Herder spelen tegen de verveling

Ze zijn niet talrijk, de schapenhoeders in onze hoofdstad. Maar timmerman op rust Lillo Capraro maakt al drie jaar lang elke dag een ommetje met zijn schapen. "Elke dag op café zitten interesseert me niet."

Grazen op een klein stukje groen tussen het Militair Hospitaal en het opvangcentrum voor minderjarige vreemdelingen in Neder-Over-Heembeek, de schapen laten het niet aan hun hart komen. De bezoekers van beide instellingen zien er ook geen graten in, de hoeder van de schapen evenmin. "Zelfs het personeel van de instellingen niet. Logisch, dankzij mijn schapen moeten ze het gras niet afrijden. Het komt hen handig uit. En dus laten ze me begaan", vertelt Lillo Capraro.

De 67-jarige inwoner van Neder-Over-Heembeek, gehuld in zwarte laarzen, groene pet en donkere bril, draagt een wandelstok in zijn eeltige handen. Daarmee geeft hij zijn schapen, zes grote en zeven lammetjes, de richting aan. Hij ziet schapen hoeden niet als zijn beroep, maar als een hobby. Hij kreeg de microbe drie jaar te geleden te pakken van een vriend die tachtig schapen heeft. Gepensioneerd, met zeeën van tijd om te vullen, wandelt Capraro bijna alle namiddagen een uur of twee, drie rond met zijn dieren. "Ik doe het tegen de verveling", legt hij uit. "Zeker niet om handel te drijven, maar om mij te ontspannen en frisse lucht in te ademen. Alle dagen op café zitten te drinken en te roken, dat interesseert me niet. Net zomin als met de kaarten spelen."

Zoals zijn naam doet vermoeden, komt Capraro uit Italië, meer bepaald Sicilië. Toen hij amper zeventien jaar oud was, vertrok hij naar Duitsland om arbeid te verrichten. "Daar heb ik meegewerkt aan de bouw van wegenbruggen. In Saarbrücken voornamelijk en de laatste twee jaar in Keulen." Op zijn 29ste leerde Capraro zijn Italiaanse vrouw kennen in België en ze besloten samen hier te blijven.

Voorgevels
Fier vertelt Capraro dat hij tijdens zijn 46 jaar lange loopbaan geen dag gestempeld heeft. "Ik heb altijd graag en goed gewerkt. Als timmerman, schilder... Alles wat met voorgevels te maken heeft, kan ik aanpakken." Dertig jaar werkte hij in Brussel bij een bedrijf dat gespecialiseerd was in het reinigen van voorgevels. Tot het op de fles ging, waarna hij nog twee jaar bij een andere firma terechtkon.

Tijdens die dertig jaar namen Capraro en zijn collega's heel wat opmerkelijke gebouwen voor hun rekening. Aan de Alsembergse steenweg zandstraalden ze een gebouw van 75 meter hoog, dat 21 verdiepingen telt. "Een werk van lange adem. Iets sneller verliep het bij het standbeeld van Leopold I, dat 41 meter hoog is. Dat was een tiental jaar geleden."

Maar het grootste en meest bekende gebouw dat ze een poetsbeurt gaven, was de universiteit van Leuven. "Dat was rond het jaar 1975. Ik weet nog dat we druk aan het werk waren en een vrouw van 85 jaar oud haar beklag deed. Ze zei dat ze het gebouw altijd vuil gekend had en ze het, nu het proper was, niet meer zo mooi vond." Gelukkig voor Capraro deelde niet iedereen die mening. "De directeur en de architecten waren wel tevreden."

De verandering liet zich hard voelen toen de gemotiveerde harde werker van toen op pensioen moest. "Het is goed dat ik met mijn schapen kan wandelen", vindt hij. "Vanop het stuk land dat ik huur van de gemeente, neem ik ze mee naar het Militair Hospitaal. Als het goed weer is, neem ik ze ook verder mee richting industriezone, maar nu staat er te veel wind." Op dat moment lopen enkele schapen weg, Capraro snelt hen fluitend achterna, zijn wandelstok in de hand. Een voorbijgangster slaat hem gade. De amateurschapenhoeder brengt de schapen gauw terug naar het afgeschutte stukje groen. "Je moet ze in het oog houden."

Hoe graag de man ook met zijn schapen wandelt, hij denkt eraan binnenkort te stoppen. Het kost hem te veel. "Om te beginnen is er de huur van het stuk land van de gemeente. Tel daarbij ook hun eten en hooi. Het is dus zeker geen gratis hobby. Maar misschien kan ik drie of vier schapen houden, om mijn tijd te verdrijven."