Enfant terrible: Poling Huang

Paling Huang, productdesigner, is 40 jaar en woont in Ukkel. Hij heeft twee zussen en een broer in Taiwan, die niet reizen. Vanuit zijn living ontwerpt hij voor een fabriek in Los Angeles. Hij mist street food in Brussel en fietst graag. "Stupide, die wegmarkering voor fietsers in de stad. Plots start die uit het niets, en oeps, wat verder is ze weg.”

“Ik geef toe, het is hier voor fietsers niet het allerslechtste, maar het is zeker niet goed genoeg.” Poling Huang maakt een of twee grote fietsvakanties per jaar in Europa: in Noorwegen, Ierland, Duitsland, Zwitserland,... Een auto heeft hij niet. “In Brussel doe ik alles met de fiets. Maar ze kunnen er hier wat van om zowel de auto, de tram als de fietser, samen door één straat te jagen. De bewegwijzering voor fietsers verschilt voortdurend. Plots start die uit het niets, en oeps, wat verder is ze weer weg. Alsof je als fietser plotsklaps uit de lucht ergens op een straat belandt. Elke nieuwe fietser zal het bekennen: een lokale logica over fietsstroken en -paden krijg je niet snel voor ogen.”

Joling Huang woont al sinds 2008 in Brussel en spreekt correct Nederlands. ”Ik ben hier wat ongelukkig beland, maar mijn partner en ik denken er niet meteen aan om nog te vertrekken. Na mijn studies productdesigner in Taiwan, werkte ik voor Mitsubishi. Met een vijftal designers stuurden we de sportieve look van automodellen bij naar een meer luxueuze Chinese stijl. Heel het auto-interieur dat naar Japanse normen goedkoop en functioneel is, sportief en jong ogend, moet er gepimpt naar Taiwanese normen van classy en chic. Een auto is daar een luxeproduct, waar iemand snel een jaarloon voor moet neerleggen.”

Na talloze modellen van wielen, zetels, autosturen en lichten ontwikkeld te hebben, werd Huang er leidend designer in 2005.

Werkvergunning geweigerd
Een van de prototypes die hij vervaardigde - tenzij de wielen, die zijn in 3D geprint - staat in zijn living (zie foto). Toen trok hij voor meer scholing naar het gerenommeerde Art Center of Design in Pasadena (California).

Huang: “Elk semester moesten we een project inleveren. Achteraf kon ik meteen voor Simple Human (in Los Angeles) werken: douchekranen, spiegels, vuilnisemmers, zeepdispensers en ander gebruiksdesign ontwerpen voor de badkamer en keuken. Allemaal ingenieus spul dat vooraf zeer doordacht afgestemd wordt op de consumptiemarkt. Ik moet met veel factoren rekening houden, of het nu een scheermachine met ingewerkte spiegel is, een rugzak voor de computer met inwisselbare volumes in kunststof of een elektrische piano met dierenvelprint. Als ontwerper moet je alles weten over mechanische constructies, anders werkt je thermosdeksel niet. Initieel is een productdesigner geen kunstenaar, maar wel iemand die weet hoe alles, echt alles, werkt.”

En toen volgde een kater. Huang kreeg geen werkvergunningskaart van de Verenigde Staten. “Dat jaar waren er driemaal zoveel aanvragen als toekenningen. En terwijl mijn oud-medestudenten van vreemde origine wel mochten blijven, moest ik het land uit. Brute pech. Naar Taiwan wou ik niet terug.”

“Gelukkig kan ik van thuis uit met een CAD-systeem (computerdesign) nog steeds voor Simple Human ontwerpen. Alle objecten maak ik op computerscherm in Ukkel. Na veel overleg heen en terug keurt men in Los Angeles het product goed. Zo lukt het me om in Brussel te blijven wonen, waar de geest toch meer open staat voor ‘inwijkelingen’ dan in Taiwan. In Brussel zijn de mensen op straat best ‘pretty friendly’. Wellicht omdat het gros hier buitenlanders zijn, en iedereen tegelijk alleen, vreemdeling en toch stadsburger is.”