietsen herstel. Op school bereid ik me daar al op voor: ik volg een opleiding automechanica. Na de middelbare school wil ik aan de hogeschool een opleiding ‘tuning’ volgen om me te specialiseren in auto’s aanpassen.

Eigenlijk wil ik nu al kunnen autorijden en werken. Een tijdje geleden heb ik een cv opgesteld en werk gezocht. Ik heb toen op heel wat plaatsen mijn cv ingediend, maar tot nu toe heeft niemand me opgeroepen. Bij Deliveroo en Uber vertelden ze me dat ik nog te jong was. Ik was nog maar 16 jaar. Zodra ik 18 ben, zal er veel veranderen.