Huwelijksmigratie op volle toeren

Zes op tien jongvolwassen Turken of Marokkanen in Brussel en Vlaanderen zoeken hun huwelijkspartner nog steeds in het land van oorsprong. Dat blijkt uit een rapport van de Vlaamse regering.

Sinds in 1974 een einde kwam aan de officiële arbeidsmigratie van Turken en Marokkanen in ons land, maken gezinshereniging en huwelijksmigratie het leeuwendeel uit van de migratie uit de twee landen naar België.

Uit het rapport van de Studiedienst van de Vlaamse Regering blijkt dat die migratie drie decennia later -de cijfers dateren van 2004- nog steeds op volle toeren draait. Dat schrijft De Standaard.

Vooral Turken
Opvallend is ook dat vooral Turkse mannen en vrouwen naar hun land van herkomst trekken om een partner te zoeken. Marokkaanse mannen, en in mindere mate vrouwen, kiezen merkbaar vaker voor een Belgische partner. Die vaststelling strookt niet helemaal met het gangbare idee dat Turken beter integreren in ons land dan Marokkanen.

Intussen telt het Vlaams Gewest Turken en Marokkanen die alleenstaande ouders zijn. In 2004 ging het om ongeveer vierhonderd Marokkaanse mannen en vrouwen en 450 Turkse, tegenover 7.500 Vlamingen.

De Studiedienst wijst er nog op dat in Vlaanderen en Brussel jaarlijks circa 1.500 kinderen van Turkse en evenveel van Marokkaanse herkomst geboren worden. Dat aantal groeit langzaam maar zeker.