Kandidaten jeugdraad: ‘Veel jongeren zijn hopeloos’

Zijn voornaam zit als anagram verscholen in de hare, en hun beider namen beginnen toevallig met de letter ‘f’. De ‘f’ van ferm, fel en fervent. Fahim De Leener en Fatimah Al Hilou zijn debaters met een scherpe mening, en de twee Brusselse kandidaten voor de Vlaamse Jeugdraad. “Wij, jongeren, willen mee oplossingen bedenken voor de problemen in de wereld.”

“Ze hebben toch gelijk?” Fatimah verdedigt de vakbondsjongeren die op de betoging van vorige week even het hoofdkwartier van het Verbond van Belgische Ondernemen (VBO) hebben bezet. “Volwassenen denken vaak: ‘Jongeren zijn nog jong genoeg, ze hebben nog een leven voor zich om te werken, ze kunnen de besparingen wel aan’.” Ze schudt heftig met haar hoofd van niet. Fahim, kalmer van karakter, treedt bij: “Ik denk dat de Vlaamse jeugdraad de besparingen die de Vlaamse en de federale regeringen willen doorvoeren, heel kritisch zal moeten bekijken.”

Strijdpunten
Werkloosheid bij jongvolwassenen is hét thema waar Fatimah en Fahim de komende drie jaren hun tanden willen in zetten. “We komen net uit een crisis. Ga ik morgen wel een job vinden? Ga ik genoeg voorbereid zijn op de arbeidsmarkt? Dat zijn vragen waar jongeren mee bezig zijn,” zegt Fahim, laatstejaars criminologie.

Fatimah deed er zelf twee jaar over om een studentenjob te bemachtigen. De studente sociaal-economische wetenschappen denkt liever niet terug aan de resem onbeantwoorde brieven, de eendagsaanbiedingen en het online sollicitatiecircus waar ze in terechtkwam. “Al snel voel je je schuldig. Je vraagt je af: ‘Ik ben al zo oud en ik heb nog geen enkele keer kunnen werken? Ligt het aan mij? Ben ik dom, lui?’ Al mijn vrienden kregen wel de kans om zich te bewijzen. Waarom ik niet? Omdat ik mijn hoofddoek niet wilde uitdoen. Ik spreek over een studentenjob als callcentermedewerker, hé.”

Ook Fahim ziet veel van zijn vrienden aanmodderen zonder job. “En dan heb ik het over hoogopgeleide jonge mensen. Ingenieurs die hier niet aan de bak komen, en die naar Nederland trekken omdat ze daar wel diversiteitsplannen hebben.” Zelf is hij het beu om te moeten verklaren waarom zijn naam slechts deels Vlaams klinkt, of dat hem nodeloos wordt gevraagd waar hij geboren is. “Zulke opmerkingen bij een start van een stage of een werkervaring, zuigen je motivatie weg.”

Discriminatie moet de bedrijfswereld uit, zeggen de twee. “Het is tijd voor een mentaliteitswissel. Bedrijven moeten diversiteit zien als iets dat hen naar een hoger niveau tilt. De overheid moet hierbij het voorbeeld geven.”

Vorige vrijdag lanceerde Brussel een totaalplan voor het terugdringen van de torenhoge jeugdwerkloosheid. Vanaf januari zal Actiris een tandje hoger schakelen bij de begeleiding van werkloze jongeren via de zogenaamde Jongerengarantie, een Europees initiatief. Goed nieuws? “De jongerengarantie heeft al jongeren geholpen in Europa,” weet Fatimah, die zonet een conferentie over het onderwerp bijwoonde in Genève en alweer vertrekkensklaar staat voor een andere in Rome. Maar het kan beter. “Een stage zou minstens een jaar moeten duren. Een ervaring van zes maanden is te kort. Waarom past de overheid niet pas bij vanaf de twee jaarhelft, bijvoorbeeld?” denkt ze hardop.

Fahim stoort zich aan het misbruik van de jongerengarantie. “Bedrijven laten de ene stagiair de andere opvolgen. Daarmee sparen ze geld uit. Hoeveel duurzame jobs volgen daaruit? Weinig. We moeten volgens mij evolueren naar meer duurzame jobs bij lokale kleine ondernemingen, die er niet mee dreigen te vertrekken als de subsidiekraan dichtgaat.”

Engagement
Wie zich verkiesbaar stelt voor de Vlaamse Jeugdraad, is niet vies van engagement. Fahim is al voorzitter van Animo Brussel, de jongerenbeweging van SP.A. Fatimah draait al een jaar mee als vrijwilliger in de werkgroep VN van De Ambrassade. “Vrijwilliger zijn bij de lokale voetbalclub of bij de Chiro, is ook een engagement,” zegt Fahim er meteen bij, “al is dat niet meteen zichtbaar. Ook die engagementen willen we verdedigen.”

Bij een benoeming tot ‘Jeugdrader’ komt wel een en ander kijken: regelmatig bijeenkomen, visies en standpunten verhelderen en vertolken bij beleidsmakers, leren speechen, kinderen en jongeren vertegenwoordigen op internationale conferenties, enzovoort. De jongeren worden hiervoor begeleid door medewerkers van De Ambrassade. Maar die ondersteuning komt nu wel enigszins onder druk te staan, nu De Ambrassade vanaf 2015 20 procent moet inleveren, en daardoor acht mensen moet laten gaan. “Ik vind dat de jongeren hiermee monddood gemaakt worden, en dat is laf. Oké, we zijn jongeren en vrijwilligers, en we weten wat we willen. Dat is waar, maar we hebben begeleiding nodig. Grote cultuurinstellingen zoals De Munt worden ook hard aangepakt, maar zij kunnen zich tenminste verdedigen (de regering heeft de opgelegde besparingsoefening voor De Munt intussen verzacht, kv). In het geval van De Ambrassade pak je echt de zwakkeren van de maatschappij aan.”