Henry Debay (36) is geboren in Etterbeek. Na zijn studies voor opvoeder volgde hij theater aan de school Lassaad in Sint-Gillis. Hij werkte lange tijd als performer, circusartiest en clown. De laatste jaren werpt hij zich op als redder van de muziekcassettes met zijn project Daddy K7. Hij woont in de Helmetwijk in Schaarbeek.
© Saskia Vanderstichele
| Henry Debay, AKA Daddy K7.
Enfant terrible: Henry 'Daddy K7' Debay, performer/kunstenaar
© Saskia Vanderstichele
| Henry Debay AKA Daddy K7.
Ik heb altijd een rijke verbeelding gehad. Ik woonde alleen met mijn moeder en was na school vaak eerder thuis dan zij. Ze vertelde me dat ze me op een dag aantrof, verkleed als Marco Polo, terwijl ik als een gek tekeerging op een typemachine met de muziek van Mozart op de achtergrond (lacht). Later, als tiener, ontdekte ik het straattheater op het festival Chassepierre in de Ardennen. Een mijlpaal in mijn leven. Ik heb me meteen ingeschreven voor de circusschool en na de humaniora ging ik theater studeren in Lassaad, wat een veeleer fysieke opleiding is. Ik wilde vooral niet staan declameren op een podium, maar op straat spelen, dicht bij en tussen de mensen.
Na Lassaad heb ik met een paar vrienden ‘Les vrais majors’ opgericht, naar analogie met de majorettes. We wilden een fanfare zijn, maar zonder instrumenten (lacht). We spraken af dat we zeven keer zouden repeteren en dan iets opvoeren, een nomadische performance door de straten van Brussel. Best amusant allemaal, we waren nog jong en idealistisch, maar niemand die daarna geïnteresseerd bleek om ons spektakel te kopen. Alles wat komt kijken bij het professionaliseren van het kunstenaarsbestaan, zoals een website maken of de boekhouding, daar leer je niks van op de theaterschool. Je leert er wel te bewegen als de wind, als het meezit tenminste (lacht).
"Brussel met de B van 'brol'"
Tussen mijn 25 en 30 jaar heb ik veel watertjes doorzwommen: trapeze-instructeur voor kinderen op het Bethlehemplein, sociaal assistent voor daklozen, en me vooral gespecialiseerd in de clownerie. In een cabaretachtige voorstelling was ik de grappenmaker en presentator van dienst. We werden uitgejouwd door het publiek, maar één koppel, theatermakers uit Spanje, vond het geweldig en heeft mij geëngageerd voor hun voorstelling Shake shake shake. Plots ging ik drie jaar lang met hen mee op tournee, kriskras door Europa. Tot het op was …
Terug in Brussel is de muziekcassette op mijn pad gekomen. Daddy K7 is ontstaan veeleer vanuit een grote liefde voor het object dan voor klank of muziek. Ik merkte bij veel mensen een boost van energie als ik hen een oud cassetje toonde. In de jaren tachtig en negentig waren ze altijd en overal, en plots leken ze van de aardbol verdwenen. Maar voor veel mensen brengen cassetjes een pak herinneringen en emoties naar boven.
Voor een zomerfestival in de Marollen heb ik op een moment een interactieve performance bedacht, waarbij het publiek een liedje kon kiezen uit een hele reeks cassetjes en dat nummer aan iemand kon opdragen. Vandaar mijn artiestennaam: dedicace + cassettes = Daddy K7. Het werd een groot succes, en sindsdien is er geen houden meer aan (lacht). Ik ben volop beginnen te verzamelen, maar niet door ze aan te kopen. Ik wil alleen recycleren van andere mensen, ook als statement tegen onze manier van consumeren en het overtollige afval.
Hier in mijn atelier in de Marollen liggen er nu meer dan tienduizend, denk ik. Of ik ze allemaal beluister? Zeker niet, maar onlangs heb ik me weleens verdiept in Oriëntaalse muziek. Het gaat in vlagen. Weet je, ik hou ervan om te spelen met de vage lijn tussen realiteit en fictie.
Enerzijds wil ik vol overtuiging beweren dat ik effectief de redder van de cassettes ben, en anderzijds zie ik mezelf als een maft fictief personage. Daddy K7 behoort tot de orde van de poëzie, én het is ook een ideale manier om mensen van alle slag te ontmoeten. Deze zomer ben ik met mijn project uitgenodigd op het straatfestival van Chassepierre trouwens, waar ik als puber al zo dol op was. De cirkel is rond.
Sinds enkele jaren woon ik in Schaarbeek, maar mijn hart ligt nog steeds in de Marollen. Waarom? Omdat het voor de volle tweehonderd procent Brussel is. Ik hou erg van le côté brol van Brussel, de speelse chaos, het ‘het-steekt-niet-zo-nauw’-gevoel. En daar de extreme mengeling van zoveel nationaliteiten bovenop, dat maakt het leven hier misschien niet altijd simpel, maar wel erg rijk. En constant verrassend.
Lees meer over: Schaarbeek , Samenleving , Daddy K7 , Enfant Terrible , muziekcassette
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.