Loïc Delhauteur: ‘Ik was bang dat mensen me niet zouden begrijpen'

Loïc Delhauteur vertrekt ruziemakend van huis, die bewuste dinsdagochtend in maart 2016. Het ene moment luistert hij naar muziek in de metro, het volgende moment wordt hij in paniek wakker middenin de chaos. De jaren nadien mijdt hij de stad op 22 maart. Dit jaar is dat anders. “Ik wil dat de aanslagen mijn leven zo min mogelijk beïnvloeden.”

“Soms droom ik nog van de aanslagen. Ik lees net over Zaventem en ben met mijn toenmalige vriendin aan het babbelen. Ik zeg nog tegen haar dat ik haar zou bellen als ik aankom. Maar ik ben nooit op school geraakt. Ik zie mezelf alleen in derde persoon als ik over de aanslagen praat. Het ene moment zie ik mezelf in de metro zitten terwijl ik naar muziek luister, het volgende moment word ik wakker in de chaos.

Ik ben blijkbaar bewusteloos geraakt, het is donker en er is ergens vuur. Ik probeer mensen te bellen, maar alle lijnen zijn bezet. Ik kom direct op voicemail en verontschuldig me voor de ruzie die ik die ochtend gemaakt heb. Mijn opa had me zelfs weggestuurd die ochtend. Ik was depressief en had het niet makkelijk. Ik was net van school veranderd omdat ik me slecht voelde. Ik had eigenlijk professionele begeleiding nodig voor de behandeling van mijn depressie.

Opgenomen

Ik ga even zitten op de grond. Een politieman komt naar me toe. Ik wil net een sigaret opsteken. Hij adviseert om mijn ouders nog eens te bellen. Via mijn moeders vaste lijn heb ik toch mijn ouders kunnen bereiken. Mijn vader komt later. Niet ver van het metrostation bekijkt een hulpverlener mijn verwondingen. Ik heb een bult op mijn hoofd en ik word naar het ziekenhuis gebracht ter controle.

De hele verdere dag heb ik geslapen. Als ik thuiskom voel ik me nog steeds slecht. Ik kan de gebeurtenissen niet plaatsen, ik begrijp niet wat er is gebeurd. Een week later stop ik met mijn opleiding, niet veel later komt de politie en een hulpverlener me thuis wat vragen stellen. Ik voel me niet goed en ga een stuk wandelen, mijn ouders hebben hen te woord gestaan.

Voor de aanslagen was ik een heel open persoon, heel sociaal, maar ik ben dichtgeklapt door mijn trauma. Toen ik buiten aan het wandelen was realiseerde ik me dat ik hulp nodig had. Ik ben naar de spoedafdeling van Leuven gebracht, maar daar wilden ze me niet opnemen. Toen ik een hevige woede-uitbarsting kreeg, zagen ze toch in dat er een probleem was en werd ik opgenomen.

Terrorismeslachtoffers

In de zomer van datzelfde jaar ben ik meegegaan met de organisatie ‘Association française des Victimes du Terrorisme, een Franse organisatie voor terrorismeslachtoffers. Dat heeft me echt geholpen, want daar kon ik open spreken met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Er waren groepsgesprekken en er was individuele therapie.

Het duurde twee dagen voordat ik begon met praten. Wat me het meest heeft geholpen zijn de andere mensen die me begrepen omdat ze hetzelfde hadden meegemaakt. Het was mijn grootste angst dat mensen me niet zouden begrijpen; me met een meelijdende blik zouden bekijken. Daarom deelde ik het niet altijd met andereen. Maar mijn medelotgenoten hadden die blik niet, want ze hadden het zelf ook meegemaakt.

Anderhalf jaar later heb ik aan het tweede deel meegedaan, dat was een congres. Er waren mensen bij uit Libië, Marokko, Frankrijk en Engeland. Al die mensen spreek ik nog regelmatig. Op de dagen van de aanslagen sturen we elkaar een berichtje. Er is een groot verschil tussen hoe ik daar binnen kwam en hoe ik daar vertrok. Ik had weer zin om mijn leven op te pakken.

Normaal leven

Station Maalbeek vermeed ik lange tijd zoveel mogelijk. Ik probeerde tram 81 te nemen of een bus met een andere route. Een vriend heeft me geholpen om samen eens met de metro te gaan. Hij zei: ‘kom, we gaan dat samen eens proberen want een uur omreizen is geen optie.’ Meestal mijd ik Brussel ook op 22 maart ook, maar dit jaar wil ik het anders doen. Ik wil dat de aanslagen mijn leven nog zo min mogelijk beïnvloeden.

Tijdens mijn periodes in het ziekenhuis had ik weinig te doen en heb ik mijn hobby’s herontdekt. Tekenen is één van de dingen die me echt kalmeert. Daardoor kreeg ik het idee om Grafusch Ontwerp te gaan studeren aan Sint Lukas. Ik zit nu in het eerste jaar.

De afgelopen jaren heb ik geprobeerd architectuur en psychologie te studeren, maar vanwege mijn psychische klachten ben ik telkens gestopt. Ik vroeg me regelmatig af waarom ik nog leefde. Waarom ik wel, en de anderen niet? Het gaat vandaag steeds beter, maar het is nog steeds moeilijk. Inmiddels sta ik weer meer open voor de buitenwereld. Ik wil mijn huidige studie tot een goed einde brengen. Het is niet gemakkelijk, maar ik zet door."