Grenzen van een gewest: de Bezemhoek in Bosvoorde

De Bezemhoek in Bosvoorde is een merkwaardige uitstulping van het stadsweefsel in het Zoniënwoud. Veel meer dan een hoofdstraat met enkele kronkelende en doodlopende zijstraatjes is het niet. Behalve een paar jonge, gefortuneerde nieuwkomers wonen er nog steeds heel wat 'inboorlingen'.

De meeste handelszaken in de Bezemhoek zijn in de loop der tijden verdwenen. Alleen krantenwinkel Chez Titi, kapsalon Chez Lucienne, bakkerij Au Bon Cramique en café La Forêt houden kranig stand. Hun cliënteel is in de laatste veertig jaar niet echt veranderd: hier komen weinig toevallige passanten, behalve tijdens het carnavalsfeest of de jaarlijkse brocante. De mensen in de Bezemhoek kennen elkaar. Met slechts één echte in- en uitgang is de wijk een soort microkosmos. Dat heeft zo zijn voordelen; zo werd enkele jaren geleden een systeem in het leven geroepen waarbij bewoners aan de bushalte kunnen meeliften met buren die de Bezemhoek verlaten.

In café La Forêt zit altijd volk, zelfs overdag midden in de week. Het is een van de laatste echte stameneis van de stad, met een biljarttafel in het midden en tientallen goud- en zilverkleurige bekers op de lambrisering. Die zijn van wielerclub Royal Guidon Boitsfort, die hier zijn stek heeft. La Forêt is de laatste van de reeks van wel twintig of dertig cafés die hier vroeger zaten. Iets verder loopt de straat dood en zie je enkel nog de bomen van het Zoniënwoud. Vooral op vrijdagavond vanaf een uur of vijf en op zaterdag is het hier druk. "Dat komen de stamkennissen hier kaarten en biljart spelen," vertelt patron Jacky. "En in het weekend krijgen we af en toe ook eens een groep wandelaars over de vloer, die hier hun boterhammen komen opeten." Op 'buitenstaanders' hebben ze het hier niet zo begrepen: "Die zetten we buiten, op het terras," lachen de stamgasten. Voor alle duidelijkheid: met 'buitenstaanders' wordt zowat de hele wereldbevolking bedoeld, iedereen die niet in de Bezemhoek woont. En zelfs dan: de bewoners van de kant van Heiligenborre, die nochtans al veertig jaar in de Bezemhoek wonen, zijn ook nog steeds buitenstaanders. Zelf zijn de stamgasten met geen stokken aan te porren om hun plekje aan de toog even te verlaten om buiten te poseren voor een foto.

Een golden retriever komt gezapig het café binnengewandeld. "Ah, dat is Lola, de hond van de buren." Jacky grinnikt. "Die komt hier elke dag zijn waterke drinken." Hij haalt een bakje uit de keuken en zet het gevuld aan de deur.

Ongeneeslijk
"Vroeger was er hier enkel een kasseiweggetje van twee meter breed, en verder niks dan bomen. De grote vijver van Bosvoorde reikte zelfs nog tot aan de straat," vertelt onze toogbuur Maurice. Niemand noemt hem echter bij die naam: iedereen heeft hier een bijnaam. Die van Maurice is 'zeun van Roze Kastouf'. Jacky heet eigenlijk 'zeun van de schoalendekker'. Dat valt nog mee, je kan hier ook 'Fons de zwette scheit' heten, of 'Michel Mankepuut'. Of 'Roger van Swa van Susse Prul', 'Swake van petit Tonneau' of 'Trene van de Wutte Want'.

"Vroeger was het hier elke week groot feest," herinnert Maurice zich. Hij woont al zijn hele leven in een huisje tegenover het café. "Iedereen kende mekaar hier, het was één grote familie. Dat is jammer genoeg aan het verdwijnen, met al die parvenus die hier komen wonen. Met elke ancien die verdwijnt, verliest de wijk een stukje geschiedenis." Gelukkig zijn de stamgasten hier nog verre van hoogbejaard. Onder hen is er zelfs ook een jonge vrouw. "Z'es doktoor, maar niet hier in de buurt," wijzen de anderen. Goed voor haar, opperen we, want ze zou haar werk hebben. Iedereen buldert, als door één keel: "Nous, ici? C'est incurable!"

:: La Forêt, Terhulpensesteenweg 394, 1170 Watermaal-Bosvoorde