Generatiewissel in de Hoogstraat: ‘Marollen moeten met hun tijd mee’

Het volkse café Le Petit Lion stopt, maar nieuwe, trendy zaken blijven de weg vinden naar de Hoogstraat. Zo opende Faraj Hussein na een jarenlange zoektocht zijn restaurant Les Vignes du Liban. En een uit de hand gelopen pop-upwinkel mondde in de conceptwinkel Belge Une Fois. “De Marollen, dat is geen rigide begrip. Ook hier moeten zaken evolueren en met hun tijd mee. Maar de authenticiteit mag nooit verloren gaan.”

25 jaar lang was Faraj serveerder voor hij in maart van 2015 zijn eigen restaurant opende, hier in de Hoogstraat, vlak om de hoek van de lift die bewoners en toeristen naar het niveau van het Justitiepaleis brengt. “Zeker tien jaar heb ik met het idee van een eigen restaurant gespeeld, steeds op zoek naar de juiste locatie. Nooit heb ik gevonden wat ik wou, tot een vriend mij dit pand voorstelde”, vertelt hij. Les Vignes du Liban is een klein maar gezellig restaurant geworden, waar mensen knus bij elkaar de Libanese keuken kunnen ontdekken.

Faraj kan zijn geluk niet op dat hij deze locatie heeft gevonden. “Het is een charmante wijk, met uitnodigende winkels en vitrines, veel smalle straatjes ook. Het is natuurlijk ook een toeristische zone. Het leeft hier ook vooral in het weekend, veel meer dan in het centrum van de stad. Maar ook in de week zit je hier natuurlijk dicht bij de lift en dicht bij verschillende kantoren”, somt Faraj al de voordelen op.

Toch bevindt Faraj’s restaurant zich ook dicht bij de vele sociale woningen die de Marollen rijk zijn. “Natuurlijk is hier ook armoede, en wonen hier veel mensen die hier niet zullen komen eten. Maar dat is ook de sociale mix die de wijk altijd getypeerd heeft. De geschiedenis van Brussel begint hier. De zusters zorgden hier voor de armen, de schoenmakers en andere artisanale werkers hadden hier hun plek.

"Ik ben blij dat die sfeer hier wel blijft hangen. Het is een authentieke plek, dat rijmt goed met de authenticiteit van de Libanese keuken. Ook het decor en de uitstraling van mijn restaurant heb ik bewust niet té Libanees gemaakt, ik wil dat mijn restaurant in deze wijk past. Voor mij is het een Marolliaans restaurant.”

Verbondenheid
Iets verderop in de Hoogstraat biedt Belge Une Fois uitsluitend juwelen, interieurartikelen en hebbedingetjes aan van Belgische makelij. De winkel is de doorstart van een pop-upwinkel die Natasha eerder openhield in de Hoogstraat. Dankzij een crowdfundingactie die 20.000 euro opbracht kon Natasha een permanente stek openen.

“Ik ben hier met open armen verwelkomd. De Marollen, dat is echt een dorp waar iedereen elkaar helpt. We doen onze inkopen bij elkaar, gaan hier in de wijk op restaurant en gaan in de typische cafés een glas drinken. Zo'n verbondenheid vind je nergens anders in Brussel”, vertelt Natasha. “Vorige maand hebben we twee keer een dief kunnen vatten dankzij de samenwerking tussen de handelaars. Ik ben ook zelf achter een dief aangegaan die een iPhone van een andere winkelier had meegegrist en heb die winkelier zijn gsm kunnen terugbezorgen.”

Ondanks die verbondenheid lijden de traditionele volkscafés zoals Le Petit Lion duidelijk onder de gentrificatie of de 'verhipping' van de buurt. “Dat is spijtig, want ik ga nog graag naar die typische cafés. Maar in deze tijden is het belangrijk om meer te doen dan een café te openen. Je moet constant vernieuwen. Communicatie is ook zo belangrijk geworden.” Het zijn geen loze woorden: naast de winkelruimte herbergt Belge Une Fois ook een gezellige zithoek, een bar en een terrasje herbergt. Het merk is dan ook online zeer actief, met een eigen webshop, een mooie website, een uitgebreide blog en een Facebookpagina met 15.000 likes. Dat de crowdfundingactie om de winkel te kunnen openen door 416 mensen ondersteund werd, spreekt boekdelen.

Sterker nog, na amper een jaar in de Hoogstraat opende er vorige week een nieuwe vestiging van het merk aan de Grote Markt. “Op vraag van de Stad Brussel zelf, die graag een winkel met uitsluitend Belgische producten aan de toeristen wil aanbieden. Op eigen initiatief had ik dat nooit kunnen doen, de huurprijzen in Brussel zijn daar veel te hoog voor. Geloof me, ook al draaien de zaken goed, je wordt niet rijk van een winkel te openen in Brussel, ook niet in de Hoogstraat. Maar ik zou nergens liever willen zitten dan hier.”