Gewéldige rotbeesten, die halsbandparkieten

Het Dudenpark is een plek voor velen: kuierende bejaarden, sporters en flaneurs, op eekhoorntjes jagende honden, filmschoolstudenten. Maar overdag worden ze allen overstemd door een bende lawaaierige parkgenoten, de Psittaculae krameri ofte de halsbandparkieten die hier met honderden in de bomen rondhangen.

L angs de ene kant wordt de drukbereden Besmelaan geflankeerd door statige art-nouveauhuizen, aan de overkant van de straat ontplooit zich het uitgestrekte Dudenpark. Koning Leopold II wilde hier een openbare plek in het groen waar mensen gezellig konden wandelen en van de zon genieten. En met z'n 24 hectaren leent het Dudenpark zich daar perfect toe: bosjes bejaarden kuieren door het park, joggers lopen hun rondjes en ergens jaagt een hond speels op een eekhoorntje. Een idyllisch tafereeltje uit een kinderboek.

Toch is het niet allemaal peis en vree in het Dudenpark. Je moet er maar een voet binnenzetten om te horen dat hier iets aan de hand is. Uit de boomtoppen stijgt een hels kabaal op: korte, schrille fluit­tonen, de mengeling van een fluitketel met een autoalarm. Wie naar boven kijkt, ziet tussen de groene bladeren goed gecamoufleerde schimmen van boom naar boom vliegen.
In 1974 werden er in het Melipark aan de voet van het Atomium een vijftigtal halsbandparkieten (Psittacula krameri) losgelaten. Er werd gedacht dat de beestjes de koude Belgische winter niet zouden overleven. Maar ondertussen zijn de grote groene vogels al met tienduizend in België, en van die tienduizend zitten er zevenduizend in de Brusselse parken. Het is deze vogel die er met zijn schelle lokroep voor zorgt dat je in het Dudenpark al snel een lichte ergernis ontwikkelt voor alles wat pluimen heeft.

De senioren
Een groepje oudere mannen - drie geruite petten en een wandelstok - lijkt zich absoluut niet te ergeren. Ze wandelen rustig door het park. Een van hen bukt zich, raapt een blad op, laat een ander eraan ruiken, waarna ze tien minuten lang discussiëren over de Latijnse naam van het ding. De twee andere leden van het groepje voorspellen ondertussen - op zeer accurate wijze, blijkt later - het weer voor de volgende dag. Parler du temps pour passer le temps.

Onder een boom houdt het grijze gezelschap plotseling stil. "Dit is het grote nest van parkieten," vertelt Antonio Grandio, een Brusselaar van Spaanse afkomst. "Wij komen elke dag in het park wandelen, en we vinden de vogels geweldig."

Niet iedereen is Grandio's mening toegedaan. Daarom wordt er ook geprobeerd om de populatie een beetje onder controle te houden. "De politie heeft ons inderdaad al gewaarschuwd dat we de vogels in de winter geen eten mogen geven," zegt Grandio. "Maar er mag zoveel niet, en dus doen we het toch. Eigenlijk mogen we zelfs onze hond hier niet laten loslopen, maar zolang de politie het niet ziet, is er geen probleem."

De studenten
Het Dudenpark ligt vlak bij Hoogte Honderd, het hoogste punt van Brussel. Op bepaalde plaatsen in het park heb je dan ook een fantastisch uitzicht over de stad. Maar om dat te kunnen aanschouwen moet je natuurlijk eerst uit het beboste gedeelte klimmen om het hoogste punt te bereiken.

Te midden van de bomen staat een klein paviljoentje: vandaar kun je langs een oude bostrap een belve­dèreplek bereiken.

Ook de steile klim wordt begeleid door de kreten van de halsbandparkieten. Vanuit de hoge bomen lijkt hun lokroep nu eerder op hoongelach. Maar wie eenmaal boven geklauterd raakt, wordt onthaald op een onverwacht tafereel. Uit het niets staat daar plotseling een roze kasteeltje dat zó lijkt weggeplukt uit Disneyland. Achter dit sprookjes­paleis ontvouwt zich een schitterend panorama over de stad.

Het roze kasteel wordt gebruikt door Narafi, de oudste filmschool van het land. Er staat veel volk rond het gebouw, want enkele derdejaarsstudenten houden er vandaag een friet- en hamburgerverkoop om het budget van hun korte film een beetje op te krikken.

Achter de friteuses staan Stijn Deprez en Brecht Apers. Ze zijn zeer tevreden met de opkomst en met de locatie van hun frietkraam. "Het is echt super om les te krijgen in een roze kasteel in een park," zegt Deprez terwijl hij de Bicky's in het frituurvet gooit. "Maar er zijn wel docenten die pratende studenten naar buiten durven te sturen om de les verder te zetten in 'ons prachtige park'."

De halsbandparkieten zijn bij de studenten niet zo geliefd. "In ons eerste jaar hadden we hier in het park een oefening in geluids­opnametechnieken," vertelt Apers. "De vogels maakten zoveel lawaai dat we er met stenen naar moesten gooien om ze weg te krijgen. Rotbeesten."