Franse expat in Brussel: 'Grotere cultuurschok dan ik dacht'

"Ik heb altijd in de overtuiging geleefd dat er weinig of geen cultuurverschillen zijn tussen Frankrijk en België. Die mening heb ik moeten bijstellen. De grootste verrassing was misschien wel dat Belgen zich op de vlakte houden in sociale contacten. Sommige buren hebben me zelfs geen gelukkig Nieuwjaar gewenst. In Parijs zou dat ondenkbaar zijn." Carole Thiriet lobbyt bij de Europese instellingen voor een groot Frans bedrijf.

Zowat zestien maanden geleden verruilde Carole Thiriet haar studiootje in Parijs voor een ruim appartement in Sint-Gillis, op de grens met Elsene, bij het Kasteleinsplein.

"Ik heb internationaal recht gestudeerd. In mijn achterhoofd speelde al langer de gedachte ooit weleens in het buitenland te werken. Ik heb dus amper getwijfeld toen mijn bedrijf, waarvoor ik al bijna vijf jaar in Parijs werkte, me een plaats voorstelde op zijn representatiebureau in Brussel. Dat het druppelt in Brussel als het regent in Parijs, was niet het doorslaggevende argument. Al was het voor mijn ouders een hele geruststelling dat ik het niet te ver van huis ging zoeken. Van groot belang was wel Brussel voor mij met vlag en wimpel de leefbaarheidstest had doorstaan: in augustus ben ik een kijkje komen nemen en ik was onmiddellijk verkocht. Twee maanden later ben ik verhuisd."

Een verademing, noemt Thiriet het. "In Parijs moest ik het stellen met een piepklein flatje - meer kon ik me financieel niet veroorloven -, hier woon ik ruim en comfortabel. Een luxe die in Parijs alleeen weggelegd is voor mensen die goed in de slappe was zitten. En Parijs mag dan een van de mooiste steden ter wereld zijn, een fenomenaal cultuurbastion, ik voelde er me met de maanden meer en meer benauwd. De drukte in de metro, de mensenmassa, het begon steeds meer op mijn gemoed te werken. Ik ben trouwens geen echte Parisienne : mijn moeder is Bretonse, ik voel me veel meer verbonden met Bretagne dan met Parijs. Waarom ik er dan komen wonen was? In de periferie valt weinig of niets te beleven als het op cultuur aankomt."

"Ik had al langer zin in een buitenlands avontuur, mede omdat het bij mij knaagde dat veel Fransen zo weinig openheid tegenover andere Franstalige culturen aan de dag leggen. Zozeer zijn ze begaan met zichzelf, hun Frans-zijn, de trots op hun patrimonium; wat er net over de grens gebeurt, weten ze niet. Hier zie ik een openheid naar Frankrijk die ik van in het begin op prijs heb gesteld."

Ritme aangepast
Wat Carole Thiriet eveneens zeer op prijs heeft gesteld, is de steun van haar Belgische collega Carine, bij het leren kennen van haar nieuwe leef- en werkomgeving.

"We zitten met zijn vijven op ons kantoor. Vier Fransen en Carine. Dat ze mij zo'n beetje onder haar vleugels heeft genomen, was een zegen, want voor een expat begint de entree in het sociaal leven nu eenmaal bij de collega's. Ik was hier ook helemaal alleen; Hubert, mijn verloofde, had nog professionele verplichtingen in Frankrijk en is pas zes maanden later naar Brussel kunnen verhuizen."

"Er waren aspecten aan de nieuwe omgeving die enige aanpassing vergden. Een daarvan was het indelen van mijn dag, want groot was mijn verwondering te moeten vaststellen dat de winkels veel vroeger hun deuren sluiten dan in Parijs. Daar was ik gewend laat te werken en dan lekker een beetje boodschappen te doen of te shoppen als het me uitkwam. Hier kwam ik buiten van het werk en de meeste winkels waren dicht. Bovendien is in Parijs het systeem van boodschappen leveren aan huis helemaal ingeburgerd, terwijl het hier, heb ik de indruk, allemaal nog in zijn kinderschoenen staat. Ik had geen andere keuze dan mijn levensritme aan te passen."

Trouwen
Anders dan nogal wat expats loopt Carole Thiriet niet om de haverklap terug naar het vaderland. "Hier vijf dagen kamperen en elk weekeinde naar 'huis' gaan, nee, zo zit ik niet in elkaar. Ik wil wel degelijk in Brussel leven, met respect voor wat die nieuwe omgeving te bieden heeft. Ik spring maar één keer per maand in de Thalys, en dan is het nog omdat ik er moet zijn voor mijn werk. Meer nog, ik geef de voorkeur aan de omgekeerde beweging: vrienden uitnodigen in Brussel. Temeer omdat ik hier de middelen heb hen als goede gastvrouw te ontvangen. Heel anders in Parijs, waar het me frustreerde dat ik zo klein woonde en waar ik moeilijk mensen kon ontvangen."

"Het gaat zelfs nog verder: Hubert en ik hebben besloten hier te trouwen. In augustus. In onze ogen een ideale gelegenheid om onze ouders en zoveel mogelijk vrienden kennis te laten maken met de plek waar we wonen. We hebben ons huwelijk op een vrijdag gepland, zodat ze de zaterdag en de zondag hebben om op ontdekking te gaan. Toen ik naar Brussel vertrok, kreeg ik links en rechts de opmerking: 'Brussel? Je zult meer weekenden in Parijs zijn dan daar, het is tenslotte maar de voorstad van Parijs.' Ik hou niet van die kijk op Brussel. Denigrerend, kortzichtig, oppervlakkig. En onze verlovingsringen hebben we gekocht in Antwerpen, want we willen onze kijk niet beperken tot Brussel, hoe tof de stad ook mag zijn."

Heeft Carole Thiriet Brussel benaderd met een gezonde pioniersgeest, hetzelfde geldt voor de man met wie ze haar leven deelt en wil blijven delen. "Hubert, die ingenieur is en in Frankrijk telecomprojecten superviseerde, heeft het hart van een kunstenaar. Theater, vooral als regisseur, is zijn eerste liefde. Hier wil hij verder werken aan een artistieke carrière, maar dan als fotograaf. Een bijkomend voordeel is dat Brussel een biotoop is waar het makkelijker is een voet tussen de deur te krijgen in het artistieke wereldje dan in Parijs, waar het ons-kent-ons is. Maar tegelijkertijd impliceert die openheid dat de gegadigden legio zijn, wat het dan weer moeilijk maakt. Enfin , we zullen wel zien wat ervan komt. Maar ondertussen ben ik toch wel fier dat Hubert er met volle overtuiging voor gaat."