Enfant terrible: Yannick Joos, opvoeder

Ik ben geboren in Jette, maar bracht mijn jeugd door in Sint-Niklaas. Na mijn studies in Antwerpen kwam ik terecht bij vzw de Lork, waar we mensen met een verstandelijke beperking begeleiden in wonen en werken. In het media-atelier hou ik met hen onder meer sessies rond poëzie. Ik moet bezig zijn, ik zou gek worden aan een bureau met een job van 9 tot 5.

Mensen helpen is helemaal mijn ding, omdat ik sterk geloof dat als je goed doet voor mensen, je dat ook terugkrijgt. Soms sta ik er niet genoeg bij stil dat mijn job heel nobel is. Ik geef heel veel van mezelf, wat maakt dat ik een tegengewicht nodig heb. En dat heb ik gevonden in comedy. Ik heb een liefde voor podium en taal, en vertel graag verhalen. Ik volgde een jaar drama aan de filmschool, het Ritcs. Daarnaast speelde ik theater bij verschillende Brusselse gezelschappen.

Ik imiteerde op familiefeesten al eens iemand, ik vond het fijn om de show te stelen. En toch, mijn grote droom om mij te smijten in comedy heb ik heel lang uitgesteld. Zo lang dat het me zelfs doodongelukkig maakte. De afgelopen jaren zette ik voorzichtig mijn eerste stappen op podia over het hele land. Het is keihard werken. Schrijven, opnieuw beginnen en op je bek gaan voor een publiek. Ik spring mijn auto in na het werk om amper acht minuutjes op te treden in Oostende of Hasselt. Ik maak letterlijk en figuurlijk kilometers, zo werkt het in het comedyvak.

Mijn ultieme doel is om op een dag mijn eigen zaalshow te kunnen brengen. Ik schrijf op dit moment aan een monoloog, waar mijn ADHD een grote inspiratiebron is. Een lach terugkrijgen en weten dat je die onder controle hebt, dat gevoel is onbeschrijfelijk.

Brussel kan me als artiest zeker inspireren. Heel af en toe overvalt mij, als ik door de stad loop, een verliefdheid op Brussel. Soms zit je zo hard in het volwassen leven dat je de schoonheid van onze stad niet meer ziet. Als ik via het koninklijk paleis Brussel binnenrijd met de auto, krijg ik meteen een ‘thuisgevoel’. Je kan hier heel anoniem leven. En ook al woon ik ondertussen al tien jaar in de hoofdstad, toch moet ik nog zoveel ontdekken. Ik heb als beginnende stand-upcomedian wel al wat losse notities over Brussel verzameld. Ooit verwerk ik ze in een show.

Een andere passie van mij zijn tattoos. Sinds mijn veertiende lees ik er al over. Mijn eerste exemplaar stond op mijn lichaam toen ik negentien was. Door de jaren heen is het een échte passie of beter, een obsessie geworden. Ik ben nu aan het sparen om mijn volledige rug te laten tatoeëren als een soort tableau. Mijn lichaam is voor mij op die manier een medium voor kunst. Ik luisterde vroeger naar punkrock en hardcore en was helemaal beïnvloed door de old school tattoos die daaraan verbonden waren. Uren surfte ik op duistere websites, je moest écht zoeken, Instagram en Pinterest bestonden in die tijd nog niet.

Daarnaast leef ik me fysiek uit in Braziliaanse jiujitsu. Die sport heeft mijn hele leven veranderd. Ik werk aan een gezondere levensstijl: zwemmen in de ochtend, bewuster met eten omgaan en minder op café gaan. Als ik aan iets begin, smijt ik mij volledig en ben ik er obsessief mee bezig. Door ouder te worden heb ik geleerd dat niets een cadeau is, dat je moet werken als je iets wil bereiken. Er is geen gemakkelijke weg. In een ‘Instagramwereld’ waar alles ‘instant’ moet, vergeten we dat nogal snel.