De Brusselse kunstscholen Sint-Lukas en Narafi, van de LUCA School of Arts, nodigen het publiek ook dit jaar weer uit op de toonmomenten van de eindwerken uit de verschillende Master- en Bacheloropleidingen. Die hebben plaats op verschillende locaties in de stad, en zijn het werk van zeer uiteenlopende leerling-kunstenaars. Een beeldend kunstenaar die schaakt met krekels, een fotograaf die 'the zone' in het Zoniënwoud vastlegt, een graficus die de dumping van e-waste in Ghana in beeld brengt, en studenten Interieur die de braakliggende Josaphatsite inpalmen.
© Saskia Vanderstichele
Kunststudenten tonen hun werk
ASTRID BOSSUYT (1989), master Vrije Kunsten, Sint-Lukas
‘D e helft van mijn tien medestudenten komen uit het buitenland: Colombia, Iran, Zwitserland, Nederland,… Zij zijn hier omdat Brussel en de school een goede naam hebben. Brussel is volgens mij ook de stad waar je het best naartoe trekt voor hedendaagse kunst. Vooral omdat er een grote verscheidenheid is en je niet één bepaalde stijl kan herkennen. Niet alles dat je in de galerieën ziet is supergoed, maar dat is niet erg want anders verlies je ook die mooie momenten van ontdekking.”
“Ik wandel veel rond, loop vaak verloren, en praat met uiteenlopende mensen. Mijn werk ontstaat dan vaak vanuit een gemis, een ongenoegen, of een poging om dingen te begrijpen. Iets vormgeven is een manier om daarmee om te gaan of het los te laten. Met welk materiaal dat dan gebeurt is de belangrijke tweede stap: marmer heeft een andere lading dan ijzer. Mijn werk heeft dus geen specifiek onderwerp of medium, maar hopelijk wel een persoonlijke samenhang.”
“Je kan eigenlijk maar één goed werk maken per zes maanden denk ik. Dingen moeten rijpen en daar is tegenwoordig misschien wel iets te weinig ruimte voor. Ook jonge mensen moeten veel presteren, en zich heel zelfzeker tonen hoewel ze nog niet helemaal klaar zijn. Hier op school hebben we wel een grote vrijheid om op ons eigen ritme te werken. Er wordt niet geëist dat je heel veel werk aflevert. Ook je evolutie, de manier waarop je het presenteert en onderbouwt zijn belangrijk.”
“Maar natuurlijk leeft onder de studenten ook de vraag wat de toekomst zal brengen. Er worden druk subsidies en residenties aangevraagd, want kunst kost in ons geval nog meer dan het oplevert. Dat besef ik ook, maar ik probeer me daar niet te druk over te maken. Als je per se je geld wil verdienen met kunst, ga je ook te veel compromissen sluiten. Als het financieel noodzakelijk is, zou ik als aanvulling liever een job doen die totaal buiten de kunst staat dan bijvoorbeeld in de reclame te gaan werken en mijn kritische zin te verliezen.”
“Wat niet wil zeggen dat het geen goede zaak is dat kunstenaar nu minder aan de rand van de maatschappij staan dan vroeger. Van binnenuit kan je soms veel meer effect bereiken als wanneer je erbuiten staat. Je daarbij conformeren is niet altijd nodig, want je kan ook doen alsof je je conformeert.”
“Wij stellen samen meerdere werken tentoon in galerie Komplot, die twee heel verschillende ruimtes met elkaar verbindt. Een die echt is ingericht als een galerie en een hangar. Ik toon onder meer een werk met krekels. Een beige huiskrekel en een zwarte veldkrekel die samenzitten op een schaakbord dat uit hele kleine zwarte en witte steentjes bestaat. Wij zijn dan natuurlijk geneigd om daar een spel in te zien, misschien zelfs dat de ene krekel aan het winnen is van de andere. Terwijl het gewoon krekels op steentjes zijn. Het gaat dus over projectie, en over de manier waarop wij proberen te begrijpen. Dingen hebben geen betekenis op zich, maar krijgen betekenis door onze conceptuele constructies. En zo bepaalt onze interpretatie van onze waarneming ook weer hoe de realiteit er gaat uitzien. Wij handelen volgens onze interpretaties van de wereld, dus wordt de wereld opnieuw vormgegeven door die interpretaties. Hoe wij naar een hond kijken heeft de hond gemaakt.”
