Hang Nguyen gooide haar leven om: 'Vandaag durf ik risico’s te nemen'

Hang Nguyen zit in de metro van Watermaal-Bosvoorde naar haar werk bij een advocatenkantoor in het centrum als de wagon voor die van haar ontploft. Vijf jaar later mijdt ze de metro en drukke plekken nog steeds. Door de aanslag is haar leven ingrijpend veranderd, maar niet alleen ten slechte. Ze zegde haar baan op, verliet haar partner en werkt vandaag als schepen in Watermaal-Bosvoorde.

"Ik zit, zoals altijd, op dezelfde plek in de metro. Ik weet dat ik op die plek dichtbij de uitgang ben om naar mijn werk te gaan als de metro stopt. Op mijn smartphone lees ik het nieuws over de ontploffing op de luchthaven van Zaventem. Als ik de knal in de wagon voor mij hoor, denk ik meteen aan een aanslag. Ik weet zeker dat ik dood zal gaan doordat het plafond instort of een terrorist onze wagon in komt met een kalasjnikov. Ik stuur de man waarmee ik op dat moment samen ben een laatste berichtje, mijn dochter is dan elf maanden.

De kracht van de ontploffing blaast me op de grond. Het licht gaat uit, overal is rook. De deur is geblokkeerd, we zitten opgesloten binnen tot twee personen de deur forceren en openhouden zodat we naar buiten kunnen gaan. Ik ken het metrostation Maalbeek niet zo goed, dus ik volg de andere mensen. Bij de uitgang geven hulpverleners mensen een badge met verschillende kleuren om de ernst van de verwondingen aan te duiden. Politiemensen probeerden de nieuwsgierige mensen buiten te houden.

Ik ben niet ernstig gewond, maar voel me totaal niet op mijn gemak. Ik zoek de weg naar buiten en stap op een Villo!-fiets om naar huis te gaan. Ik probeer hulp te krijgen omdat ik in shock ben. Er is een noodlijn die ik bel om in contact te komen met een psycholoog. Eerst word ik doorverwezen naar het Rode Kruis, die me verwijst naar het ziekenhuis, die me verwijst naar de MIVB. Tot slot kom ik na twee weken uit bij de verzekeraar van mijn werkgever. Uiteindelijk hebben zij me doorverwezen naar een psycholoog.

Te weinig sessies bij de psycholoog

Ik had dat echt nodig op dat moment en het heeft me ook geholpen, maar de 15 of 20 sessies die vergoed worden door de verzekering zijn niet genoeg. Ik heb nog steeds last van mijn trauma: de metro neem ik bijvoorbeeld niet meer. Dat geldt ook voor concerten, festivals, manifestaties of vuurwerk met nieuwjaar. Als ik op een terras zit, vrees ik dat een vrachtwagen op ons zal inrijden, zoals in Nice. Aanslagen in andere landen raken me heel erg. Ik heb soms nog nachtmerries en ga op dit moment op eigen kosten naar een psycholoog.

Via slachtofferorganisatie Life4Brussels ben ik in contact gekomen met andere slachtoffers. Het is opvallend om te zien dat ze tegen dezelfde obstakels aanlopen als ik. Na zes maanden gaat het leven weer door, denkt men. Maar dat is niet zo. Je gedraagt je niet meer hetzelfde in groep en het verandert ook je visie op het leven. Anderen hebben ook hun werk opgezegd, sommigen zijn gaan reizen of schreven een boek. We willen geen tijd meer verliezen met dingen waarmee we niet gelukkig zijn.

Campagnetijd met de baby

Ik ben het leven anders gaan zien, heb mijn focus verlegd naar de dingen die er echt toe doen. Ik werkte op het moment van de aanslagen bij een advocatenkantoor. Ik heb niets tegen een baan in de privésector, maar het leven is kort en we weten niet wat er kan gebeuren. Ik ben daarom vertrokken en heb me gericht op iets dat ik altijd al wilde doen. Ik heb politieke wetenschappen gestudeerd aan de ULB en tijdens de verkiezingen in 2018 heb ik me kandidaat gesteld op de lijst van MR in Watermaal-Bosvoorde.

Mijn toenmalige partner steunde me niet in mijn wens. Hij zag me liever thuis bij de kinderen en was niet bereid om zich over hen te ontfermen in de campagnetijd. Daarom besliste ik mijn baby gewoon mee te nemen op campagne. Ik ben veel op het terrein geweest en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Vandaag ben ik schepen. Vreemd genoeg hebben de gebeurtenissen op 22 maart me de moed gegeven om die sprong te wagen.

Ook mijn privéleven staat op zijn kop. In het begin ging het heel goed tussen mijn partner en mij: hij was blij dat ik er nog was na de aanslagen. We trouwden in september 2016. Maar hij en zijn familie begrepen niet helemaal wat ik doormaakte. Mijn partner begreep ook niet dat ik mijn werk opzegde, zelfs niet toen ik hem vertelde dat het me niet gelukkig maakte. We zijn gescheiden in 2019 en dat was niet gemakkelijk. Ook vandaag is het niet simpel om het werk met twee kleine kinderen te combineren. Maar ik krijg er onafhankelijkheid voor terug.

Vertrokken uit Vietnam

Mijn politieke parcours hangt samen met mijn levensverhaal. Ik ben naar België gekomen toen ik vier jaar was. Mijn moeder was dokter in Vietnam, maar haar diploma werd niet erkend in België. Ze kende de taal niet, we woonden in een sociale woning en ze werkte heel veel. Werk zoeken, een woning vinden, een studiebeurs aanvragen en vooruitgaan in het leven zijn belangrijke zaken voor mij.

Als schepen ontferm ik me over crèches, onderwijs en sociale zaken. Dat zijn de dingen die me persoonlijk raken. Ik ben heel dankbaar dat ik mijn studies heb kunnen doen in Brussel en daarom is het zo belangrijk vooor me om iets terug te geven aan de maatschappij.

Eerder wilde ik mijn ervaringen over de aanslagen niet delen, ik vond dat dat meer bij mijn privéleven hoorde. Maar nu, vijf jaar later, realiseer ik me dat die aanslagen me gemaakt hebben tot de persoon die ik nu ben. Vandaag durf ik risico’s te nemen. Ik strijd voor de zaken die me na aan het hart liggen, hoef niet vast te houden aan het georganiseerd leven dat ik daarvoor had. Stel je voor dat ik zou zijn gestorven in een situatie waarin mijn partner en werk niet helemaal aansloten bij wat ik wilde… Als je niet gelukkig bent moet je dingen veranderen."