Kamperen onder de lindeboom

A Place to Live, een organisatie die kansarmen een vakantie aanbiedt, viert in oktober haar vijftiende verjaardag. De vereniging nam al 2.500 mensen mee op kamp. "Een heleboel families kunnen geen 26 euro inschrijfgeld betalen."

Vooraan in de smalle stadstuin een muur vol graffiti, achteraan een handvol verouderde fietsen. Toch trekt de lindeboom, in het midden van de tuin, de meeste aandacht. Niet alleen omdat hij schaduw op zonnige dagen verschaft, ook, en vooral, voor zijn symboolwaarde: de boom herinnert aan Cecile Vanderlinden.

Vanderlinden is de dame die het rijhuis met nummer 137 in de Stefaniastraat uit sympathie aan de vereniging A Place to Live, Engels voor 'een plek om te wonen', schonk. Meteen werd het huis Tilia, wat 'linde' betekent, gedoopt. Tilia groeide uit tot een ontmoetingshuis voor vaders, moeders en kinderen met weinig geld. Vaak leven ze geïsoleerd en komen ze nauwelijks buiten.

A Place to Live, een welzijns- en vrijwilligersorganisatie die op 20 oktober vijftien kaarsjes uitblaast, zet voor deze families naast daguitstappen ook zesdaagse kampen op poten. Voorbije zomer vertrokken tweehonderd deelnemers op kamp, vertelt educatief medewerker Jeroen Leysen (27) aan enkele kandidaat-gemeenteraadsleden tijdens een 'armoede-wandeling' georganiseerd door de christelijke werknemersbeweging KWB. Dat aantal kampeerders had veel hoger kunnen liggen, maar, zegt Leysen, "door een tekort aan coördinatoren hebben we twee kampen moeten annuleren."

Wie gaat er allemaal mee op kamp? Leysen spreekt over allerlei nationaliteiten, ook Belgen. "Het zijn mensen die functioneren in een groep, dus geen dak- of thuislozen. De ouders hebben geen vast inkomen. Sommigen krijgen OCMW-steun, anderen zijn asielzoeker of hebben geen papieren."
Om de financiële drempel laag te houden vraagt de organisatie 26 euro per deelnemer voor zes dagen kamp. "Een heleboel families kunnen dat niet betalen. Vooral grote families en alleenstaande moeders kampen met dat probleem," zegt Leysen. "Als dat mogelijk is, betaalt een organisatie zoals het OCMW of het asielcentrum. Soms verlagen we de prijs of betalen we uit onze reserve." In werkelijkheid kost één vakantiedag de organisatie dertig euro. De verkoop van kalenderblaadjes helpt het gat te dichten. Voor subsidies rekent de vzw op de Vlaamse Gemeenschap en de VGC.

Toch is geld niet het enige struikelblok. Leysen weet dat sociale werkers de ouders vaak moeten motiveren om op kamp te vertrekken. "De buitenwereld zien ze vaak als bedreigend, ze zitten vastgeroest. Aangezien ze dikwijls op het laatste moment afhaken, werken we met wachtlijsten. Vooral voor kinderen die alleen op kamp gaan, lukt het moeilijk."

Zelfstandiger
De ouders en kinderen die wél meegaan, kamperen in juli of augustus ergens in België. Tijdens een familiekamp staan in de voormiddag voor de ouders activiteiten rond zingeving en ontmoeting gepland, terwijl de kinderen knutselen en spelletjes spelen. Na de middag sporten ze samen of maken ze een uitstap, een ezel- of huifkartocht bijvoorbeeld. Het programma van kinder-, jongens- en meisjeskampen is zoals dat van een jeugdbeweging.

Naast Leysen en een halftijdse medewerkster werken er bij A Place to Live veel vrijwilligers. Stella Kozyreva (22), die op negentienjarige leeftijd met haar ouders en twee broers Rusland achterliet, ging eerst mee als vrijwilligster. In 2011 was dat als animatrice, afgelopen zomer als hoofdanimatrice. "Kinderen die veel thuis zitten, zijn meer in zichzelf gesloten en communiceren niet goed. Door het kamp bloeien ze open."

Leysen merkt dat de deelnemers na het kamp zelfstandiger worden. "De ouders zoeken actiever naar werk en naar betere huisvesting. Slechte huisvesting bezorgt hun niet alleen gezondheidsproblemen, ook hebben de kinderen geen ruimte om te spelen."