“Daarnaast gaat het werk ook over spelen, over regels en het doorbreken daarvan, over het verlies van controle. De krekels halen de steentjes zomaar door elkaar. Het in vraag stellen en breken van regels om nieuwe spelletjes te ontdekken, is in de kunst ook belangrijk. En voor wie zich zorgen maakt om de krekels. Ik haal ze in de Tom & Co - 1,70 euro voor zestig krekels - en normaal moeten ze dienen als dierenvoer.”
LOÏC BORGHGRAEF (1992), bachelor Fotografie, Narafi
© Saskia Vanderstichele
“Ik had een technische studie ‘Industriële elektriciteit’ achter de rug, maar ik wilde ook altijd al iets creatiefs doen. Nadat ik een camera had gekocht wist ik ook meteen wat.”
“Fotografie boeit me enorm. Ik ben zelfs ook nog bezig met analoge fotografie, ook al moet ik de technische aspecten daar bijna allemaal zelf van uitzoeken. Veel langer dan een maand wordt daar tegenwoordig niet meer bij stilgestaan in de opleiding, maar ik ga graag nog op stap met mijn oude Hasselblad (legendarisch Zweeds fabrikant van fototoestellen, MB).”
“Voor mijn bachelorproef werk ik met digitale zwart-witbeelden, maar Photoshop gebruik ik hooguit voor de contrasten. Het werk dat in Tour & Taxis te zien zal zijn, heb ik Alternate reality genoemd. Ik vertrek vanuit het besef dat onze wereld meer verbergt dan wat we met onze zintuigen kunnen zien, voelen of ruiken. En dan heb ik het natuurlijk niet over spoken, maar over alles wat we nog niet weten over onze wereld. Over de gebieden die ook de wetenschap nog niet heeft ontgonnen. Rond dat gevoel van het onbekende en het mysterieuze wilde ik werken, en dat realiseer ik in een landschapreeks.”
“Ik ben het gevoel gaan opzoeken in boslandschappen, meer bepaald in het Zoniënwoud bij Tervuren waar ik ben opgegroeid en waar ik ook als scout veel heb meegemaakt. Ik ken het dus goed, maar als ik er kom geraak ik toch altijd nog onder de indruk van het mysterie. De fotoreeks is dus ook een hommage aan het bos. Ze bevat zeven beelden van 1 meter op 80 centimeter - een geschikt formaat want het geheel mag wel iets imposante hebben.”
“Fotografie boeit me enorm. Ik ben zelfs ook nog bezig met analoge fotografie, ook al moet ik de technische aspecten daar bijna allemaal zelf van uitzoeken. Veel langer dan een maand wordt daar tegenwoordig niet meer bij stilgestaan in de opleiding, maar ik ga graag nog op stap met mijn oude Hasselblad (legendarisch Zweeds fabrikant van fototoestellen, MB).”
“Voor mijn bachelorproef werk ik met digitale zwart-witbeelden, maar Photoshop gebruik ik hooguit voor de contrasten. Het werk dat in Tour & Taxis te zien zal zijn, heb ik Alternate reality genoemd. Ik vertrek vanuit het besef dat onze wereld meer verbergt dan wat we met onze zintuigen kunnen zien, voelen of ruiken. En dan heb ik het natuurlijk niet over spoken, maar over alles wat we nog niet weten over onze wereld. Over de gebieden die ook de wetenschap nog niet heeft ontgonnen. Rond dat gevoel van het onbekende en het mysterieuze wilde ik werken, en dat realiseer ik in een landschapreeks.”
