Enfant terrible: acteur, dj en dichter Kevin Bellemans

Kevin Bellemans (34) is een Brussels acteur. Hij won in 2011 de persoonlijkheidsprijs op de Cameretten in Nederlands en is binnekort te zien in de nieuwe fictiereeks van Bart De Pauw. Hij draait platen onder de naam Armand II en dicht onder het pseudoniem Dooshoofd. "Mijn platencollectie is als mezelf: chaotisch."

"Ik ben geboren in Jette maar groeide op in het Pajottenland. Intussen woon ik een dikke acht jaar in Molenbeek. Ik zou het me wellicht gemakkelijker gemaakt hebben als ik me, zoals het merendeel van de Vlaamse acteurs, in Antwerpen had gesetteld. In Brussel heb je niet echt een acteurscene, of ik behoor er alleszins niet toe. Als acteur kan je hier een anoniem leven leiden. Ik hou van deze grootstad met zijn rauw randje en diverse inwoners. Brussel is op dat vlak een gezellige waanzin. Heel soms, als ik moe of geïrriteerd ben en met de auto het verkeer moet trotseren, raak ik wel gefrustreerd. Maar dat waait over wanneer ik te voet door de stad loop en zie hoe fantastisch het hier is. In een stad heb je de luxe dat je alles binnen handbereik hebt.”

“Het is gek dat, zoals op zoveel vlakken, ook in de acteerwereld de Franstaligen en de Nederlandstaligen totaal onbekenden zijn voor elkaar. Ik deins er zeker niet voor terug om eens samen te werken met Franstalige acteurs. Het zou een zeer fijne uitdaging zijn. Al zou ik fameus op mijn Frans moeten oefenen.”

“Mijn liefde voor het performen ontdekte ik heel clichématig op de bonte avond van de jeugdbeweging. Het doek dat opengaat, het geluid dat door de speakers galmt en de spanning die door je lijf giert. Als kleine dot sta je daar dan plots voor 300 man. Als je dan een lach kan losmaken, dan voelt dat een beetje als magie. Daarom blijft het erop-of-eronder-gevoel van theater fantastisch. Ik ben ervan overtuigd dat je maar in één ding echt goed kan zijn. Ik heb mij op het acteren gestort. Daarmee wil ik niet pretenderen dat ik een fantastische acteur ben, maar ik streef er wel naar. In combinatie met mijn zijprojecten plak ik graag de noemer ‘verhalenverteller’ op wat ik doe. Ik heb het nodig om iets naar buiten te brengen, een expressie te delen.”

“Leven van kunst is best risicovol. Als acteur moet je constant op je qui-vive zijn. Omgekeerd zou een stabiele job voor mij echt niet werken. School vond ik de hel, ik begreep niet dat jonge mensen een hele dag achter een lessenaar moesten blijven zitten. Ik heb ooit de stempel ADHD gekregen, dé ziekte van de jaren 1990. Ik ben zeer snel afgeleid door wat er rond mij gebeurt. In Brussel heb ik daar door de meertaligheid minder last van. Tegelijk heb ik de impulsen van de stad nodig om te kunnen functioneren. Het is niet altijd even gemakkelijk om Kevin Bellemans te zijn." (Lacht)

“Als dichter, Dooshoofd, ben ik van plan binnenkort een bundel uit te brengen. Ik wil er een spoken-wordvoorstelling van maken. Heel veel schrijfsels ontluiken uit het bruisende Brusselse nachtleven. Onlangs ben ik een feest binnengestapt waar ik niemand kende, met een volledig Franstalig publiek. Het was een heel andere avond dan wat ik bijvoorbeeld gewoon ben op een zaterdagavond in café Roskam. Ook hier is het circuit helemaal anders. Zo merk je dat je beleving, ook al woon je in dezelfde stad, totaal anders kan zijn.”

“Ik draai al sinds mijn zestiende platen. Iemand zei me ooit: als je platen wil verzamelen, blijf dan binnen één genre. Als je mijn platenkast bekijkt, zie je dat dat niet helemaal gelukt is. Mijn platencollectie is zoals mezelf. Zeer chaotisch. Gelukkig staan ze wel in vakjes gesorteerd. Soms is de interactie met je publiek als dj nog intenser dan wanneer je als acteur op de scène staat. Dansende mensen zijn vergelijkbaar met een applaus waarbij je je achter je platen kan verstoppen.”