Iconische papierhandel Delodder in Sint-Gillis stopt na 44 jaar

‘Liquidation totale’, ‘- 50 % sur tout’ schreeuwen enkele affiches op de vitrine van papierhandel Delodder in Sint-Gillis. Na 44 jaar stoppen Johan Delodder en zijn vrouw Marijke met hun zaak. In de plaats komt opnieuw een winkel met kantoorbenodigdheden. Het koppel zal vooral zijn klanten missen. “We zijn al iedere avond met een koffer vol bloemen naar huis gereden, van mensen die met een boeket afscheid kwamen nemen.”

Na meer dan vier decennia stoppen Johan en Marijke met hun papierhandel Delodder. “Tegen onze verwachtingen in, hebben we een huurder gevonden die vroeger al een krantenwinkel uitbaatte. Ik ga hem nog helpen om op te starten, zeker bij het begin van het nieuwe schooljaar, en daarna is het volledig aan hem,” vertelt Johan.

“Er waren veel kandidaten die er een nachtwinkel of horeca in wilden uitbaten, maar ik had liever dat het een winkel bleef.” Zoals ook hij en zijn vrouw Marijke het deden in 1979.

“In het West-Vlaamse Wingene, waar ik opgroeide, was weinig of niets: een melkerij, veel landbouwers en het stonk er naar de varkens” vertelt Johan. Daaraan ontsnapte hij op een blauwe maandag, toen hij rondwandelde in Brussel na de medische keuring voor zijn legerdienst in het Klein Kasteeltje. “Ik zag toen een advertentie voor een vakantiejob bij een bank die autoleningen verkocht en ging daar aan de slag.”

Sindsdien ging hij niet meer weg uit Brussel. “Ik kon in Gent of Brugge ook werk vinden, maar hier in Brussel had ik het voordeel meer betaald te worden omdat ik tweetalig was. Als je elke maand 3.000 frank per maand meer kreeg, wat kon een halfuur treinen mij dan schelen?”

“Ik ging werken bij een handel in boekhoudartikelen in Schaarbeek, om later, in 1979, hier in de Jean Volderslaan met mijn vrouw een eigen zaak te starten.” Johan twijfelde nog om terug te keren naar Roeselare, maar het werd uiteindelijk Sint-Gillis. “Ze hadden mij naar New York mogen sturen, als je wil bouw je eender waar je leven op.”

En dat leven speelde zich af in de wijk rond het Sint-Gillisvoorplein. “In vergelijking met vandaag waren er heel veel Vlamingen. Bakkers en beenhouwers waren vaak Vlaamse leerjongens die de zaak van de Franstalige bourgeoisie hadden overgenomen. Meer dan de helft van de marktkramers waren Vlamingen. Postbodes en trambestuurders kwamen uit Vlaanderen.”

Vooral na de Tweede Wereldoorlog trokken veel West-Vlamingen naar de hoofdstad om er werk te vinden of als zelfstandige aan de slag te gaan. “Toen wij hier kwamen in 1979, merkten we vijftien jaar jonger te zijn dan de meeste Nederlandstaligen in de verenigingen hier.”

“Hier was het elke dag markt. De Italianen, Spanjaarden en Portugezen hadden hier hun verenigingen. Wij waren goed geïntegreerd en gingen naar hun feesten. Voor de Spanjaarden en Italianen kon het schoolgerief niet goed genoeg zijn. Voor hun kinderen geen gommetje van twee frank, maar één van vijf. Alsof het hun kleine goden waren.”

Niet alleen een leven bouwden Johan en Marijke op in de schaduw van de Sint-Gilliskerk, ze integreerden zich ook helemaal in de gemeenschap. Een robijnen huwelijk met de wijk, zou je kunnen stellen, want in de meer dan veertig jaar die Johan en Marijke er hun winkel uitbaatten, werden vriendschappen gesmeed.

"Mijn vrouw gaat soms niet naar de markt omdat het te lang duurt doordat ze te veel mensen tegenkomt die ze kent. Als je na veertig jaar niet bekend bent, dan ben je geen goede handelaar geweest. Er zijn mensen die hier vroeger als kind hun schoolgerief kwamen kopen en dat nu ook met hun kinderen doen, zelfs van buiten Brussel.”

Afscheid nemen van hun trouw cliënteel, “dat zal het moeilijkste zijn aan stoppen met de zaak. De laatste dagen zijn zoveel buren, klanten en kennissen ons komen danken met bloemen. Terwijl wij het zijn die hen moeten bedanken voor hun jarenlange trouw.”

Johan zwaait ook ons uit, maar niet zonder een klein geschenk: een Parker-balpen, “die lever ik al jaren aan de gemeente Sint-Gillis, die ze cadeau geeft aan koppels bij hun huwelijk op het gemeentehuis.”