“Ik ben het gevoel gaan opzoeken in boslandschappen, meer bepaald in het Zoniënwoud bij Tervuren waar ik ben opgegroeid en waar ik ook als scout veel heb meegemaakt. Ik ken het dus goed, maar als ik er kom geraak ik toch altijd nog onder de indruk van het mysterie. De fotoreeks is dus ook een hommage aan het bos. Ze bevat zeven beelden van 1 meter op 80 centimeter - een geschikt formaat want het geheel mag wel iets imposante hebben.”
PHILIPPE DELFS (1992) EN MARIE ETIENNE (1994), bachelor Interieurvormgeving, Sint-Lukas
Philippe: “Nee, het is niet zo dat interieurstudenten thuis allemaal een mooi opgeruimde kamer hebben. Ik maak vaak minimalistische ontwerpen, maar mijn bureau is een varkensstal. Ik had op voorhand totaal geen idee wat deze opleiding zou inhouden. Maar je krijgt echt de kans om te ontdekken wat je interessant en mooi vindt. En dat is ondertussen gebeurd. Ik heb mezelf hier echt gevonden. Interieur, meubels, beelden, materialen en technieken – het boeit me nu ook allemaal veel meer dan drie jaar geleden.”
Marie: “In het middelbaar heb ik nooit iets creatiefs gedaan, maar ik voelde wel de drang. Ik heb intuïtief voor interieur gekozen en het is me goed bevallen. Het is een heel brede richting. Je werkt met de computer maar ook met je handen. De opdrachten die we tijdens de opleiding kregen waren bovendien uiteenlopend en veelzijdig.”
Philippe: “De opdracht voor de bachelors bestaat uit het maken van projecten op de Josaphatsite, een braakliggend terrein in Schaarbeek. We willen het doen heropleven en de sociale cohesie er bottom-up versterken. In case of emergency, build your own city, dat is de slogan. We creëren daar een microsamenleving.”
Marie: ”We zijn begonnen met een buurtonderzoek ter plaatse en met een studiereis naar Athene, waar je heel veel buurtinitiatieven aantreft waarmee de bewoners hun buurt willen doen herleven. Op basis daarvan hebben de 27 studenten de laatste twee maanden hun individuele projecten uitgewerkt die we nu weer samenbrengen op de tentoonstelling.”
“Ik ontwikkelde een manier waarbij eenieder een stukje grond op dat Josaphatterrein kan bemachtigen. Via de ontworpen website kan iedereen een terreinaanvraag indienen en voor een cabine kiezen waarin zij hun dromen kunnen waarmaken. Die cabines heb ik ontworpen zodat ze helemaal modulair zijn. Ze kunnen op een gemakkelijke manier gemonteerd en aan elkaar gekoppeld worden. Iedereen kan zo in contact komen met allerlei projecten, ambachten én met elkaar.”
Philippe: ”Ik werk rond het verlies van energie bij het composteren. Ik ben een vuilbak aan het heruitvinden die het gat dicht dat nog bestaat tussen de consument die gft-afval produceert in huis en de nuttige recyclage daarvan. De vuilbak is tegelijk ook een vuilzak met een gemakkelijk sluitingssysteem, waarin je het gft kan laten vergisten en met het vrijgekomen methaangas kan gaan koken of elektriciteit opwekken. Ik integreer dat op het terrein in een grote versie van flexibele siliconen die toelaten dat de zak uitzet bij de gasproductie. De bewoners die daar hun gft indoen, krijgen dan bijvoorbeeld een tegoedbon van iemand die het gas gebruikt om er koffie of soep van te maken. Dat is een win-win-situatie, want het is ongelooflijk hoeveel energie op dit moment verloren gaat bij het composteren - hoeveel afval nog wordt ‘verspild’. Daar zal ik op de tentoonstelling ook cijfers van geven.”
Marie: “In het middelbaar heb ik nooit iets creatiefs gedaan, maar ik voelde wel de drang. Ik heb intuïtief voor interieur gekozen en het is me goed bevallen. Het is een heel brede richting. Je werkt met de computer maar ook met je handen. De opdrachten die we tijdens de opleiding kregen waren bovendien uiteenlopend en veelzijdig.”
