Mavroudes Troullos (28) is geboren in de hoofdstad van Cyprus, Nicosia. Hij studeerde fagot achtereenvolgens in Athene, Leipzig, Wenen en Brussel, waar hij zich vanaf 2016 ook vestigde. Op zijn 21ste maakte hij al deel uit van het Grieks Nationaal Opera-orkest. Sinds kort doctoreert hij aan LUCA school of Arts ism de KUL, en geeft hij les aan de Academie van Sint-Pieters-Woluwe. Vanaf deze week geeft hij enkele recitals in de KLARA BOX, op meerdere plaatsen in Brussel
Enfant terrible: Mavroudes Troullos, fagotspeler, doctoraatsstudent en muziekleraar
© Saskia Vanderstichele
| Mavroudes Troullos, fagotspeler/doctoraatsstudent/muziekleraar.
Ik ben telg van een muzikale familie. Muziek was er altijd, overal. Mijn vader is componist en docent harmonie en theorie, mijn zusje speelt hobo en mijn moeder is pianiste. Zij was ook mijn eerste pianolerares, ik kreeg les vanaf mijn vijfde. De fagot was een cadeau van mijn vader, voor mijn dertiende verjaardag. Hij dacht: 'Als Mavroudes later muzikant wil worden, kan hij beter een eerder ongewoon instrument leren.' Het leek hem geen goed idee dat ik de zoveelste violist of pianist zou worden, waarvoor de concurrentie moordend is.
De eerste jaren was de fagot een groot stuk speelgoed eigenlijk, waardoor ik me ook anders voelde dan de rest (lacht). Maar vanaf mijn vijftiende werd het als het ware een verlengstuk van mezelf. En vanaf dan was het ook menens. Ik kwam thuis van school, rond halfdrie, en begon te oefenen tot acht uur 's avonds. Elke dag. Weet je, het is zoals bij sport of dans: om een goeie muzikant te worden moet je goed je spieren trainen, voor het te laat is. Bij de fagot gaat het dan vooral om de vingers, het diafragma, de lippen … Dat moet allemaal gevormd zijn voor je achttien wordt.
Maar ook nu nog moet ik altijd enkele uren werken alvorens ik voor een publiek op een ontspannen manier een recital van één uur kan brengen. Wat nog niet garandeert dat ik ook effectief muziek heb ten gehore gebracht: boven op de techniek komt er altijd nog de ziel, de magie, de interpretatie. Ik kan een technisch perfect concert geven dat artistiek gezien niet veel voorstelt, en omgekeerd net zo goed. Dat is telkens weer de delicate balans als je concerteert.
‘In Brussel kan ik mijn vleugels spreiden’
Als freelancer heb ik vaak deel uitgemaakt van grote orkesten, ook hier in Brussel, maar de laatste twee jaar probeer ik me meer toe te leggen op solo's en op kamermuziek. Ook al is er niet zoveel solomuziek specifiek voor de fagot geschreven. Het is eerder een begeleidend instrument. Ik wil graag de meer verborgen aspecten van de fagot doen ontdekken. Ik maak nu vaak zelf transcripties van stukken die ik heel mooi vind. Een favoriete componist? Goh, doe maar de Russische romantici en dan in het bijzonder Rachmaninov.
Wat ik zo fascinerend vind bij de Russen is dat er altijd een donkere kant aan zit, ook in de liefde. Je voelt de pijn, de worsteling. In tegenstelling tot de Franse romantici bijvoorbeeld, bij wie alles zo dartelend en licht is. Al kan ik ook daar wel van genieten … (lacht)
In oktober vorig jaar ben ik een doctoraat begonnen aan LUCA school of Arts in samenwerking met de KU Leuven. Daarvoor zal ik het hele Europese repertoire voor fagot vanaf de jaren 1950 analyseren en ook voor een publiek spelen. Dat wordt zeker dé uitdaging voor de komende zes jaar.
Ik ben in Brussel terechtgekomen om mijn masters af te werken aan het Koninklijk Conservatorium, dat overigens een zeer goede reputatie heeft. Maar ook omdat men in Brussel en België in het algemeen erg openstaat voor hedendaagse kunst. Ik heb het gevoel dat ik hier pas echt mijn vleugels kan spreiden, dat ik mijn horizon verbreed.
Wat ik hier kan meepikken aan theater, dans, hedendaagse beeldende kunst … het aanbod is zo verrijkend en vaak vernieuwend. En dat is heel belangrijk voor mij als mens én als artiest, omdat al die invloeden doorsijpelen wanneer ik muziek maak.
Het is voedsel voor de ziel en de geest. Bovendien - en dat is meer een praktisch voordeel - is Brussel gelegen om de hoek van Parijs, Amsterdam, Londen ... Het is gewoon het centrum van Europa, iedereen komt hier langs (lacht). Dat geeft een heel bijzondere vibe aan deze stad.
Een toekomstdroom? Zoveel mogelijk musiceren en mensen raken met muziek, ook op meer ongewone plekken zoals gevangenissen, ziekenhuizen, scholen. Muziek is niet ontstaan in de grote bourgeois-concertzalen. Muziek begon op straat, het is een expressie van en voor iedereen. Carrière maken is voor mij niet het ultieme doel. Wel om meer menselijkheid te brengen in de samenleving.
Lees meer over: Sint-Pieters-Woluwe , Samenleving , fagot , doctoraat , Luca School of Arts , Enfant Terrible
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.