Enfant terrible: Massamba Keita

"Dankzij Ben, een straathoekwerker, heb ik mijn leven weer op de rails. Hij heeft me nieuwe pistes gegeven en daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar. Als je hem ziet, doe hem dan de groeten van mij”

Wanneer je door Matonge loopt en enkele kunstwerken ziet op straat of in cafés, dan mag je er zeker van zijn dat die van de hand zijn van Massamba Keita, een Frans-Senegalese straatkunstenaar. Massamba woonde enkele jaren in Matonge, in een appartementje en zelfs op straat. Hij zat heel diep, maar kijkt nu enkel positief naar het leven.

We spreken af in café Chez Kirikou in de Lang-Levenstraat in Matonge. Massamba heeft een speciale band met deze plek. “De eigenaars zijn als buren voor mij, omdat ik hier ook elke dag aan de olijfboom zat. Ik heb zelfs in hun toiletten een muurschildering gemaakt.”

Massamba is momenteel 43 jaar oud, al zou je hem dat niet geven. Zowel lichamelijk als geestelijk voelt hij zich nog altijd een prille twintiger. “Ik heb tot nu toe een ongewoon maar gelukkig leven gehad. Ik ben geboren in Senegal en mijn vader zat in het Franse leger, vandaar mijn dubbele nationaliteit. Op mijn negentiende heb ik mijn legerdienst gedaan in Senegal, nadien ben ik naar Frankrijk verhuisd. Ik droomde er altijd van om profvoetballer te worden, uiteindelijk ben ik kunstenaar geworden.”

Tijdens ons gesprek komt de puurheid en de echtheid van mensen regelmatig ter sprake. Het typeert Massamba omdat hij zelf een puur en oprecht persoon is. Het brengt hem ook terug naar zijn jeugd in Senegal. “Ik heb een heerlijke jeugd gehad. Met mijn ouders woonde ik in de stad, maar ik keek er altijd naar uit om naar mijn grootouders te gaan. Zij waren boeren en leefden op het platteland en daar kon ik ook echt leven. Het platteland is kalm, zuiver en puur. Je hoor, voelt, ziet en ruikt er ook die puurheid van de natuur en daar hou ik van. Net daarom schilder ik liever op straat dan in een atelier. De straat is echt en puur, je kan geen masker ophouden als je op straat leeft en werkt.”

Tegenwoordig ziet het leven er voor Massamba rooskleuriger uit dan enkele jaren geleden. “Twee jaar geleden leefde ik nog op straat en was ik verslaafd aan de drank. Ik heb de klik gemaakt toen ik opeens veel kunstwerken verkocht aan dezelfde persoon. Enkele maanden nadien ben ik teruggekeerd naar Parijs. Mijn verhaal hier was geschreven en Parijs biedt ook zo veel mogelijkheden: galerijen, ateliers, vernissages. Ik werk er nu ook samen met een collectief van kunstenaars genaamd ‘La Déviation’ (De Afwijking / Omleiding, red.). Wij leven in caravans en hebben een loods in Marseille gekocht en gerenoveerd zodat we daar kunnen werken en vernissages kunnen organiseren.”

Drie agenten stappen buiten uit het café en begroeten Massamba. Een agent spreekt mij persoonlijk aan en zegt: “Het is een vriendelijke jongen hoor.” Een tweede agent zegt me: “Ik heb een foto van hem, maar niet van bij de politie.” Massamba is duidelijk zeer geliefd bij de wijkbewoners want niet veel later onderbreekt een oude bekende ons interview om Massamba gedag te zeggen. Ook hij spreekt me aan. Wanneer ik hem vertel dat ik Massamba interview over zijn leven en zijn werk lacht hij zijn tanden bloot: “Zalig! Maak er maar een mooi artikel van, want dat is hij waard.”

Voor Massamba blijft Matonge toch een speciale plek met veel vriendschappen, maar één bijzondere. “Zie je die olijfboom? Dat is mijn allerbeste vriend. Ik heb hem gedurende enkele jaren verzorgd en gesnoeid. Het doet me deugd om te zien dat het goed met hem gaat. Die boom is zoals ik, hij leeft gelukkig en maakt mensen gelukkig.”