Harenaren willen góéde politie

Inwoners van Brussels kleinste deelgemeente voelen zich in de steek gelaten door de politie. Het huidige politiepunt in de Kortenbachstraat is ‘administratief’ en houdt zich volgens de buurt niet bezig met het dorp. Bij de politie klinkt dan weer dat Haren een van de veiligste gemeenten is.

T iende divisie staat er op het politiebureau van Haren in de Kortenbachstraat, in het centrum van het dorp. Op het dorpsplein, zou je kunnen zeggen. Maar vergis u niet: ook dit is de stad.

De stad, misschien eerder tegen wil en zonder dank. Al jaar en dag beschouwen de inwoners van de kleinste Brusselse (deel)gemeente zich als kleine kolonie van Brussel-stad. Er worden in Haren gevangenissen gebouwd, omdat er alleen hier nog plaats is. Maar terzelfder tijd wordt in Haren geleefd in een tempo dat nauwelijks grootstedelijk te noemen is. In Haren kennen de inwoners elkaar nog, en vaak kennen ze elkaar al jaren.

De bal gaat aan het rollen wanneer Erik Roggeman, een Harenaar, ons belt om zijn ongenoegen te uiten. Volgens hem werd en wordt er soms letterlijk drugs gedeald op de trappen van het politiepunt, omdat (kleine) criminelen toch weten dat de politie daarvoor niet buiten komt. "Dat kan ook niet anders," zegt Roggeman, "want het kantoor is een politiepunt. Dat wil zeggen dat het een administratief politiekantoor is, open van 7 tot 22 uur. Voor interventies - wanneer er ingebroken wordt, bijvoorbeeld - moet er een patrouille uit Laken overkomen, wat minstens een halfuur duurt, vaak zelfs veel langer. De mensen zijn dat zat."

Roggeman zegt dat hij de bevestiging heeft gekregen dat het politiekantoor zo goed als opgedoekt is. Nu zal men dat bij de politiezone waarvan Haren afhangt, Brussel-Elsene (de grootste van België), niet zo zeggen. "De politiezone is met een reorganisatie bezig," zegt commissaris Jean-Jacques Leduc, die verantwoordelijk is voor de tiende divisie. "Enerzijds worden de territoriale diensten opgesplitst in Territoriale Veiligheidsbrigades (TVB) en Territoriale Interventiebrigades (TIB) om de wijk- of nabijheidspolitie doeltreffender te maken. De TVB staat in contact met de burger en waakt over de dagelijkse veiligheid; de TIB staat in voor de dringende en minder dringende interventies, de patrouilles en de lokale ordediensten. Omdat de veiligheidsbrigades zich alleen nog met administratie bezig hoeven te houden, is er meer ruimte voor nabijheidspolitie, meer blauw op straat. Bovendien wijs ik u erop dat de criminaliteit in Haren de laagste is van de politiezone."
"Dat is waar," zegt Roggeman daarover, "maar het gaat veeleer over kleine ergernissen die de inwoners storen. De wijkinspecteur van de tiende divisie die nog wel buiten komt, bekeurt kleine overtredingen niet meer omdat dat voor hem neerkomt op 'mensen pesten'. Dat gaat dan over foutparkeren, vervuiling en noem maar op."

Wanneer we ons oor te luisteren leggen op straat in Haren, komt er nog meer naar boven. "Het gaat niet echt om erge dingen, maar vooral om het gevoel," klinkt het bevestigend in het krantenwinkeltje van het dorp. "Als je iets voorhebt, dan kun je niet meer terecht bij de politie hier een beetje verderop, maar moet je naar de politiecentrale bellen (de TIB dus, CD) en uren wachten op bijstand. Afgelopen zomer was er bijvoorbeeld een koperdiefstal hier bij de spoorweg. We hebben daarvoor gebeld; wel, het duurde meer dan drie uur eer men langskwam. Men moet mensen niet op hun honger laten zitten."

Voor de klanten van het winkeltje is het plaatje zo nodig nog erger. "De politie? Die slapen, meneer, en 's middags gaan ze op café. Vroeger had je hier één agent, en die dronk ook zijn pinten, maar die mens wist wel wat er leefde in dit dorp, die sprak met ons en vatte criminelen bij hun kraag. Die hielp."

Volgens de bezoekers van de krantenwinkel is het ook de verveemding van het dorp die hen dwarszit. "In Haren kende vroeger iedereen iedereen. U ziet het: wij spreken elkaar met de voornaam aan, vragen hoe het gaat. Zorgen een beetje voor elkaar. Er zijn veel inwijkelingen die nooit goeiedag zeggen en het niet zo nauw nemen met het gemeenschapsleven en het dorp," meent de eigenares. "Ik heb deze winkel nu veertig jaar, maar de tijden zijn echt veranderd."

Buurtcomité
In het gemeenschapscentrum horen we: "Niet dat er veel criminaliteit is, maar voor een diefstal van een portefeuille ben ik wel uitgelachen hier in het politiebureau. Zo van: 'Allez madammeke, ge denkt toch niet dat we ons daarvoor gaan haasten?' Dat is frustrerend," legt een medewerkster ons uit.

Het buurtcomité van Haren heeft de koe bij de hoorns gevat en vergadert om de twee maanden met de politiecommissaris. "Mijn deur staat open, het enige wat ik vraag, is communicatie," zegt commissaris Leduc. "Bij het comité hebben ze mijn gsm-nummer, en ik ben bereid nauw samen te werken."

Maar Erik Roggeman is sceptisch. "De politie doet wel aan interventies, maar dat is voor gebeurtenissen. We willen dat de politie zich ook bezighoudt met situaties, met het dorp zelf. Maar zoals ik al zei: de enige wijkinspecteur onderneemt weinig actie."