Filip Rogiers: ‘Ik wil mee de stem van jongeren vormen’

Filip Rogiers schreef in De Standaard wekelijks over het wel en wee aan het Atheneum Unesco in Koekelberg. In september wordt hij na een indrukwekkende carrière van meer dan dertig jaar in de journalistiek zelf leerkracht in de school. “De directheid van een klas spreekt mij aan.”

Schreef u de reeks omdat u onderwijzer wilde worden, of wilde u onderwijzer worden na het schrijven van de reeks?

Ik wil vooral nieuwe dingen bijleren, ook op mijn zevenenvijftigste. Ik ben daarom poepnerveus omdat ik niet kan terugvallen op wat ik goed kan: reportages schrijven. Vanaf september ga ik Engels en Nederlands aan het derde en vierde middelbaar geven, en dat vind ik zowel intimiderend als intiem. School is een massagebeuren, maar de essentie komt altijd neer op dat uurtje, wanneer de deur dichtgaat.

Voelt u zich beslagen voor die opdracht?
Ik heb mij vorige week ingeschreven voor een educatieve master aan de VUB, en aan de Erasmushogeschool gaf ik eerder al les aan studenten-journalistiek. Voor alle duidelijkheid: ik kom niet door de grote poort die school binnen, maar heel klein en nederig. Ik begon niet met voorbedachten rade aan mijn schoolkroniek, maar achteraf gezien bleek het een geweldige stage.

Vertrekt u uit wrevel met de media?
Allesbehalve. Ik heb veel gekregen en veel gegeven. Ergens ligt mijn keuze om voor het onderwijs te kiezen in het verlengde van mijn maatschappelijke engagement bij de krant. Waar ik als journalist een stem gaf aan de jongeren via artikels, wil ik nu meehelpen die stem te vormen. Ik wil iets opbouwen.

In uw afscheidsessay doet u een opmerkelijk voorstel: laat de school later beginnen.
Ik zie veel leerlingen in de ochtend suf en slaperig in de banken hangen. En dat komt niet alleen door de smartphone of door ‘s avonds laat Netflix te kijken, tegenwoordig moeten jongeren elk moment van de dag bezig zijn, ook in hun vrije tijd. Dat helpt niet bij het opnemen van leerstof. Mijn voorstel is praktisch onhaalbaar, weet ik ook wel, maar daarom niet minder logisch.

U zult lesgeven in de school van uw jongste zoon. Wat is zijn reactie op uw overstap?
Hij bekijkt dat met gemengde gevoelens: met enige trots, maar hij zal dat evident niet laten merken op school.