Enfant Terrible: regisseur Juanita Onzaga

Juanita Onzaga (26) komt uit Colombia, studeerde cinematografie en regie. Met haar film The jungle knows you better than you do won ze een VAF-Wildcard én viel ze in de prijzen op de Berlinale in Berlijn. Onlangs regisseerde ze een docu voor de Canvasreeks 4x7. "In Brussel heb ik eindelijk mijn thuis gevonden."

Ik ben geboren in Colombia, Bogota, en wou rond mijn zeventiende zowat alles studeren. Omdat ik Frans aan het leren was, besloot ik om in Frankrijk talen te studeren. Europa is voor mij altijd een droombestemming geweest.

Toen ik een Vlaamse jongen ontmoette, maakte ik al snel de keuze om in België te studeren. Ik was meteen aangetrokken tot de kosmopolitische sfeer van Brussel. Ik hou ervan om al die verschillende lagen te ontdekken, ik ben altijd op zoek naar een nieuwe ontdekking. Je ontmoet zoveel verschillende interessante mensen. Zo krijg ik nu de kans om naar Zuid-Afrika te gaan om mee te werken aan een film. In vergelijking met andere wereldsteden hangt in Brussel een soort van gentillesse in de stad. Ik voelde dat ik op zoek moest naar een thuis en dat gevoel is mij op deze plek overvallen. Hier hangt gewoon een energieke vibe in de lucht.

Mijn filmcarrière gaat hard. Dat heb ik onbewust heel erg aan mijn mama te danken. Ze heeft me altijd gezegd om eerlijk te zijn en zij pushte om die dingen te doen waar ik van hou. Wat ik aan het doen ben, maakt me heel gelukkig, maar tegelijkertijd ben ik heel ambitieus. Na zes jaar filmstudies heb ik mijn richting helemaal gevonden. Ik werk erg hard, ik wil alleen het beste en daarom doe ik zoveel zelf. Ik schrijf, ik regisseer, ik ben director of photography (DoP) en vroeger deed ik er ook de productie bij. Toegegeven, ik ben misschien een béétje perfectionistisch, maar hoe kan ik het meest vrij zijn in wat ik doe? Daarom maak ik constant mijn eigen speeltuin, waar ik kan doen wat ik wil. Soms weet je niet waar een project heen gaat, ook al zit je er middenin. Dat proces kan behoorlijk avontuurlijk zijn.

Mijn film, The jungle knows you better than you do, wordt bestempeld als een documentaire, maar ik noem het eerder een hybride benadering van een autobiografisch verhaal. Ik hou van de term ‘hybride’, het laat je toe om vrij te kiezen hoe je je verhaal wil vertellen. De dood komt vaak terug in mijn werk. Als jong meisje ben ik al heel vroeg met de dood geconfronteerd, toen mijn vader stierf. Sindsdien zoek ik samen met mijn broer naar de diepere betekenis van leven en dood. We kwamen uit een zeer katholiek nest, maar met de dood van mijn vader stierf ook ons geloof in God en begon ieder gezinslid zijn of haar queeste naar spiritualiteit. Sindsdien is dat een rode draad in alles wat ik doe.

Film heeft voor mij een politieke functie. Ik probeer de rauwe realiteit van oorlog, conflicten, verdwijning,... noem maar op, te transformeren in iets anders, iets mystieks. Ook daar komt die spiritualiteit weer bovendrijven. Ik wil graag films maken die hoop geven en waar de kijker zich verbonden mee voelt.
Ik wil verder doen met wat ik bezig ben. Ik schrijf aan een langere film. Vorig jaar was dat een verre droom. Dat ik die droom nu probeer te realiseren, is zo’n gek gevoel. Het is alsof ik niet anders kan, ik ben nu eenmaal hyperactief én een workaholic. Als ik niet op de set sta, schrijf ik.

De voorbije twee weken was ik thuis en kwam ik amper buiten. Mijn schrijfdagen bestaan uit lezen, schrijven, naar muziek luisteren, naar foto’s kijken en naar het plafond staren. Je moet wel een beetje een einzelgänger zijn voor zo’n creatieproces. Maar in die bubble, waarin ik helemaal mezelf kan zijn, voel ik mij net goed. Mijn appartement in Etterbeek is écht mijn veilige haven.