Gespannen sfeer aan 'rustplek' in Noordstation

In en rond de rustruimte voor transitmigranten in het CCN-gebouw aan het Noordstation is het wantrouwen van transitmigranten tegenover voorbijgangers voelbaar aanwezig. Dat ondervonden we aan den lijve toen we er even gingen kijken. Onze camera werd afgepakt, genomen foto's weer gewist.

Wie al eens in het Noordstation passeert, weet dat transmigranten er zich al veel langer dan vandaag mengen onder de treinreizigers. Velen hopen om van daaruit naar het Verenigd Koninkrijk te geraken. “Ik heb Eritrea verlaten omdat ik niets meer had. Ik hoop van hieruit naar het Verenigd Koninkrijk te geraken, waar mijn zoon al een tijdje verblijft,” zegt een vrouw van middelbare leeftijd in gebrekkig Frans. Ze bedelt een cent bijeen op het gelijkvloers van het Noordstation.

Een verdieping daaronder heeft het gewest nu een rustplek ingericht. In de lange open ruimte net naast de bushaltes - voor een niet nader bepaalde testperiode omgedoopt tot 'zone bus migrant' - kunnen de transmigranten er de klok rond verblijven. Sinds dinsdag krijgen de migranten ook jetons om naar het openbaar toilet te gaan. Treinreizigers krijgen het advies om via andere ingangen het stationsgebouw te betreden.

Wederzijdse schrik

Als we donderdagmiddag langslopen, zien we tientallen migranten in de rustruimte. Slapend in slaapzakken, in de hoeken tegen de ramen, liggen ze dicht tegen elkaar aan om de overheersende koude de baas te zijn. Enkele mannen staan druk met elkaar te praten tegen de muur. Ze houden elke niet-migrant scherp in de gaten.

Naast de overheersende, doordringende geur, lijkt schrik de emotie die hier het meest voelbaar is. Wellicht hebben velen hier, ondanks het feit dat de transitmigranten zich hier in alle rust zouden moeten kunnen installeren, schrik dat ze opgepakt en teruggestuurd zullen worden. Maar dat kunnen we niet achterhalen, want communiceren met de aanwezige transitmigranten lukt niet omwille van de taal.

Ook pendelaars lijken, bewust of onbewust, weg te blijven van de rustruimte. “Vroeger ging ik via de ondergrondse verdieping met de trap naar boven om mijn trein te halen. Sinds ik steeds meer migranten begon tegen te komen, ben ik uit mezelf een omweg beginnen te maken. Ik heb nog nooit iets voor gehad, maar het is vooral schrik die me weg houdt van de ruimte,” zegt een Franstalige pendelaar.

De ene lijkt al zelfverzekerder dan de andere. “Wanneer ik dichter bij de ruimte kom dan zorg ik er wel voor dat al mijn spullen weggestoken zijn. Ik hou ook meestal mijn zak tegen mij gedrukt voor de zekerheid,” zegt een jonge vrouw. “Ik heb wel nog nooit iets voor gehad hier, maar ik denk dat het toch eerder uit schrik is voor diefstal.”

Grimmig

Als we een fotocamera bovenhalen, wordt de sfeer echter grimmig. Onze camera wordt hardhandig afgepakt, de foto’s gewist. Het blad waarop we de namen van de geïnterviewde reizigers hadden opgeschreven, wordt in snippers gescheurd. Een migrant roept vragen in een vreemde taal. Die blijven echter onbeantwoord door een communicatieprobleem.