Heraanleg moet Rasquinetpark redden

Overdag is het Rasquinetpark de enige open groene plek in een dichtbebouwde kansarme buurt. ‘s Nachts is het in handen van vandalen en drugsdealers. Een heraanleg moet het tij keren, maar of dat gaat lukken is nog maar de vraag.

Elke poging van de gemeente Schaarbeek om het park ‘s nachts af te sluiten, is gedoemd om te mislukken. De spijlen van het enorme metalen hek aan de straatkant werden met een autokrik opengewrikt. Wie smal is, raakt er zo door.
De gemeente heeft een sas gebouwd met twee deuren en een toegangscode, maar binnen de kortste keren hadden de jongeren de code te pakken, en konden ze er binnen. Boven op de metalen constructie ligt prikkeldraad.

“Guantamo,” zo lacht de uitbaatster van sociaal restaurant 'Le Sésam’ dat op het park aan de Josaphatstraat uitkijkt. Ze zegt het met enige ironie, want volgens haar valt het met het vandalisme allemaal wel mee. Maar het park heeft inderdaad wel wat weg van een gevangenis. Het is helemaal omringd door metershoge dubbele afrastering.

Telepolitie
Het Rasquinetpark, een kleine hectare groot, ligt in een binnenblok en grenst aan tuintjes en koertjes. Het park was in een mum van tijd een ideale uitvalsbasis voor boefjes die over de tuinmuren kropen. Het dubbele hekwerk hiertegen hield niet lang stand. Vandalen hebben het weer opengemaakt.

Ook de openbare verlichting in het park krijgt het hard te verduren. Elke lamp die vervangen wordt, wordt stukgemaakt of weggehaald. Dat is des te erger omdat het park de enige toegang vormt tot een mooi gerenoveerde negentiende-eeuws gebouw. Daar zitten sociale woningen in en een crèche. De gebouwen zijn beveiligd door telepolitie. In 2007 werd in een rioolput in het park een lijk gevonden in vergevorderde staat van ontbinding. Wellicht het gevolg van een afrekening onder drugsbendes.

Het is vreemd dat het op zich mooie park met oude bomen maar niet uit het moeras geraakt. Dat heeft misschien te maken met het verleden. Vroeger stonden er industriële gebouwen. De familie Rasquinet had er een fabriek waar fietsonderdelen werden geproduceerd. In 1958 ging het bergaf met het bedrijf en in 1968 ging het failliet.

Van toen af begonnen buurtbewoners actie te voeren om de panden in de dichtbebouwde wijk te kunnen gebruiken. Later werden de fabrieksgebouwen afgebroken en streden buurtvzw’s om het gebruik van het braak terrein. Ze wouden dat inrichten als avonturenpark voor de jongeren uit de buurt. Maar dat was niet naar de zin van de (xenofobe) Nolsisten, die toen de meerderheid uitmaakten in de gemeenteraad.

Zo werd Rasquinet inzet van een politieke strijd. Die werd beslecht in 1996 toen Bernard Clerfayt (FDF), toen schepen van stedenbouw, de opdracht gaf om er een openbaar park van te maken, met infrastructuur voor kinderen (speeltuintjes) en jongeren (een agoraspace).

Overdekte sporthal
Maar een succesverhaal is het dus niet geworden, gezien het nachtelijk vandalisme. Dat zou gelegen kunnen zijn aan de kansarme buurt waarin het gelegen is, maar de talrijke parkjes in binnenblokken in buurgemeente Sint-Joost zijn een tegenvoorbeeld. Die zijn wel, mede door de aanwezigheid van parkwachters, een succes.

Problematisch is zeker de morfologie van het park. Het park eindigt op een blinde muur. Dat nodigt niet uit om naar het einde van het park te gaan, zeker niet als blijkt dat dit de favoriete hangplek is van de jongeren uit de buurt.

De oplossing zou er dan in kunnen bestaan om de muur zoveel mogelijk ‘open te maken’. Maar de ramen van de aangrenzende school zijn dichtgemetst, precies om het vandalisme tegen te gaan. De school, Sainte-Marie la Sagesse, staat niet meteen te springen om een toegang te voorzien tot het park.

De gemeente heeft in het kader van het wijkcontract nu een wedstrijd uitgeschreven voor de heraanleg van het park. Ook de gebouwen aan de straatkant worden aangepakt, en in de uiterste hoek wordt het park uitgebreid met een overdekte sporthal, zonder sanitair of verwarming. Of dat een goed idee is, zal moeten blijken. Na de paasvakantie moet het winnende ontwerp bekend zijn.