Gentenaar Demirkapu opent praktijk aan Meiser

Hakki Demirkapu, een Gentenaar met Turkse roots, is een van de schaarse jonge Nederlandstalige artsen die besloot om in Brussel aan de slag te gaan. Dinsdag werd zijn huisartsenpraktijk aan Meiser officieel boven het doopvont gehouden.

Demirkapu (29) trok na zijn middelbare school in Gent naar de VUB. Daar had hij zo zijn redenen voor. “Mijn vader zit in de horeca en ik moest altijd veel meehelpen. Om daarvan verlost te zijn, besloot ik in Brussel te studeren.” Maar na zijn artsenstudie bleef hij in de hoofdstad hangen. “Er is hier een tekort aan Nederlandstalige huisartsen. Ik vind het fijn om mensen in hun moedertaal te helpen.”

Hij liep stage bij Medikuregem en deed wat vervangingen. Toen besloot hij om een eigen praktijk te openen. Dat bleek minder eenvoudig. Het liefst had hij zich in Sint-Joost willen vestigen waar nog geen Nederlandstalige artsen zijn. Maar een mooi huurpand dat groot genoeg was bleek niet te vinden, althans niet tegen een betaalbare prijs.

Dus zocht hij verder. Tot zijn oog viel op een gelijkvloerse verdieping aan de Eugène Plaskylaan, waar vroeger een bank huisde. De ruimte stond te koop, en dat bleek uiteindelijk ook interessanter dan huren.

Demirkapu vestigde er zich in april, samen met een Franstalige arts, die afgestudeerd is aan de ULB, en een psychologe. Bedoeling is dat er nog een derde arts bij komt, een verpleegkundige en eventueel nog een tandarts of kinesist.

De praktijk draait inmiddels al behoorlijk goed. Een kwart van de patiënten is Nederlandstalig, de rest zijn Franstaligen, eurocraten en ook minder welgestelde mensen uit Sint-Joost en Schaarbeek.

Brusselse verscheidenheid
“Aan wie het financieel heel moeilijk heeft, vragen we geen remgeld. We willen laagdrempelige eerstelijnszorg aanbieden,” zegt hij. Maar ook voor deze groep is het belangrijk dat ze ontvangen worden in een mooi kader. Daarom spaarde Demirkapu geld noch moeite om de praktijk mooi in te richten.

Andere troeven van het nieuwe gezondheidscentrum zijn volgens de jonge arts de tijd die wordt uitgetrokken voor elke patiënt en de talenkennis van het personeel. “Ik sprak al Nederlands en Turks, heb tijdens mijn verblijf in Brussel ook behoorlijk Frans leren spreken en volg nu nog les om mijn Engels te perfectioneren.”

Volgens Demirkapu laten vele pas afgestudeerde artsen zich afschrikken door een verkeerd beeld van de hoofdstad. “Ze zien vooral de chaos, al die verschillende talen, de multiculturele patiëntengroep en de sociale gevallen. Ze verkiezen de rust van hun geboortedorp en keren terug. Ik had ook op mijn gemakske in Gent kunnen gaan zitten. Maar ik vind de verscheidenheid in Brussel en de grote mix van patiënten juist leuk. Natuurlijk, je moet wel een beetje sociaal voelend zijn als je hier begint.”