Enfant terrible: Misha Demoustier

Dansen op scène doe ik al vanaf mijn negende. Het was mijn moeder die me op dansles stuurde, toen ik pas vier was. Zo heb ik van alle mogelijke stijlen geproefd: klassiek, modern, breakdance … Na een paar jaar deed ik vaak mee aan audities en zo kwam ik in professionele producties terecht, onder meer bij fABULEUS en Kabinet K. In het begin best spannend allemaal, maar na een tijd voelde het te zeer alsof het van mij verwacht werd. Dansen heb ik nu even on hold gezet. De voorlopig laatste ervaring was toen ik audities deed voor de film Girl (die in Cannes de Caméra d’Or heeft gewonnen, red.). Heel intens. Ik werd geselecteerd en ter voorbereiding van de opnames gingen we op kamp, waar we onder leiding van de dansers van choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui heel technische danspassen moesten leren. Ik zie mezelf eerder als een ‘voelende’ danser of performer, makkelijk was dat dus zeker niet. Uiteindelijk heb ik me teruggetrokken omdat ik in een persoonlijke crisis zat. Nu heb ik daar wat spijt van.

Ik weet niet of het typisch is voor onze generatie maar ik heb wel last van keuzestress, ja. Ik voel me aangetrokken door de kunstwereld, maar tegelijk zet ik me er vaak tegen af, waarschijnlijk omdat het me met de paplepel is meegegeven. Soms heb ik net zo goed zin om gewoon met een sportschool te beginnen. Onlangs werd ik op een muziekfestival gespot door een scout van Rebel Models. Misschien sta ik binnenkort wel op de catwalk, ook al ben ik eigenlijk iets te klein (lacht). Het is niet meteen mijn grote droom om mannequin te worden, maar de idee om in een show van de Paris Fashion Week mee te lopen met rapper A$AP Rocky op de eerste rij, daar krijg ik toch een kick van (lacht).

Deze maand ben ik verhuisd van Leuven naar Brussel om bij mijn vader te gaan wonen. Een grote stap voor mij. Ik heb nu een betere relatie met mijn pa. Door zijn job (Daniel Demoustier werkt als oorlogsverslag­gever, red.) was hij zelden thuis en als hij er was, was hij nooit echt beschikbaar. Daar heb ik het lang heel moeilijk mee gehad. Nu kan ik het beter plaatsen en heb ik het gevoel dat we meer als kameraden met elkaar omgaan. Tenminste, ik hoop dat dat zo blijft (glimlacht). En ik kijk ernaar uit om Brussel beter te leren kennen. In Leuven wordt ‘het concept Brussel’ door mijn vrienden als cool beschouwd, vooral door de ruige kant ervan. Wat mij vooral aantrekt, is de spontaniteit, de beweeglijkheid en onvoorspelbaarheid van de grootstad. In Leuven kent iedereen iedereen, en dat is soms best verstikkend. Ik denk dat de rauwe energie van Brussel me zal inspireren.