Laurine Delforge, jongste ref ooit op WK Hockey

Laurine Delforge (23) bewijst dat het Belgische hockey in al zijn facetten groeit. Dat onze spelers top zijn, dat wisten we al. De Brusselse zorgt ervoor dat we nu ook op het vlak van spelleiding bij de wereldtop zijn vertegenwoordigd. Op amper 2,5 jaar tijd is ze uitgegroeid tot een topper. Het bewijs: vorige maand floot ze haar eerste wereldkampioenschap. En het smaakt naar meer.

“Als speelster maakte ik tot bij de -21 steeds deel uit van de nationale ploeg,” vertelt Delforge. “Voor de seniorenploeg balanceerde ik tussen net wel en net niet opgeroepen te worden, maar toen de huidige bondscoach werd aangesteld, bleek snel dat ik niet in zijn plannen paste. Waarom weet ik niet. Misschien omdat ik de fysieke kracht niet heb van andere meisjes? Ondertussen is het niveau van de ploeg ook enorm gestegen.”

Het talent van Delforge werd al op jonge leeftijd opgemerkt. Ze genoot haar jeugdopleiding bij Parc en Orée, om op haar zestiende te vertrekken naar Antwerpen. Topcoach Adam Commens drong daar persoonlijk op aan. “Van een strijd tegen de degradatie ging ik naar een club die altijd voor de prijzen strijdt, de keuze was dus niet zo moeilijk. Dat ik er nu nog altijd speel, bewijst dat ik me er goed voel. De voornaamste reden dat ik het tot dat niveau heb geschopt, is mijn doorzettingsvermogen. Ik ga er altijd volledig voor, en dat mag je letterlijk nemen (lacht).”

Die drang is meteen ook de reden waarom de Brusselse de arbitrage heeft uitgeprobeerd. Haar vader floot in de lagere reeksen en stoorde zich aan het feit dat ze soms te veel klaagde op het veld. Dus zei hij tegen zijn zeventienjarige dochter: “Probeer het dan zelf eens”. “En dat heb ik gedaan, tijdens een wedstrijd van mijn zus. Ik vond het best wel leuk en ben het regelmatig blijven doen, anders stond ik toch maar te kijken.”

“Toen iemand van de arbitragecommissie me aan het werk zag, vroeg hij me om de nodige examens af te leggen zodat ik officieel scheidsrechter zou worden. Een paar jaar geleden waren er namelijk amper meisjes die floten, ondertussen zijn we toch al met een vijftiental. Het is dan ook de moeite: fair play en respect zijn waarden die geëerbiedigd worden.”

Verschil man/vrouw
Waarom Delforge de arbitrage omarmd heeft, kan ze moeilijk uitleggen. Ze vindt het gewoon leuk, zo simpel is het. “Ik ben opgeklommen in de verschillende reeksen en fluit nu al twee jaar in de eredivisie. Bij de mannen, vrouwen mag niet omdat ik zelf nog speel. Maar ik heb daar allesbehalve moeite mee, ik heb zelfs de indruk dat ze minder durven omdat ik een vrouw ben.”

“Ik ben niet echt een strikte ref. Ik kan me goed inleven in de positie van de spelers. Al durf ik wel ambetant te worden als ze geen respect tonen.”

De combinatie speelster/scheidsrechter maakt dat de weekends van de Brusselse goed gevuld zijn. Aanvankelijk floot ze twee matchen en speelde ze er één per weekeinde, maar ondertussen beperkt ze zich tot één match als scheidsrechter. “Dat is omdat ik mentaal moe ben na een match. Je moet constant geconcentreerd zijn in matchen waarvan het niveau zeer hoog ligt. Onze mannencompetitie behoort tot de beste van Europa. Zo verhoog ook ik mijn niveau.”

“In Den Haag floot ik matchen van de vrouwen en dat ging er minder snel aan toe dan in onze mannencompetitie. Mannen- en vrouwenhockey zijn voor mij zo goed als twee verschillende sporten.”

Den Haag is een stad die Delforge heel haar carrière zal koesteren. Ze nam er deel aan haar eerste wereldkampioenschap en werd de jongste vrouwelijke scheidsrechter ooit op een WK. Haar opmars is verbazingwekkend. “Het gaat razendsnel voor mij: nog maar 2,5 jaar geleden floot ik mijn eerste internationale wedstrijd, in Zuid-Afrika, en nu stond ik op het grootste tornooi ter wereld. Vorig jaar heb ik ook al op een kanjer mogen fluiten: de World League in Londen.”

“Het WK was een fantastische ervaring. Ik had nog nooit zoveel stress gehad. Als je een foutje maakt, heeft iedereen het gezien. Gelukkig heb ik een week voor het WK een vriendschappelijk tornooi kunnen fluiten om me in te werken. Alles is goed verlopen, ik heb naast de vier wedstrijden die elke ref fluit zelfs de finale voor plaatsen vijf en zes toegekend gekregen: Nieuw-Zeeland – China. Dat was de kers op de taart.”

Jef Brouwers
Het WK heeft Delforge ook onschatbare ervaring bijgebracht. In België wordt ze als scheidsrechter wel enigszins omkaderd, maar wat ze in Den Haag meemaakte was van een heel ander niveau. “Daar werd elke wedstrijd gefilmd waarvan dan achteraf een analyse werd gemaakt. Dankzij die beelden zie je meteen waar je fout zit en weet je wat beter moet. Ik heb in die drie weken zaken geleerd die ik anders in nog geen jaar tijd zou bijleren.”

“In België komt men soms naar je matchen kijken en krijg je feedback, maar filmen zit er wegens te hoge kosten niet in. Vanuit de bond worden wel fysieke trainingen voor de scheidsrechters georganiseerd, en in samenspraak met hen ben ik al bij sportpsycholoog Jef Brouwers langsgegaan. Je mag het mentale aspect niet onderschatten.”

“Mijn droom is op de Olympische Spelen te mogen fluiten. Liefst Rio in 2016 uiteraard, maar ik ben nog jong en heb nog veel mogelijkheden. Ik heb het voordeel dat ik in een goede competitie fluit en heb op het wereldkampioenschap getoond wat ik waard ben.”

“Ik besef ook wel dat ik deze keer het voordeel had dat er niet te veel van mij werd verwacht. Volgende keer zal het anders zijn. In oktober trek ik naar Zuid-Korea om er op de Aziatische Olympische Spelen te fluiten. Daar zal ik al het goede van het WK moeten bevestigen.”