Enfant Terrible: Gerd Zeimers

51 jaar en sinds 2006 correspondent Brussel voor het Duitstalige dagblad GrenzEcho. Ruilde met zijn Russische vrouw en dochter (Solvay-studente) zijn huis in Malmedy voor een appartement in Anderlecht. Verkocht meteen zijn Lexus.

Elke collega-journalist zei dat ik gek was toen ik drie jaar terug het liefelijke Malmedy – na jaren van vier uur pendelen per dag - verliet voor Anderlecht.” Gerd Zeimers is de enige Brusseljournalist van de Duitstalige krant GrenzEcho. “Maar als ik ‘s zondags vijf kilometer te voet ga, van Bizet tot hartje stad, langs de Bergensesteenweg, dan leef ik als in een droom met gratis cultuurtheater. Enkel in de Bronx kan je een soortgelijke ervaring beleven, al heeft Brussel veel meer nationaliteiten te bieden dan New York.”

“Onze Duitstalige gemeenschap: dat zijn 80.000 mensen in negen gemeenten met faciliteiten voor Franstaligen, maar die vormen geen issue. Het samenleven loopt er gemoedelijk. Weten zij veel hoe het leven in Brussel is? Die stad maakt me elke dag vrolijk. In de geest van de mensen ligt de hoofdstad ver, ook al is 150 kilometer vlakbij. Niets vreemds.”

“Wat is de betrokkenheid van iemand uit Aken met Berlijn? Of van een Fransman uit de Côte d’Azur met Parijs? Dat is vergelijkbaar met de betrokkenheid van iemand uit Eupen met Brussel. In Brussel gebeurt alles: politiek, economisch, cultureel en maatschappelijk.”

“Brussel is geen stad of metropool, maar een ‘iets’, dat voor vergaande consequenties zorgt. Alle belangrijke beslissingen hebben impact op mijn regio. Ik moet de brede waaier tonen, de complexiteit van alle structuren ontrafelen, analyseren en becommentariëren. De affaire-Galant, een interview met de Proximus-baas, de fusie van politiezones. En criminaliteit? Die hoort bij elke grootstad. Viezigheid op straat daarentegen niet.”

“Neem nu de opening van het MIMA, het museum van de 2.0-cultuur in Molenbeek. Uniek in de wereld! De lezers van GrenzEcho mogen ook positiefs nieuws vernemen na de tsunami aan media-negativisme. Alles is een kwestie van perceptie. Wel moet ik uitleggen waarom Molenbeek door de wereld een jihad-city en België een failed state genoemd wordt. Honderd jaar terug noemde de wereld Molenbeek het kleine Manchester. Het was de economische motor van Brussel. Nadien vond de wereld ons sympathiek, nice and funny en surrealistisch: met Manneken Pis, Magritte en Kuifje. We zijn verdorie geen failed state, de VS hebben veel meer schulden. Wat we dan wel zijn: cool, altijd!”

“Maar we moeten wel lessen trekken uit het verleden. We moeten toegeven dat er iets voorafgegaan is aan de terreur van 22 maart 2016. Daar moeten politici de uitleg over geven. En nadien, avanti. Brussel mag aan Eupen eens uitleggen of de complexe structuren in dit land, met overlappende administraties, een van de redenen zou kunnen zijn dat ons het failed state-stigma wordt opgespeld. De zes politiezones in Brussel hebben evenveel met de Rand als met Eupen te maken. Alles draait om macht – en bij ons is dat versnipperde macht. Daar ligt het probleem.”

“Ondertussen kick ik van de multiculturaliteit in de croissant pauvre over het kanaal. Ik wou eerst in Elsene, Ukkel of de Woluwes iets kopen. Ik zou dan vertrouwd zijn met het kleurloze, saaie Joséphine-Charlotte-metrostation. En enkel voor een persconferentie naar Anderlecht afzakken. Dat zou pas jammer zijn geweest. Nu bloei ik volop, dankzij de buurtdiversiteit. Die mix van Brusselaars maakt me iedere ochtend goedgeluimd.”