Philippe: “De opdracht voor de bachelors bestaat uit het maken van projecten op de Josaphatsite, een braakliggend terrein in Schaarbeek. We willen het doen heropleven en de sociale cohesie er bottom-up versterken. In case of emergency, build your own city, dat is de slogan. We creëren daar een microsamenleving.”
Marie: ”We zijn begonnen met een buurtonderzoek ter plaatse en met een studiereis naar Athene, waar je heel veel buurtinitiatieven aantreft waarmee de bewoners hun buurt willen doen herleven. Op basis daarvan hebben de 27 studenten de laatste twee maanden hun individuele projecten uitgewerkt die we nu weer samenbrengen op de tentoonstelling.”
“Ik ontwikkelde een manier waarbij eenieder een stukje grond op dat Josaphatterrein kan bemachtigen. Via de ontworpen website kan iedereen een terreinaanvraag indienen en voor een cabine kiezen waarin zij hun dromen kunnen waarmaken. Die cabines heb ik ontworpen zodat ze helemaal modulair zijn. Ze kunnen op een gemakkelijke manier gemonteerd en aan elkaar gekoppeld worden. Iedereen kan zo in contact komen met allerlei projecten, ambachten én met elkaar.”
Philippe: ”Ik werk rond het verlies van energie bij het composteren. Ik ben een vuilbak aan het heruitvinden die het gat dicht dat nog bestaat tussen de consument die gft-afval produceert in huis en de nuttige recyclage daarvan. De vuilbak is tegelijk ook een vuilzak met een gemakkelijk sluitingssysteem, waarin je het gft kan laten vergisten en met het vrijgekomen methaangas kan gaan koken of elektriciteit opwekken. Ik integreer dat op het terrein in een grote versie van flexibele siliconen die toelaten dat de zak uitzet bij de gasproductie. De bewoners die daar hun gft indoen, krijgen dan bijvoorbeeld een tegoedbon van iemand die het gas gebruikt om er koffie of soep van te maken. Dat is een win-win-situatie, want het is ongelooflijk hoeveel energie op dit moment verloren gaat bij het composteren - hoeveel afval nog wordt ‘verspild’. Daar zal ik op de tentoonstelling ook cijfers van geven.”
ISACCO CHIAF (1987), master Grafische Vormgeving, Sint-Lukas
© Saskia Vanderstichele
“Ik denk wel dat ik een early adaptor van nieuwe media ben. Ik ben nog niet zo oud, maar ik heb nog de 56k modem liggen waarmee je op internet kon als je ondertussen tenminste niet wilde telefoneren. Ik heb mezelf ook al jong HTML geleerd omdat ik dat iets magisch vond. Journalistiek interesseert me ook, maar schrijven kan ik niet. Mijn eerste werkervaringen als bachelor grafische vormgeving in Italië waren wel in de journalistiek, maar daar werkte ik eigenlijk alleen met infografieken. Uiteindelijk hebben docenten me op het bestaan van de richting media- en informatievormgeving gewezen. In Amerika is dat momenteel een populaire richting, in Europa is het nog niet helemaal doorgedrongen, maar bij media- en informatievormgeving komt veel meer kijken. De juiste opleiding daarvoor vond ik hier in Brussel.”
“Informatie overbrengen in een vorm die gemakkelijk te begrijpen is, is belangrijk als je ziekenhuizen of luchthavens wil bewegwijzeren. Maar de dataexplosie die het internet heeft teweeggebracht heeft voor een hele nieuwe dimensie gezorgd. Ook die data-tsunami moet worden verwerkt op een behapbare manier. Niet in het minst in de journalistiek, waarin data almaar belangrijker worden. De New York Times is wat mij betreft het grote voorbeeld. Zij kunnen als niemand anders informatie op een grafisch duidelijke én aantrekkelijke manier voorstellen.”
