Enfant terrible: Charlotte Pasternak van rariteitenkabinet La Meute

Ik ben er trots op dat we het een geheel eigen stijl hebben kunnen geven, de foto's aan de muur zijn overigens van mij. Het is één van de weinige plekken in Brussel waar als vanzelf een zeer gemengd publiek over de vloer komt. Homo, hetero, queer, het maakt allemaal niet uit. Bij de laatste Gay Pride hebben we op het terras urenlang een dj-set gedraaid voor een gigantische menigte die uit de bol ging. Een kippenvelmoment!

Toen ik mijn fotoapparaat aan de wilgentakken heb gehangen, ben ik mijn eigen winkel/galerij begonnen, La Meute. Noem het gerust een rariteitenkabinet (lacht). Het is een bonte verzameling van antiek, creaties van jonge kunstenaars/ontwerpers, artisanale objecten en decoratie.

Ik ben gefascineerd door schoonheid in het algemeen én ik betrap mezelf er op dat ik ook een voorliefde heb voor dingen die verdwijnen. Voor mij is La Meute veel meer dan een winkel, het is een plek waar al mijn hersenhelften bij elkaar komen: kunstgeschiedenis, biologie, filosofie, metafysica … Eigenlijk wil ik via de objecten verhalen vertellen.

Ik denk dat dat ook het unieke karakter uitmaakt van de winkel, ik wil zeker niet de zoveelste antiekzaak zijn als in de Marollen. Maar evident is het niet, het is geen goudmijn, verre van zelfs. Ik heb ook de indruk dat het consumentengedrag de laatste jaren heel anders is geworden. Iedereen wil zich nu een trendy restaurant of citytrip kunnen permitteren om hip te zijn. Mensen zijn amper nog gevoelig voor poëtische dingen.

Hoe ik de voorwerpen selecteer? Goh, dat is hetzelfde als vragen aan een artiest waar hij zijn inspiratie vandaan haalt. Heel concreet schuim ik veel tweedehandszaken af, of mensen komen me hun inboedel brengen. Ik probeer ook regelmatig - als ik de middelen heb - naar beurzen in Londen te gaan, omdat daar nog een grote liefde voor het ware vakmanschap bestaat. Arts & crafts, weet je wel.

Ik heb me als twintiger geweldig geamuseerd in Brussel. Het nachtleven speelde zich vaak underground af, op de meest onwaarschijnlijke plekken. Ik ging vaak met een bende homovrienden op stap, ze noemden ons 'de vleermuizen' omdat we allemaal altijd in het zwart gekleed gingen (lacht). Nu is alles overgereglementeerd en vercommercialiseerd.

Het centrum met de voetgangerszone en alle Airbnb-toeristen, het is gewoonweg Disneyland aan het worden. Gelukkig zijn er nog de Brusselaars, met hun zelfrelativering en weerbaarheid. Maar de politici, ronduit rampzalig! Een tijdje geleden hebben ze hier een jaar lang de straat opengebroken waardoor ik heel veel klanten ben verloren.

Amper twee weken van tevoren werd ik via een flut-foto­kopietje op de hoogte gebracht van die werken. Geen enkel serieus overleg, niks. Nee, deze stad wordt al jaren mismeesterd en al haar charme gaat stilaan verloren. Als morgen de revolutie uitbreekt, sta ik op de eerste rij.