Enfant terrible: fotografe Lara Gasparotto

Lara Gasparotto (27) is een beloftevolle Belgische fotografe. "Ik hou van Brussel, maar ik zal me er nooit helemaal thuis voelen, mijn wortels zitten diep in de Condroz.”

“Net na mijn studies heb ik mij gesetteld in Brussel, nu zo’n zes jaar geleden. Heel veel van mijn vrienden woonden hier al en omdat ik voor mijn job veel naar Antwerpen en Luik moet, is het gemakkelijk om in het centrum van het land te wonen.”

“Ik ben opgegroeid in Comblain-au-Pont, een plattelandsdorp in Luik. Hoewel ik een plattelandsmeisje in hart en nieren ben, hou ik van de Brusselse chaos. Het is een ongetemde stad waar niet alles meteen voor het grijpen ligt. Maar vergeleken met verschillende megalopolissen zoals Mexico-Stad, Lima of Shanghai die ik bezocht voor mijn werk, is Brussel maar een klein stipje. Vanuit Brussel sta je met de trein binnen het uur in de natuur en daar haal ik letterlijk mijn zuurstof.”

“Een getraind oog zal wel al flarden van Brussel herkend hebben in mijn foto’s, maar Brussel is mijn rustpunt. Het is een plek waar ik niet werk, waar ik weg ga met vrienden en mij amuseer. Het omgekeerde van de vele pendelaars, zou je kunnen zeggen. Ik word vooral beïnvloed door de natuur op het platteland. Ik hou van Brussel, maar ik zal me er nooit helemaal thuis voelen, mijn wortels zitten diep in de Condroz verankerd.”

“Omdat - naakte - vrouwen vaak het onderwerp zijn van mijn foto’s, zou je mijn werk fragiel kunnen noemen. Ik hou van de schoonheid van het vrouwelijke lichaam. Geef toe, dat is toch mooier dan een naakt mannenlichaam. Ik ben op dat vlak zeker een feministe. Af en toe fotografeer ik eens een man, omdat we hen ook nodig hebben. De mensen op mijn foto’s zijn vaak vrienden van mij. Ik werk, zeker voor intieme foto’s, graag met mensen die dicht bij me staan. Ik ga niet aan de slag in een studio, ik hou van de realiteit van het leven. Mijn foto’s zijn niet van Instagram geplukt, die plek waar iedereen altijd blij en gelukkig is. En in het nemen van selfies ben ik al helemaal een kluns. Ik hou heel erg van het magie van het moment. Als ik een foto neem, heb ik nooit een vooropgesteld beeld in mijn hoofd. Niets is geënsceneerd, Vite fait, bien fait.” (lacht)

“Ik heb altijd al de goesting gevoeld om de wereld te ontdekken. Ook als kind wou ik graag reizen. Nu doe ik dat met mijn camera in mijn koffer. Oekraïne is een land dat me al vijf jaar fascineert, ik ben er al elk jaar teruggekeerd. Een land waar bijna niemand naar om kijkt. Ik wil de laatste mysteries in de wereld ontdekken. Mijn laatste expo is dan ook een persoonlijke revolte tegen het feit dat alles al geweten is, ik geloof daar niet in. Als kind wil je altijd nieuwe dingen blijven ontdekken. Waarom moet dat stoppen als je volwassen bent geworden? Ik speel met de spanning tussen wat we al weten en wat we zien. Je toont een stuk, daarom moet je nog niet geloven dat dat de realiteit is: er blijft steeds een soort mysterie hangen voor de toeschouwer.”

“Als ik hardop mag dromen, zou ik in de toekomst graag ons land vertegenwoordigen op de biënnale van Venetië. Ja, ik ben ambitieus. Denk ik. Voor een meisje uit een klein dorpje, sta ik best al ver. Maar ik bekijk alles dag tot dag, ik zie wel hoe mijn carrière loopt. Ik wil altijd iets afleveren van een goeie kwaliteit, anders maak ik liever niets. Ik maak foto’s zoals ik een goeie thee voor mijn gasten zou zetten, om mensen te plezieren, te entertainen. Mijn expo loopt nog, mijn boek is net gepubliceerd en ik ben verhuisd. In december stel ik tentoon in Den Haag. Ik moet eerst mijn hoofd wat leegmaken en weer op adem komen vooraleer ik me in een nieuw avontuur stort.”

Ask the dust, uitgegeven bij Ludion, is de naam van haar laatste boek. Nog tot 29/10 loopt haar expo in STIEGLITZ 19, Klapdorp 2, Antwerpen. Meer info op www.laragasparotto.be