“Mij interesseert het ook om zelf data te gaan verzamelen, samen met de journalisten. Zo heb ik het geluk gehad dat ik voor mijn Masterproef met een beurs van het ‘European Journalism Center’ naar Ghana kon, samen met een journalist. Daar hebben we onderzoek gedaan naar de dumping van elektronisch afval of e-waste. Het bezoek van die enorme dumpingplaatsen is zeer indrukwekkend, en dan komt het erop aan om de visuele impact daarvan grafisch over te brengen. Ik heb voor mijn proef dus ook gefilmd, gefotografeerd, en mensen gesproken. Al die informatie komt samen in het werk dat ik toon op de tentoonstelling. Omdat ik daarvoor geen rekening moest houden met een journalistieke opdrachtgever, pak ik het iets experimenteler aan. Het is een installatie met drie videoschermen waarop je video, foto’s en een geanimeerde grafiek te zien krijgt die ik heb ontworpen. Ik noem het een geëxplodeerde documentaire, die je informeert over het onderwerp door je helemaal onder te dompelen, zonder je te overrompelen.”
“Informatie overbrengen in een vorm die gemakkelijk te begrijpen is, is belangrijk als je ziekenhuizen of luchthavens wil bewegwijzeren. Maar de dataexplosie die het internet heeft teweeggebracht heeft voor een hele nieuwe dimensie gezorgd. Ook die data-tsunami moet worden verwerkt op een behapbare manier. Niet in het minst in de journalistiek, waarin data almaar belangrijker worden. De New York Times is wat mij betreft het grote voorbeeld. Zij kunnen als niemand anders informatie op een grafisch duidelijke én aantrekkelijke manier voorstellen.”
“Mij interesseert het ook om zelf data te gaan verzamelen, samen met de journalisten. Zo heb ik het geluk gehad dat ik voor mijn Masterproef met een beurs van het ‘European Journalism Center’ naar Ghana kon, samen met een journalist. Daar hebben we onderzoek gedaan naar de dumping van elektronisch afval of e-waste. Het bezoek van die enorme dumpingplaatsen is zeer indrukwekkend, en dan komt het erop aan om de visuele impact daarvan grafisch over te brengen. Ik heb voor mijn proef dus ook gefilmd, gefotografeerd, en mensen gesproken. Al die informatie komt samen in het werk dat ik toon op de tentoonstelling. Omdat ik daarvoor geen rekening moest houden met een journalistieke opdrachtgever, pak ik het iets experimenteler aan. Het is een installatie met drie videoschermen waarop je video, foto’s en een geanimeerde grafiek te zien krijgt die ik heb ontworpen. Ik noem het een geëxplodeerde documentaire, die je informeert over het onderwerp door je helemaal onder te dompelen, zonder je te overrompelen.”
Praktische info:
- LUCA Graduation Shows 2015. Eindejaarstentoonstelling Sint-Lukas Brussel. 27 > 28/06, Campus Sint-Lukas Brussel
- Bachelors Fotografie van Campus Narafi. 16 > 20/06, Tour & Taxis. Vernissage 15/06
- Bachelors Film-TV-Video van Campus Narafi. 19/06. Auditorium KBC. Vernissage 15/06
- Masters Fotografie Sint-Lukas Brussel. 20 > 28/06, De Markten. Vernissage 19/06
- Masters Vrije Kunsten Sint-Lukas Brussel. Komplot, 24 > 28/06. Vernissage 25/06
- Bachelors Vrije Kunsten Sint-Lukas Brussel. 20 > 21/06. Huis van de Mens. Vernissage 19/06
- Bachelors Interieurvormgeving Sint-Lukas Brussel. 19 > 20/06. Campus Sint-Lukas Brussel. Vernissage 19/06
"We hopen dat onze kortfilms op festivals getoond zullen worden.' Brusk ging kijken bij de masters van de studierichting Animatie die zich voorbereiden op de jury en de toonmomenten.
Lees meer over: Schaarbeek , Samenleving , Cultuurnieuws
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.